Serce gór

Są reżyserzy, którzy latami pracują nad sobą, szlifując swój talent i analogicznie, twórcy doskonalący się w drugą stronę. Do tej pory bez namysłu można było wymienić dwóch polskich reżyserów, po których można było spodziewać się samego najgorszego - Marka Piestraka z jego opus magnum "Klątwą doliny węży", z nieodżałowaną Ewą Sałacką i Jarosława Żamojdę, który nigdy nie nakręcił swoich "Krzyżaków" (a byłoby pięknie), więc polecić należy przede wszystkim jego "Sześć dni strusia". Ale oto do tej ekskluzywnej galerii reżyserów najgorszych można już z całą odpowiedzialnością dopisać Rafała M. Lipkę.

Jego "Łowcy skór" już zapowiadali wielki talent w temacie popsuć co się da, ale to był tylko wstęp. Dopiero teraz po rozpowszechnieniu "Serca gór" można w pełni docenić kunszt twórcy. Do dziś film ten znali tylko nieliczni widzowie festiwalu w Gdyni, ale teraz może już każdy. A warto. Naprawdę warto.

Ja tu sobie oczywiście dworuję z filmu i jego twórcy, ale reżyser Lipka doszedł do takiego poziomu artyzmu, że jego film aż przeszedł na drugą stronę. To tak jak z podróżą dookoła świata - jak idziesz uparcie na wschód to w końcu znajdziesz się na zachodzie. I ten nad podziw zły film ogląda się naprawdę ze sporą przyjemnością. Oczywiście jeśli podejdzie się do niego w sposób naprawdę wyluzowany. Uparcie nie wspominam nic o jego fabule, byście byli Państwo zupełnie zaskoczeni, ale może jednak troszkę zdradzę. Otóż jest to opowieść o świętym kamieniu, tytułowym Sercu gór, o który toczy się walka pomiędzy prawym kupcem Duncanem (Tomasz Bednarek) a złym Skaarem (Michał Żurawski). Duncana wspiera duchowo jego urocza żona Heather (Olga Bończyk) i czynnie jej brat Weronar (Radosław Pazura). Słowem, mamy do czynienia z fantasy, które wszystkie fantasy ma pod sobą (a nawet "Wiedźmina"), a reżyserowi Ed Wood może buty czyścić.

Kamil Śmiałkowski

Fantasy; Polska 2004; dystr. SPI; scen. i reż. Rafał M. Lipka; wyst.: Tomasz Bednarek, Radosław Pazura, Olga Bończyk, Michał Żurawski, Mirosław Zbrojewicz, Robert Janowski