Ciasta wielkanocne to popisy sztuki kulinarnej, a dokładniej kulinarno-cukierniczej. Zawodowi kucharze czy cukiernicy potrafią wykonać niewyobrażalne wręcz cudeńka, na które aż chce się patrzeć.
Ciasta wielkanocne to popisy sztuki kulinarnej, a dokładniej kulinarno-cukierniczej. Zawodowi kucharze czy cukiernicy potrafią wykonać niewyobrażalne wręcz cudeńka, na które aż chce się patrzeć. Zwykłe panie domu też starają się, by tradycyjne mazurki były fantazyjnie zdobione, a babki ustrojone w wyszukany sposób.
Doceniamy, ale to nie ta fantazja w narodzie, co kiedyś. Józef Szczypka w swoim „Kalendarzu Polskim” wspomina opisy pewnego pamiętnikarza:
„Był to taki jeden placek, co miał w środku sadzawkę z białego miodu i wyglądały z niej rybki i nimfy kąpiące się, a Kupid strzelał do nich z łuku, ale zamiast w serce, to im bezecnik, Panie odpuść, mierzył w śliczne oczka, które zasłaniały sobie od wstydu”.
Biedny pamiętnikarz. Wiedział, że sam popełnia czyn bezecny, patrząc na takie nieprzystojne sceny, ale oczu nie mógł oderwać – czemu i nie dziwota. Bo sporządzenie takiego placka wymagało majątku oraz godzin ciężkiej pracy. Jednocześnie był to wyraz sztuki nie tylko cukierniczej, ale sztuki jako takiej. No i wielkiej fantazji twórczej.
Gdzie dziś taka fantazja? No, kto zdecyduje się na upieczenie, co tam upieczenie – stworzenie! – takiego placka wielkanocnego?
Polecamy przepisy:
