Samotne macierzyństwo to ciężkie zadanie!

Samotną matką możesz być z wyboru albo z konieczności. Ogromna odpowiedzialność i ciężar, jakie spoczywają wtedy na Twoich barkach, są jednak w obu przypadkach takie same.

1. [

]( http://www.mamazone.pl/ )
Redakcja serwisu Mamazone.pl poleca:

Samotne macierzyństwo, czyli odstępstwo od wzorca idealnej, pełnej rodziny, wcale nie musi być patologią. Samotne matki to najczęściej mądre, silne, pełne miłości kobiety, które swoim dzieciom są w stanie zapewnić szczęśliwe życie.

Według statystyk nawet co 5 dziecko w Polsce jest wychowywane przez jednego rodzica - najczęściej przez matkę. Taki układ wciąż postrzega się jako szkodliwy dla prawidłowego rozwoju dziecka, psycholodzy jednak zaprzeczają: samotne, mądre macierzyństwo to dużo korzystniejsze rozwiązanie niż skazanie dziecka na dorastanie w rodzinie pełnej, ale kulejącej - w której panuje przemoc, nie ma szacunku i miłości.

Kiedy kobieta zachodzi w ciążę, a potem rodzi dziecko, wszystko jest dla niej nowe, czasem przerażające. Zmienia się rytm życia, pojawiają się nieznane dotąd problemy i dylematy, drastycznie wzrastają wydatki. Według idealnego scenariusza mężczyzna opiekuje się najpierw swoją partnerką w ciąży, a po przyjściu na świat dziecka oboje przejmują opiekę nad nim oraz nad sobą nawzajem, dzielą się obowiązkami, wspierają. Samotna matka musi zmagać się ze wszystkimi trudnościami w pojedynkę.

Problemy, jakie kobieta z dzieckiem napotyka na swojej drodze, mają różny charakter. Po pierwsze, ból i rozpacz po rozstaniu z ojcem dziecka, poczucie niesprawiedliwości, bezradności i osamotnienia, po drugie kłopoty finansowe, wreszcie - kwestia organizacji codziennego życia.

Na samotne matki czeka też pułapka perfekcjonizmu. Za wszelką cenę chcą wynagrodzić dziecku brak ojca, poczucie winy każe im stać się matkami idealnymi.

Iza (31 lat, mama 4-latki): "Narzuciłam sobie kilka ról i we wszystkich musiałam być najlepsza. Sprzątaczka, kucharka, nauczycielka, niania, do tego pracownica i jeszcze pseudotata. Oczywiście nie wytrzymałam tempa, byłam sfrustrowana, wreszcie odpuściłam. I to był strzał w dziesiątkę!"

Niejedna samotnie wychowująca dziecko kobieta potwierdzi te słowa. Aneta (29 lat, mama 5-latka) radzi: "Dziewczyny, dajcie na luz. Nie macie być idealne, tylko szczęśliwe, ustalcie priorytety, nic się nie stanie, jak zmywanie poczeka do jutra, a w pracy tym razem pochwalą kogoś innego. Dla mnie ważniejsze jest rysowanie z synkiem niż wyprasowanie tej sterty ubrań akurat dzisiaj." Licz na pomoc

Dobrze, jeśli kobieta może liczyć na pomoc rodziny lub przyjaciół. Wtedy odebranie dziecka z przedszkola niekoniecznie jest niewykonalnym logistycznie zadaniem, a "czas wolny" przestaje być pojęciem zupełnie abstrakcyjnym. Iza dodaje: "Mam też ten komfort psychiczny, że nie wszystko jest na mojej głowie. Odkąd przestałam być matką idealną, nauczyłam się prosić o pomoc - taka umiejętność bardzo się przydaje."

Zdarzają się jednak sytuacje, kiedy kobieta zostaje zupełnie sama. Jak wtedy jest ciężko, przekonała się Aneta: "Moi rodzice nie żyją, z dalszą rodziną nie utrzymuję kontaktu, znajomości z koleżankami się pourywały. Muszę radzić sobie i z ciężkimi zakupami, i niezapłaconymi rachunkami, i z napadami histerii u mojego dziecka. Wszystko robię sama, organizację całych dni i nocy podporządkowuję synkowi. Siłę czerpię z ogromnej miłości, chociaż nie raz czułam, że jestem na skraju załamania."

W momentach kryzysu warto zwrócić się do organizacji wspierających samotne matki, np. OŚKA, ProVita, Centrum Praw Kobiet. Dobrym sposobem na doskwierającą samotność i poczucie wyobcowania są również internetowe fora dla mam - część czasu spędzanego w domu możesz poświęcić na rozmowy i wymianę doświadczeń z kobietami w podobnej do Twojej sytuacji; bywa, że na takich forach zawiązują się zupełnie realne przyjaźnie!

Psycholodzy podkreślają, że jednym z najważniejszych zadań, jakie stoją przed samotną matką, jest akceptacja swojej sytuacji życiowej. Tylko kobieta pogodzona z losem będzie w stanie stawić czoła wyzwaniom codzienności. Mówi Iza: "Po rozwodzie długo nie mogłam dojść do siebie, byłam rozżalona, a to odbijało się na córce. Dopiero rozmowy z terapeutą pomogły mi uświadomić sobie, że moje życie jeszcze się nie skończyło - odżyłam! Teraz mam tyle energii, że mogłabym obdarowywać nią wszystkich znajomych!"

• utrzymujesz serdeczne, bliskie kontakty z ludźmi, nie zamykasz się w domu
• nie obwiniasz całego świata o swoje nieszczęście, nie zaszczepiasz dziecku niechęci do ludzi ani wrogości do mężczyzn
• nie wchodzisz w płytkie związki z toksycznymi mężczyznami
• dopuszczasz możliwość stworzenia dojrzałego, trwałego związku z innym mężczyzną
• nie traktujesz dziecka jak osoby dorosłej, powiernika swoich problemów
• dziecko nie staje się całym twoim światem, masz swoje rozrywki, pasje, zajęcia
• dbasz o to, by dziecko zachowało w pamięci jak najlepszy obraz ojca lub aby utrzymywało z nim poprawne stosunki

* Coraz trudniej nam się wiązać*