Maria Czubaszek, Wojciech Karolak

- Wystarczy ułamek sekundy, okruch jakiegoś wspomnienia i raptem przypominam sobie, jak siedziałem przy tym komputerze, a ona obok sobie spała w fotelu. I jak się strasznie martwiłem, że wysycha i niknie – opowiada Wojciech Karolak na łamach „Vivy!”. Towarzyszył jej, gdy odchodziła. – Liczyłem na to, że tak prędko nie nastąpi. Że ona jest takim modelem, który w ten sposób może funkcjonować bardzo długo. Ona w ogóle miała do śmierci dziwny stosunek. Dziwny dla mnie, bo ja mam instynkt życia, którego jej brakowało – tłumaczy.
O jej śmierci nie rozmawiali nigdy. – Kilka razy powiedziałem, że boję się śmierci, ale tak bezosobowo. Nie określiłem, czyjej. A ja się bałem jej śmierci, nie swojej. Nie pocieszało mnie, że z góry spojrzy na mnie, że się spotkamy, że będziemy chodzili po pięknej łące… W obliczu odejścia kogoś bliskiego ludzie stają się infantylni – dodaje.