samotność(strona 2/3)

"Zapraszamy wszystkich 24 grudnia o godzinie 10:00 do nas na mini Wigilię. Będziemy dla was nieodpłatnie wydawać zupkę, bigos i ciasta. Czekamy na was, nie bądźmy sami w święta" – karteczka z takim napisem zawisła na drzwiach jednej z gdyńskich restauracji.

Mieszka niedaleko Krakowa w niewielkiej wsi. Zajmuje się domem i dwójką dzieci. Nie narzeka, choć przeprowadziła się za mężem na wieś i czuje się samotna. Ma jednak wielkie marzenie, i trzeba przyznać, niezwykłe w dzisiejszych czasach. Chce namówić ludzi, by napisali do niej list. Odręcznie.

W Wielkiej Brytanii powstał niedawno Projekt Samotność (The Loneliness Project), w ramach którego młody mężczyzna o imieniu Joe na tydzień zamknął się w domu. Nie mógł z nikim rozmawiać. Przez siedem dni doświadczał absolutnej samotności. Koszmaru, który jest codziennością milionów starszych ludzi na świecie.

Kiedy byłyście dziećmi, marzyłyście o tym, że poznacie przystojnego księcia, weźmiecie z nim ślub jak z bajki i będziecie żyły długo i szczęśliwie? A co, gdyby w tej wizji zabrakło księcia? – Stanowczo uważam, że najpierw powinniśmy pokochać samych siebie – powiedziała pewna Włoszka. I wzięła ślub sama ze sobą.

Komentarze są jednoznaczne: "O Jezu, jakie to prawdziwie!", "Prawda, z czasem to mija, ale sama prawda", "Do dziś myślałam, że tylko ja tak mam", "Skąd ja to znam, nie pomyślałam, że tak prosto można nazwać to uczucie". Lekarka i mama w kilku prostych słowach wyraziła to, co dusi w sobie wiele kobiet i co gorsza, boją się o tym mówić. Przecież właśnie przyszło na świat ich długo wyczekiwane, pierwsze dziecko i nie powinny się tak czuć, prawda? "To nie jest normalne, może coś ze mną nie tak?" – myśli wiele młodych mam.

Kiedy w kwietniu 2016 roku zmarła na raka jego ukochana żona Evy, Keith Davison z Minnesoty nie mógł sobie poradzić z pustką po jej stracie. Dzielili życie przez ostatnie 66 lat, a kiedy jej zabrakło, mężczyzna poczuł z całą mocą, jak bardzo jest samotny. Przed pogrążeniem się w rozpaczy uratował go zaskakujący pomysł, który przy okazji sprawił radość dzieciom z jego okolicy.

Gdzie można znaleźć fajnego faceta, skoro czasy studiów już dawno minęły, w pracy same panie lub zajęci faceci? Czy ostatnią deską ratunku jest poszukiwanie w internecie? Czy może całkowicie dać sobie spokój, bo książę z bajki sam się znajdzie i nic na siłę? Samotnych Polek jest coraz więcej.

Smutna, starsza pani, spędzająca całe dnie w oknie. To obrazek, tak w Polsce popularny, że nikogo nawet nie dziwi. Czasem tylko w głowie przypadkowego przechodnia pojawia się pytanie: Czy ona nie ma nic lepszego do roboty? Odpowiedź brzmi: nie. Bo okno i telewizor to często jedyne formy rozrywki dla wielu polskich seniorów.

Wydawać by się mogło, że osoba publiczna nie może narzekać na samotność. Co jeśli jednak i jej doskwiera to uczucie? Swoją receptę na szczęście zdradza Katarzyna Figura.

Z badań opublikowanych przez chicagowskiego psychologa Johna Cacioppo wynika, że lepiej być otyłym niż samotnym. To drugie zabije nas szybciej. Życie w pojedynkę, coraz częściej wybierane przez młodych i z przymusu obierane przez osoby starsze, ma dewastujący wpływ na psychikę. Kiedy dotyka nas samotność, ryzyko przedwczesnej śmierci zwiększa się o 14 procent.

Izolacja społeczna i poczucie osamotnienia to czynniki, które istotnie korelują z podwyższonym ryzykiem przedwczesnej śmierci, szczególnie u osób młodych – czytamy w czasopiśmie „Perspectives on Psychological Science”.

Bezpośredni kontakt interpersonalny wystarcza, by zmniejszyć lęk egzystencjalny u osób z niskim poczuciem własnej wartości - wynika z badań opublikowanych na łamach "Psychological Science".

Eva Longoria nie narzeka na brak faceta. W 2010 roku aktorka rozwiodła się z koszykarzem Tonym Parkerem po trzech latach małżeństwa.

Każdy dorosły człowiek ma w swoim wnętrzu część psychiki, którą nazywamy wewnętrznym dzieckiem. Dziecko to często jest aspektem, który został poważnie zraniony w dzieciństwie, a w dorosłym życiu często jest zaniedbywany.

Kiedy wchodzimy z kimś w związek, dość szybko orientujemy się, że wspólne życie to nie sielanka. Zwykle okazuje się, że wiele nas dzieli i nierzadko nawzajem robimy sobie przykrości. Jeżeli mimo wszystko dobrze nam razem i kochamy się, warto pracować nad związkiem.

Do tanga trzeba dwojga – dopasowanie się w związku tak, aby on rozwijał się, trwał, był harmonijny i energetyzujący jak taniec, wymaga udziału, zaangażowania, chęci i umiejętności obojga partnerów. Nie zawsze jest to możliwe, choć pierwsze wspólne kroki nadzwyczajnie współgrają i budzą nadzieję na satysfakcjonujące zgranie i dopasowanie.