7 kobiecych chorób, których lekarze często nie rozpoznają
Coraz więcej mówi się o tym, żeby nie ignorować sygnałów, które wysyła nasz organizm. Wczesna diagnoza to połowa sukcesu w leczeniu. Niestety istniej grupa schorzeń, szczególnie niebezpiecznych dla kobiet, które są wyjątkowo trudne do rozpoznania przez lekarza na podstawie zwykłego wywiadu.
Coraz więcej mówi się o tym, żeby nie ignorować sygnałów, które wysyła nasz organizm. Wczesna diagnoza to połowa sukcesu w leczeniu. Niestety istniej grupa schorzeń, szczególnie niebezpiecznych dla kobiet, które są wyjątkowo trudne do rozpoznania przez lekarza na podstawie zwykłego wywiadu. To choroby autoimmunologiczne, w których system odpornościowy zaczyna atakować swój własny organizm. Panie, zgłaszające się do lekarza z odczuciem ciągłego zmęczenia i bólami stawów, często zostają odesłane z kwitkiem. Mówi się im, że są przemęczone i powinny po prostu bardziej na siebie uważać. Tymczasem zaburzenie rozwija się, a objawy postępują. Oto 7 chorób, których lekarze często nie rozpoznają.
Zespół policystycznych jajników
To najczęstsze schorzenie kobiet w wieku rozrodczym (choruje 1 na 10 pań). Objawia się nieregularnymi, skąpymi miesiączkami, brakiem owulacji, pojawianiem się owłosienia męskiego, np. na udach, rękach i plecach. To efekt działania androgenów – hormonów męskich, których produkcję wzmaga wysoki poziom insuliny. Ta z kolei przyczynia się do szybkiego powstawania otyłości, która dotyka ponad połowę chorych. U podobnej liczby kobiet pojawia się cukrzyca typu II.
Leczenie polega na operacyjnym usunięciu cyst (metodą laparoskopową) oraz hormonalnej stymulacji jajeczkowania. Leki zawierające metforminę regulują poziom cukru we krwi i sprzyjają utracie wagi.
Tekst: Na podst. Health.com/Iwona Czechowska/sr, kobieta.wp.pl
Fibromialgia
Dotychczas nie ustalono przyczyn tego schorzenia. Dotyka najczęściej kobiety w średnim wieku. Panie odczuwają bóle mięśni i stawów. Oprócz tego może wystąpić sztywność ruchów oraz uczucie zmęczenia, które nie mija po nocnym odpoczynku. Niestety, fibromialgię bardzo trudno zdiagnozować. Rozpoznaje się ją, jeśli objawy występują nieprzerwanie przez 3 miesiące.
Leczenie jest długotrwałe i trudne, a rokowania mało pomyślne – zaledwie u 25 proc. chorych następuje remisja. Stosuje się leki przeciwzapalne niesteroidowe i kortykosteroidowe oraz przeciwbólowe, a także termoterapię. Bardzo przydatna jest pomoc psychologiczna.
Zespół przewlekłego zmęczenia
To choroba o nieustalonym dotąd podłożu. Prawdopodobnymi przyczynami mogą być infekcje wirusowe, zaburzenia hormonalne i stres. Zapadalność jest najwyższa wśród kobiet w wieku 40-50 lat. Objawia się uczuciem ciągłego zmęczenia, nawet rano po wstaniu z łóżka, bólami głowy i mięśni, zaburzeniami pamięci i koncentracji. Mogą wystąpić także bóle stawów, gardła i długotrwały kaszel (typowe objawy grypowe), problemy z utrzymaniem równowagi oraz stany niepokoju.
Niektórzy lekarze przypisują te dolegliwości menopauzie, która u większości kobiet rozpoczyna się przed 50. rokiem życia. Nie ma na to jednak wystarczających dowodów. Nie istnieje skuteczny lek na tę chorobę, leczenie jest wyłącznie objawowe.
Toczeń rumieniowaty
90 proc. zdiagnozowanych pacjentów stanowią kobiety od okresu zakończenia pokwitania do menopauzy (15 - 45 lat), przy czym w czasie ciąży choroba zazwyczaj wchodzi w fazę remisji.
Jest to schorzenie o nieznanym dotąd podłożu. Objawia się rumieniem na twarzy, światłowstrętem, zaburzeniami pracy nerek, bólami stawów, dysfunkcją wątroby. Może zaatakować serce, układ nerwowy i szpik kostny. Zwiększa ryzyko zgonu na skutek innych chorób w związku ze spadkiem odporności organizmu.
