Niespotykanie spokojny człowiek

"Jestem spokojnym człowiekiem, co akurat bardzo sobie cenię." Rozmowa z aktorem, Maciejem Stuhrem.

Trudno mi jednoznacznie odpowiedzieć. Na pewno głównie dzięki temu zacząłem interesować się aktorstwem. Wcześnie chodziłem do teatru i na plany filmowe i tam zacząłem przyglądać się tej pracy nie tylko od strony widza.

Kiedy zaczynałem bałem się trochę takich opinii. Teraz już się ich nie boję. Podobnie yło z porównaniami do pracy, warsztatu ojca. Kiedy startowałem obawiałem się tego. Teraz już nie mam z tym problemu.

Nie. Nigdy nie chciałem być psychologiem. Kiedy byłem zupełnie mały raczej myślałem o zawodzie taksówkarza.

(śmiech) Po prostu lubię jeździć samochodem. Zawsze mi się to podobało i stąd ten pomysł. Gdyby ktoś zabronił mi być aktorem byłbym taksówkarzem, a jeśli nie taksówkarzem to pewnie pisarzem...

To prawda. Są pisarze, którzy debiutują w późnym wieku, także dlaczego nie...

Nie, ale mam mnóstwo takich wspomnień. Dzisiaj, kiedy przychodzę do teatru i przebieram się w kostiumy, chodzę po jego zakamarkach przypominają mi się chwile z dzieciństwa.

Tak. Jestem szczęśliwym człowiekiem ponieważ czuję, że realizuję moje wczesne marzenia. Jako mały człowiek spędzałem więcej czasu w teatrze niż na planach filmowych i z teatrem mam najwięcej ciepłych wspomnień. Teatr Stary w Krakowie – jego garderoby, magazyny kostiumów i rekwizytów, zapadnie pod sceną. Bardziej niż jakieś anegdoty, pamiętam atmosferę tego miejsca, jego zapach i dziwność.

Przede wszystkim nie zależy mi na takiej popularności. „Kolorowe czasopisma” piszą o tak błahych rzeczach, że nie chce mi się na takie tematy w ogóle wypowiadać, lub inaczej, piszą o rzeczach ważnych dla człowieka, ale w bardzo błahy sposób. Nie jestem zainteresowany tym, żeby się wypowiadać na temat swoich uczuć, czy osób mi najbliższych w programie „przedpołudniowej kawy” adresowanej już sam nie wiem dla kogo. Poza tym bywam w miejscach, o których te gazety nie piszą.
Dodatkowo na siłę ograniczam podawanie informacji, które są dla mnie ważne. Nie chciałbym ich rozdrabniać i tanio sprzedawać.

Tak i to są osoby, które o wiele lepiej się w takich rolach i sytuacjach sprzedają. Mają więcej rozwodów, więcej przygód miłosnych i różnych innych historii. U mnie takie tematy są potwornie nudne...

Będzie trudno, ponieważ nie przepadam za analizowaniem samego siebie. Takie oceny pozostawiłbym osobom, które mają ze mną do czynienia. Człowiek czasami mniema o sobie więcej niż powinien, lub myśli o sobie tak, jakby chciał myśleć. A to może mijać się z prawdą. Tego nauczyłem się na studiach psychologicznych. Moje cechy czasami bywają wadami, a czasami zaletami, tak to już z cechami bywa. Do cech mojego charakteru należy np. introwertyczność, która powoduje, że jestem znośny dla otoczenia, bo rzadko wybucham. W zasadzie nie będę daleki od prawdy jeśli powiem, że w ogóle nie wybucham. Natomiast z tego co mówią lekarze nie jest to dla mnie dobre. Więc jest to zaleta i wada.

(śmiech) Tak i tylko mam nadzieję, że mnie to kiedyś nie zabije.

Jestem człowiekiem poukładanym. Choć to też może być zaletą i wadą. Wada, bo nie robię zbyt szalonych rzeczy i moje życie jest na tyle, na ile może być w tym zawodzie, przewidywalne. Staram się być punktualny, sumienny itd. Ale z drugiej strony może być to znowu wada, bo człowiekowi potrzebne jest w życiu szaleństwo i o to też staram się dbać. Nie jest to jednak moja wrodzona cecha.

Nie będzie to specjalnie spektakularne. Ja po prostu staram się szukać niekonwencjonalnych momentów w życiu. W zachowaniu innych i swoim. Ale czasami przychodzi mi to z trudem.

Jestem spokojnym człowiekiem, co akurat bardzo sobie cenię. Staram się być umiarkowany i nie popadać w skrajności, bo jak widzę takie skrajne osoby, to wiem, że wolałbym stać z boku i spokojnie się przypatrywać, niż krzyczeć naokoło, zabierając głos w różnych debatach...