Cellulit a cellulitis – czym się różnią?

Wiele osób stosuje te dwie nazwy wymiennie. To błąd, bo cellulit i cellulitis nie są tym samym. Kobiety, które mówią o nierównej, pomarszczonej skórze, mają na myśli cellulit, czyli tzw. skórkę pomarańczową. Cellulitis natomiast to zapalenie skóry i tkanki podskórnej, które wymaga natychmiastowej interwencji lekarskiej, nieleczone bowiem może prowadzić do poważnych powikłań.

Z medycznego punktu widzenia cellulit to nieprawidłowe rozmieszczenie tkanki tłuszczowej, które występuje razem z obrzękowo-włóknistymi zmianami tkanki podskórnej. Efektem jest nierówna, pofałdowana powierzchnia ciała. Cellulit atakuje głównie uda, biodra, pośladki, brzuch, ramiona, piersi.

Zmaga się z nim osiem na dziesięć kobiet – cellulit nasila się po 25. roku życia, choć walczą z nim nawet niektóre nastolatki. Do niedawna sądzono, że to problem jedynie kobiet z nadwagą. Dziś wiemy jednak, że powodów występowania skórki pomarańczowej jest wiele. Duża masa ciała, brak ruchu, stres, palenie papierosów czy dieta bogata w tłuszcze, węglowodany i sól to tylko niektóre z przyczyn. Za rozwój cellulitu w dużej mierze odpowiedzialne są także hormony.

– Nadmiar estrogenów prowadzi do rozszerzenia naczyń krwionośnych i zwiększenia ich przepuszczalności, a w konsekwencji do powstawania miejscowych obrzęków i ucisku na sąsiadujące komórki, także te tłuszczowe. To zaburza ich pracę i sprawia, że przemieszczają się między włóknami tkanki łącznej, powodując jej odkształcanie i włóknienie – wyjaśnia Justyna Chorążewicz, kosmetolog z Centrum Dermatologii Estetycznej Lenis w Poznaniu.

Ten proces może powodować zaburzenia krążenia krwi i limfy, co jest przyczyną zatrzymywania toksyn i wody w tkankach. Poza tym organizm magazynuje tłuszcz „na czarną godzinę”. Skutkiem tego przerośnięte komórki tłuszczowe naciskają na naczynia limfatyczne, co również ogranicza zdolność do wydalania przez nie niepotrzebnych produktów przemiany materii. Zaczynają one gromadzić się w tkankach, co prowadzi do powstawania obrzęków. Skóra staje się nierówna i gąbczasta, pojawiają się grudki i zagłębienia.

Cellulit może mieć też podłoże genetyczne – kobiety, których mamy czy babcie walczyły ze skórką pomarańczową, bardzo często dziedziczą ten problem.

Cellulit może być tłuszczowy (lipidowy), który odkłada się w głębokich warstwach skóry właściwej i w tkance łącznej (dotyczy głównie osób otyłych); wodny (obrzękowy), który spowodowany jest nieprawidłową cyrkulacją krwi i limfy w tkankach (dotyka przede wszystkim osoby szczupłe i pojawia się zazwyczaj u nastolatek w okresie dojrzewania) oraz cyrkulacyjny (wodno-tłuszczowy), który jest połączeniem cellulitu wodnego i tłuszczowego.

Skórka pomarańczowa może mieć różne stopnie zaawansowania: w pierwszej fazie skóra wydaje się gładka, ale nierówności widoczne są po jej ściśnięciu; w drugiej fazie pofałdowania uwidaczniają się w pozycji stojącej; w trzeciej fazie skóra jest pomarszczona, przypomina powierzchnię pomarańczy, a ucisk w miejscach zmian może powodować ból.

Czym innym jest natomiast cellulitis. To zapalenie tkanki łącznej – choroba skóry i tkanki podskórnej wywołana infekcją bakteryjną (przyrostek „itis” właściwy jest różnym stanom zapalnym). Zazwyczaj dotyczy nóg albo twarzy. Często występuje u osób chorych na cukrzycę i cierpiących na zaburzenia krążenia w kończynach dolnych. Bakterie mogą dostać się do organizmu przez ranę, zadraśnięcie, owrzodzenie lub w miejscu po ukąszeniu owada. Zapalenie niekiedy rozwija się w okolicach zaatakowanych przez grzybicę.

Objawy cellulitisu to złe samopoczucie, wrażenie gorąca, dreszcze, ból głowy, nudności. Powierzchnia zainfekowanej skóry staje się bardzo ciepła, czerwona i wrażliwa na dotyk. Narasta obrzęk, pojawiają się pęcherze i wybroczyny. Węzły chłonne mogą się powiększać i boleć. Czasami pojawia się czerwona linia biegnąca od zakażonej skóry do najbliższych węzłów chłonnych, co jest spowodowane infekcją podskórnych naczyń węzłów. W szczególnej postaci choroby powstaje tzw. róża – zainfekowany obszar ma wyraźną granicę i połyskującą, napiętą powierzchnię.

Cellulitis wymaga leczenia. Lekarz może przepisać antybiotyk i środki przeciwbólowe. W procesie dochodzenia do zdrowia chorą nogę trzeba trzymać uniesioną, co ułatwia odpływ krwi żylnej. Specjalista może też zlecić przeprowadzenie badań pod kątem wykrycia ewentualnej niezdiagnozowanej cukrzycy. W ciężkich przypadkach lekarz kieruje osobę chorą do szpitala na leczenie antybiotykami podawanymi dożylnie. Na szczęście natychmiastowe leczenie zwykle prowadzi do wyzdrowienia, a poważne komplikacje zdarzają się rzadko.

Uwaga: czasami infekcja rozprzestrzenia się z krwiobiegiem, przyczyniając się do rozwoju zakażenia naczyń chłonnych lub posocznicy. Jeśli zapalenie tkanki łącznej wystąpi na twarzy, istnieje ryzyko, że infekcja rozprzestrzeni się na opony mózgowe i mózg. Cellulitisowi można zapobiegać, dokładnie przemywając brudne rany i skaleczenia, a także zakładając jałowe opatrunki na otwarte rany.

(EPN/sr), kobieta.wp.pl

* Wybaczanie bliskim – metoda antystresowa*

* Dlaczego kobiety kochają drani?*

* Sprawdź, jakim typem osobowości jesteś*

Rok z Ewą Chodakowską!