Leczenie jest objawowe. Trwają badania nad nowymi lekami biologicznymi, które mają wydłużyć okresy remisji i poprawić komfort życia pacjentek.
Stwardnienie rozsiane (SM)
To przewlekła choroba o charakterze zapalnym. Atakuje układ nerwowy, który z czasem ulega coraz większym uszkodzeniom. Najwięcej zwolenników ma pogląd, że ma podłoże autoimmunologiczne. Na SM zapadają najczęściej kobiety w wieku od 20 do 40 lat. Im wcześniej choroba wystąpi, tym wolniej postępuje.
Objawów SM jest bardzo wiele i są one zróżnicowane. Najczęściej występują zaburzenia czucia, ruchu, równowagi i wzroku. Dość często chory ma wahania nastroju, odczuwa przewlekłe zmęczenie i różnie umiejscowione bóle. U około 70 proc. pacjentów występują problemy z nietrzymaniem moczu. Charakterystyczne są okresowe, gwałtowne nasilenia jednego lub kilku objawów, trwające do kilkudziesięciu godzin (tzw. rzuty choroby). Rzutem jest też nagłe, ostre wystąpienie nowego objawu. Po jego ustąpieniu następuje trwałe pogorszenie się ogólnego stanu osoby chorej. Rzutu nie można przewidzieć, nie są też znane bezpośrednie czynniki, które go wyzwalają.
Leczenie polega na przywracaniu uszkodzonych funkcji, a także na spowalnianiu postępu choroby. Bardzo pomocna jest fizjoterapia.
Reumatoidalne zapalenie stawów
To choroba autoimmunologiczna, na którą zapadają w większości kobiety (75 proc. przypadków). Na początku objawia się sztywnością stawów, zwłaszcza rano. Objawy ustępują po „rozruszaniu się”. Później jest już tylko gorzej. W ostrym stanie zapalnym stawy robią się obrzęknięte, bolą, a kobieta ma problemy z poruszaniem się. Powoli zanika siła mięśni. W ostatnim stadium palce dłoni symetrycznie odginają się na zewnątrz.
Leczenie jest trudne i długotrwałe. Najpierw trzeba zaleczyć stan zapalny, potem dopiero zaczyna się zwalczanie dolegliwości. Po osiągnięciu remisji i upływie określonego czasu dawki leków stopniowo są zmniejszane. Jeżeli w ciągu około 2-3 miesięcy po odstawieniu leków nie nastąpi nawrót choroby, kobieta może uważać się za zdrową.
Interesujące jest to, że panie w wieku rozrodczym, u których zdiagnozowano tę chorobę, obserwują jej remisję podczas ciąży i nawrót po porodzie.
Zespół jelita drażliwego
To przewlekła choroba przewodu pokarmowego o nieustalonych przyczynach. Znane są jednak czynniki sprzyjające jej wystąpieniu. Przeważnie lekarze mówią o dużym wzroście flory bakteryjnej jelit – dzieje się tak w 80 procentach przypadków. Choroba może ujawnić się także na skutek nieprawidłowego odżywiania, głównie spożywania zbyt tłustych potraw oraz używek – alkoholu, mocnej kawy i herbaty. 75 proc. pacjentów to kobiety. Choroba ujawnia się najczęściej w wieku 30-40 lat.
Najczęstszymi objawami są ostre, nasilające się po spożyciu posiłku, skurczowe bóle brzucha, biegunka lub zaparcia, wzdęcia, nudności, wymioty, bóle głowy, pieczenie w przełyku (zgaga), częste oddawanie moczu. W postaci biegunkowej wypróżnienie przynosi wyraźną ulgę, natomiast w zaparciowej oddawanie stolca połączone jest z dużym wysiłkiem i przykrym odczuciem niepełnego wypróżnienia.
Leczenie jest wyłącznie objawowe, polega na zastosowaniu odpowiedniej diety, w zależności od rodzaju objawów oraz na unikaniu stresu, który także ma wpływ na reakcje przewodu pokarmowego. W przypadku ostrych objawów można zastosować leki przeciwbiegunkowe lub przeciwzaparciowe.
Tekst: Na podst. Health.com/Iwona Czechowska/sr, kobieta.wp.pl
