Życie w depresji

Choroby cywilizacyjne paraliżują nasze codzienne życie. Depresja jest jedną z nich. Nawet jeśli wiedziemy w miarę spokojny byt, może przyjść taki moment w naszym życiu, że wszystko w jednej chwili stanie do góry nogami. Rozwój cywilizacji, choć przynosi nam wiele udogodnień, niestety sprawia też, że brakuje nam pewności jutra. Chwilami nie nadążamy.

Czujemy się osaczeni i przegrani. A nieustanne dążenie do szczęścia przerasta nas i powoduje, że tracimy wiarę. Depresja wpisana przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) na listę chorób cywilizacyjnych niszczy sens naszego życia.

Zmiany nastroju pojawiające się wraz ze spadkiem ciśnienia, zawirowaniami w pogodzie czy przysłowiowym „zmęczeniem materiału”, są znane chyba każdemu z nas. Ale oprócz chwilowej apatii, nie ma w nich nic groźnego. Mijają i wszystko wraca do normy. W przypadku depresji wydaje się, że złe samopoczucie oraz inne towarzyszące mu objawy są jak choroba przewlekła. Dlatego, dla braku wątpliwości podajemy, jakie są typowe objawy depresji. Co istotne, wszystkie wskazane symptomy depresji, mogą ją oznaczać tylko wtedy, kiedy trwają przynajmniej dwa tygodnie!

• Zupełny brak zainteresowania zbliżeniami fizycznymi, bądź znaczne osłabienie libido.

• Brak lub zmniejszenie przekonania o własnej atrakcyjności, często znaczne zaniedbanie wyglądu zewnętrznego. Unikanie kontaktu z otaczającym światem, „chowanie” się przed ludźmi, obniżenie własnej samooceny

• Trudności w koncentracji, szybkim myśleniu, niemożność podejmowania ważnych lub zupełnie prostych decyzji

• Odczuwane ciągłe zmęczenie, znużenie, bez względu na ilość czy rodzaj wykonywanych czynności

• Przeskoki emocjonalne, wysoki stan nagłego podniecenia, częsta irytacja, trudność z opanowaniem emocji, poczucie nieustannego niepokoju

• Smutek, stany ciągłej apatii, przygnębienia, poczucie bezużyteczności, poczucie winy, beznadziejności i bezradności w wielu codziennych sytuacjach

• Myślenie o sensie życia, analizowanie wielu sytuacji pod kątem znaczenia, roli własnej osoby, natrętne myślenie o śmierci, nawet myśli samobójcze

• Uczucie wyssania energii życiowej, bezpowrotnego jej ujścia

• Trudności z wykonywaniem codziennych czynności, kłopoty w pracy, brak poczucia inicjatywy

• Bezsenność, krótki sen, nadmierny sen, nocne przebudzenia

• Znaczna zmiana dotychczasowego apetytu, z czym wiąże się znaczny spadek masy ciała lub nagłe jej przybranie

Tak naprawdę do grupy ryzyka może zaliczać się każdy. W wypadku tej choroby nie ma jakichś specjalnie zawężonych ram czy osób z podwyższoną możliwością zachorowania. Mimo panującego przekonania, że depresja jest chorobą ludzi słabych psychicznie, zakompleksionych i skrytych, tak naprawdę takie myślenie mija się z rzeczywistością. Ponieważ depresja może dotknąć nawet człowieka z silnym charakterem, któremu wydawałoby się, że nie ma dla niego żadnych przeszkód na drodze do szczęścia i w pokonywaniu wszelkich trudności. Nie jest to także choroba dziedziczna. Skąd w takim razie się bierze depresja? Może pojawić się w życiu każdego z nas, w bardzo trudnym momencie naszego życia. Kiedy bieg wydarzeń, sytuacja przerasta nas i nie potrafimy sobie z nią poradzić.

Niestety, świadomość społeczna na temat depresji jest bardzo niska, a najczęściej depresja mylona jest z poważnymi chorobami psychicznymi. Stąd tak bardzo wrażliwy to temat , zwłaszcza dla chorujących. Obawa przed ośmieszeniem, uznaniem za „czubka” jest tak silna, że wiele osób cierpiących na depresję nie szuka nigdzie pomocy. Nie stara się także zwrócić na siebie uwagę, pokazać nawet najbliższym, że przeżywa właśnie trudny moment swojego życia. Wszystko przez poczucie wstydu, zażenowania.

Potęgowane jest to jeszcze przez panujący trend o silnej osobowości, która pokonuje bez najmniejszych potknięć wszelkie kłody stawiane na życiowej drodze. Któż chciałby zostać nieudacznikiem w oczach bliskich, w oczach społeczeństwa? Dlatego chorzy na depresję często ukrywają swój problem. I tutaj wielka rola rodziny, bliskich i przyjaciół.

Te osoby w leczeniu chorego na depresję mają kluczową rolę, ponieważ nierzadko to one właśnie nakłaniają do poddania się odpowiedniemu leczeniu, do udania się do specjalisty, podjęcia prób przezwyciężenia choroby. Ich wsparcie bardzo pomaga i pozwala wielu chorym wyjść z depresji.

Depresja jest uleczalna, ale nigdy nie ma gwarancji, że choroba nie powróci, kiedy w życiu wydarzy się podobna lub cykliczna sytuacja, podczas której pojawiły się pierwsze objawy depresji. Wsparcie bliskich jest ważne, ale wyjście z choroby nie jest możliwe bez farmakoterapii. Leki przeciwdepresyjne, wbrew powszechnemu przekonaniu, nie uzależniają, jednak ich skuteczność może być trwała dopiero po kilkumiesięcznej kuracji, a pierwsze pozytywne skutki działania pojawiają się falowo, najczęściej już po kliku tygodniach.

Jak podczas stosowania wielu leków, tak w czasie przyjmowania leków przeciwdepresyjnych mogą się pojawić działania niepożądane, dlatego leczenie powinno być ustalone przez lekarza i przez niego systematycznie kontrolowane.

Zmienia je dość często bardzo diametralnie. Niestety, zawsze są to zmiany niekorzystne. Oczywisty brak sensu życia, sensu wykonywania podstawowych nawet czynności, utrudnienia w kontakcie z ludźmi - to zaledwie kilka tych objawów depresji, które negatywnie wpływają na codzienne funkcjonowanie. Osoba cierpiąca na depresję może mieć nawet trudności z dalszym wykonywaniem pracy zawodowej. Stąd tak ważne jest leczenie depresji.