Nie lubię miejsca dla pasażera

"Moi znajomi byli motocyklistami i spodobał mi się ten sport. A kiedy poznałam Adama, zmobilizowałam się, by zrobić prawo jazdy. Jako pasażer wsiadłam raz i nigdy więcej tego nie zrobię. Mam ogromne zaufanie do mojego męża, ale jeżdżąc motocyklem największe zaufanie mam do siebie samej. Lubię wiedzieć, że wszystko zależy ode mnie" - mówi Agnieszka Szulim.

Z Agnieszką Szulim rozmawia Matylda Porębska.

Bywa nerwowo, ale jedynie wtedy, gdy Adam jeździ po ulicy. Na szczęście rzadko to robi. Jestem spokojna, kiedy wiem, że jest na torze. Tam nic złego się nie dzieje. Owszem, zdarzają się wywrotki, ale nie ma tam przeszkód, więc kończą się otarciami, a tylko w najgorszym wypadku złamaniem.

Nie, nie ja już wcześniej próbowałam swych sił. Moi znajomi byli motocyklistami i spodobał mi się ten sport. A kiedy poznałam Adama, zmobilizowałam się, by zrobić prawo jazdy.

Tak, ale sprzedałam go.

Nie, ponieważ nie mam czasu, ale coraz bardziej mi tego brakuje.

Wsiadłam raz i nigdy więcej tego nie zrobię. Mam ogromne zaufanie do mojego męża, ale jeżdżąc motocyklem największe zaufanie mam do siebie samej. Lubię wiedzieć, że wszystko zależy ode mnie.

Bardzo powoli i w małych dawkach zaszczepia mi chęć na dziecko moja przyjaciółka, Paulina Smaszcz. Na razie jestem skrzywiona na punkcie zwierzaków, ale im dłużej przebywam z Pauliną, to coraz bardziej przekonuję się do dziecka. Chyba jednak muszę spędzić z nią jeszcze trochę czasu.

Czuję i strasznie tego nie lubię. W naszym kraju trudno jest powiedzieć, że nie chce się mieć dzieci. A moim zdaniem nie każdy powinien być rodzicem. Myślę, że byłoby więcej szczęśliwych dzieci, gdyby ludzie bardziej świadomie się na nie decydowali.

Minął, ale też jest zupełnie inaczej, kiedy zna się ludzi, z którymi się pracuje. To duże ułatwienie i inna jakość pracy.

Samo wejście w telewizję, w media. To trudne zadanie, wymagające ogromnej cierpliwości. Inaczej jest, kiedy ktoś przychodzi z innej telewizji. Ja przyszłam z radiowej Jedynki, nie mając nic wspólnego z show-biznesem. Ale teraz czuję się bardzo komfortowo, uwielbiam swoją pracę i nie wyobrażam sobie, bym mogła robić coś innego.

Nie chcę do tego wracać. Każdy ma prawo mówić to, co chce. Chcę, aby ten temat zniknął. Szczerość nie jest dobrze widziana w niektórych kręgach.

Polityka. Chciałam się nią zajmować w mojej pracy dziennikarskiej, ale jestem chyba coraz dalej od tego. Mimo wszystko, każdego ranka sprawdzam wiadomości, lubię wiedzieć, co się dzieje tak na naszej scenie, jak i światowej.

To, że wbrew pozorom, ma tak realny wpływ na nasze życie. Że jest to element codzienności, którego nie doceniamy.

Zdarzają się takie rzeczy, ale jest mi dobrze tu, gdzie jestem. A jak potoczą się moje losy? Czas pokaże.

Podziwiam ją, ale nie mogłabym, ponieważ boję się, że nie potrafiłabym być obiektywnym dziennikarzem politycznym. Obawiam się, że nie umiałabym ukryć emocji, które towarzyszą mi, gdy obserwuję polityków. Myślę, że mogłabym nawet przyłożyć komuś po głowie. A taka praca wymaga trzymania swoich emocji i poglądów na wodzy.