Blisko ludziJak dziecko odbiera rozwód rodziców?

Jak dziecko odbiera rozwód rodziców?

Rozwodzący się małżonkowie rozstają się ze sobą, ale nie ze swoim dzieckiem. Rodzice zdecydowani na to, że nie są w stanie być już razem, często zapominają o perspektywie dziecka, które uwikłane w tę sytuację, potrzebuje ich miłości i wsparcia, aby przez nią przejść.

Jak dziecko odbiera rozwód rodziców?
Źródło zdjęć: © Thinkstockphotos

09.05.2012 | aktual.: 09.05.2012 17:36

Zalogowani mogą więcej

Możesz zapisać ten artykuł na później. Znajdziesz go potem na swoim koncie użytkownika

Rozwodzący się małżonkowie rozstają się ze sobą, ale nie ze swoim dzieckiem. Rodzice zdecydowani na to, że nie są w stanie być już razem, często zapominają o perspektywie dziecka, które uwikłane w tę sytuację, potrzebuje ich miłości i wsparcia, aby przez nią przejść.

Rozwód rodziców jest zagrożeniem ważnych potrzeb dziecka – bezpieczeństwa i miłości. Dodatkowo też dużą zmianą w organizacji jego życia, a ponadto trudnym emocjonalnie, często wręcz traumatycznym przeżyciem. Powinno wiedzieć, co się dzieje w relacji rodziców i co się z nim stanie po rozwodzie, a przede wszystkim nie stracić pewności, że jest kochane, choć mama i tata podjęli decyzję o rozstaniu.

Małżonkowie, gdy nie widzą sensu kontynuowania swojego związku, składają pozew o rozwód do sądu, który podejmuje decyzję o ustaniu ich małżeństwa. Nie przestają jednak w ten sposób być rodzicami. Aby zminimalizować koszty psychiczne ich decyzji, którymi obciążone jest dziecko, zanim cokolwiek postanowią w swoich sprawach, powinni zapewnić bezpieczeństwo dziecku.

Ustalić, jak będą dzielić się obowiązkami i opieką. Podjąć decyzję, czy dziecko ma mieszkać z mamą, czy z tatą. Zaplanować, kiedy i jak będą realizowane kontakty z rodzicem, z którym dziecko nie będzie mieszkać na co dzień. Ustalić, kto będzie je odbierał z przedszkola czy szkoły, dowoził na dodatkowe zajęcia. Przemyśleć i umówić się, jak dziecko będzie spędzać święta, ferie, wakacje i długie weekendy. Umówić się, w jaki sposób będą realizowane potrzeby finansowe związane z utrzymaniem dziecka.

Aby rozwód dla dziecka był jak najmniej „inwazyjny”, rodzice powinni mieć przygotowane dla niego spójne informacje, a swoje konflikty, spory, trudności rozgrywać z dala od niego. Dziecko nie ponosi odpowiedzialności za to, że jego rodzice nie umieją się porozumieć ze sobą i kontynuować wspólnego życia. Nie powinno być obserwatorem ani uczestnikiem kłótni i starć dwóch dorosłych osób. Nie oznacza to oczywiście, że należy je oszukiwać, że wszystko jest w porządku, jeżeli konflikty nabrzmiewają, a pozew rozwodowy został już złożony.

Najtrudniejsza prawda z pewnością jest lepsza niż kłamstwo. Dziecko i tak czuje przecież doskonale, że coś się drastycznie zmienia, odczuwa napięcia i stresy rodziców, wyczuwa energię ich konfliktów i trudności emocjonalnych. Choć ciężko mu zaakceptować rozpad rodziny, to lepiej, aby nie żyło złudzeniami i nie odczuwało lęku niepewności i ciągłego zagrożenia zmianami, o których nic nie wie.

Kiedy rozstający się rodzice skupiają swoją uwagę wyłącznie na swoich krzywdach, żalach, pretensjach, winach itd., wyrządzają dziecku ogromną krzywdę. Opuszczenie, osamotnienie, zaniedbanie w tym czasie może mieć wpływ na obniżenie się jego poczucia wartości w kolejnych latach życia. Rozwodzący się rodzice zajęci swoją perspektywą i skupieni na sobie, często zapominają, iż w momencie, gdy dziecku „zawala się” cały świat, potrzebuje ono znacznie więcej wsparcia i zapewnień o miłości obojga rodziców.

Choć niewątpliwie w obliczu natężenia konfliktów związanych z rozstaniem, trudno jest do nich nabrać dystansu, to jednak warto zrobić to świadomie – skierować swoją uważność na sytuację i potrzeby dziecka. Gdy trudno jest prowadzić bezpośrednie rozmowy z drugim rodzicem, można skorzystać z pomocy mediatora rodzinnego i porozumieć się w pokojowy sposób w sprawie stworzenia planu opieki i wychowania dziecka po rozstaniu/rozwodzie.

Pomocą w zobaczeniu pespektywy dziecka może być próba spojrzenia z jego strony na rozwód. Przybliża ją „Dziewięć życzeń dzieci w sytuacji rozstania rodziców” (za: Berliner Institut für Mediation - „Gdy rodzina się rozpada: potrzeby, decyzje, rozwiązania”, opracowanie Stowarzyszenia Mediatorów Rodzinnych):

  1. Zanim zamieszkacie osobno: porozmawiajcie z nami i wytłumaczcie, co się teraz zmieni.
  1. Opowiedzcie nam to tak, byśmy to zrozumiały i nie czuły się winne waszemu rozstaniu.
  1. Nie chcemy być włączane w wasze kłótnie i nie chcemy słuchać jak jedno z was mówi źle o drugim.
  1. Nie chcemy współdecydować, komu ma przypaść opieka nad nami.
  1. Chcemy pozostać w znajomym nam otoczeniu, byśmy nie stracili kontaktu z naszymi przyjaciółmi.
  1. Chcemy mieć możliwość widzenia rodzica, u którego nie będziemy mieszkać i to tak często jak będziemy chciały.
  1. W przyszłości chcemy również widywać pozostałych członków rodziny.
  1. Może moglibyście nie zamieszkiwać natychmiast ze swoimi nowymi partnerami, to byłoby dla nas prostsze.
  1. Nie traktujcie nas jak małych dorosłych; nie jesteśmy nimi.

Alicja Krata – mediator; trener, superwizor; Prezes Zarządu Fundacji Mediare: Dialog-Mediacja-Prawo; założycielka Szkoły Miłości, w ramach której prowadzi coaching oraz warsztaty dla osób i par, które chcą budować dobre relacje, dialog i współpracę, tworzyć szczęśliwe związki.

(akr/bb)

Więcej na temat rozwodów:

Źródło artykułu:WP Kobieta
rodzicealicja kratapsychologia
Komentarze (4)