Randka jak z horroru. Takich spotkań strach się bać!

Halloweenowy wieczór to idealny moment, żeby opowiedzieć przyjaciołom mrożące krew w żyłach historie. Liczą się oczywiście nie tylko te dotyczące duchów i upiorów, ale również opowieści z życia wzięte. Na przykład takie, o najbardziej nieudanych randkach, jakie kiedykolwiek nas spotkały. Takimi właśnie historiami podzieliły się użytkowniczki portalu Zaadoptuj Faceta. I chociaż czytając je można wybuchnąć śmiechem, ich autorki na pewno nie były rozbawione. Poznajcie historie Uli, Ani, Magdy i Dagmary.

Niektórzy mężczyźni mają tupet. Pamiętam, że miał na imię Adrian, zaprosił mnie na romantyczną kolację do drogiej restauracji. Póki co, super! Ale kolacja zamieniła się w koszmar – Adrian bez pytania zaczął podjadać z mojego talerza i pić wino. Przy płaceniu rachunku niewinnie uśmiechnął się do mnie i "z wielkim smutkiem” stwierdził, że zapomniał swojego portfela. Po chwili zapytał, czy mogę zapłacić rachunek, a przy następnej randce to on zapłaci. Zapłaciłam dokładnie 383 zł. Drugiej randki nie było, pieniędzy na moim koncie też.

Łatwowierny

Umówiłam się na randkę w ciemno za pośrednictwem jakiegoś portalu. Przyszłam w ustalone miejsce, chłopaka jeszcze nie było. Napisałam więc do niego esemesa: "Hej jestem na miejscu, mam na sobie czarną sukienkę i czerwoną torebkę, znajdź mnie, bo straszny tu tłok, a ja jestem totalnie ślepa”. Po kilku minutach podchodzi do mnie, dziwnie wymachuje ręką przed oczami, lekko podniesionym głosem mówi, że to on i że nie spodziewał się, że jestem niepełnosprawna. Uznał mnie za niewidomą! Sytuacja bardzo mnie rozbawiła, ale nie dałam po sobie poznać i nie wyprowadzałam go z błędu. Partner uprzedzał mnie o każdym czyhającym niebezpieczeństwie (pokroju "podwójny schodek” albo "potłuczone szkło”), a potem za rękę prowadził po mieście i obrazowo opisywał zabytki. Postanowiłam, że dopiero na kolejnej randce przyznam się, że jednak widzę. Niestety kolejnej randki nie było… Najwyraźniej niewidoma dziewczyna przerosła jego możliwości.

Godzina 19. Umówiliśmy się w przytulnej restauracji. Może i nie był z niego Brad Pitt, ale miał łobuzerski uśmiech, przeszywające spojrzenie i fajny zarost w stylu Jasona Statham’a. Był fotografem i reżyserem. Na początku było całkiem miło. Potem przez 45 minut opowiadał o westernach i filmach z Bruce’em Lee. Nuda! Nuda! Nuda! Help! Po chwili poczułam się jak na przesłuchaniu: gdzie mieszkam? Ile mam pokoi w mieszkaniu? Ile mam metrów kwadratowych? Czy mam ubikację w łazience, czy osobno? Yyy, ale o co chodzi, czy to agent nieruchomości? Z wielkim trudem przetrwałam do końca randki. Zaproponował spacer w parku… Uprzejmie podziękowałam, ponieważ "strasznie boli mnie głowa”. Zapłaciłam za siebie i uciekłam do auta.

Czyścioch

Na pierwsze spotkanie umówiliśmy się w walentynki. Nikt nie chce być wtedy sam, więc zdarza się, że zbyt pochopnie wybieramy kandydata na randkę. Kiedy przed spotkaniem oświadczył mi, że niestety wszystkie miejsca w jego ulubionych knajpkach są zarezerwowane, lekkomyślnie zaproponowałam: "spotkajmy się u mnie”. Chłopak przyszedł z butelką wina (to się ceni!), usiadł i... siedział. Siedział, siedział i siedział, mimo, że już od jakiegoś czasu dawałam delikatnie znać "kolego, ściemnia się, obgadaliśmy już wszystkie możliwe tematy, łącznie z sytuacją polityczną Korei Północnej. Czas wracać do domu”. Jednak wszystko na nic, siedział dalej. Postanowiłam być bardziej dosadna i poinformowałam go, że jestem zmęczona i chcę już iść spać. Wtedy zakomunikował, że on też. Wyciągnął z torby szczoteczkę do zębów i chciał pójść do łazienki, by dokonać wieczornej toalety. Nie wytrzymałam i wyprosiłam czyściocha. Nie zobaczyliśmy się.