Taniec polonez - historia, kroki i figury

Nie bez przyczyny polonez nazywany jest polskim tańcem narodowym - od wieków stanowił on ważną część balów i różnych uroczystości. Pierwowzorem tego tańca studniówkowego był taniec ludowy nazywany tańcem chodzonym, pieszym, wolnym lub łażonym (było to uzależnione od regionu). Z czasem z kultury chłopskiej przeniknął do kultury szlacheckiej. Od drugiej połowy XV w. polonez był stałym elementem ceremoniału dworskiego.

Polonez jest stosunkowo prostym tańcem korowodowym o rytmicznym schemacie ósemkowym i metrum trójdzielnym. Jego charakter w pełni oddaje anachroniczna nazwa "chodzony", bowiem taniec ten polega w głównej mierze na dostojnym chodzeniu i poruszaniu się z gracją. Kroki w polonezie są rytmiczne, powolne i posuwiste. W celu uwydatnienia uroczystego charakteru tańca polonez powinno tańczyć się w eleganckich strojach, z wyprostowaną sylwetką i z dumnie uniesioną głową.

Bardzo ważnym elementem poloneza są stroje. Zarówno w obecnych czasach, jak i przed wiekami podstawą są i były eleganckie stroje, oddające powagę sytuacji.

1. Przy wykonywaniu podstawowego kroku poloneza partnerzy powinni być zwróceni do siebie bokiem.
2. Następnie partner powinien ująć lewą dłoń partnerki i podtrzymać ją poniżej klatki piersiowej.
3. Ręce obu partnerów powinny być wyciągnięte ku górze.
4. Na komendę "raz" partnerzy powinni ugiąć nogę w kolanie, a następnie wysunąć do przodu nogę: kobieta - prawą, mężczyzna - lewą.
5. Pierwszy krok poloneza powinien być długi i posuwisty.
6. Na komendę "dwa" i "trzy" kroki powinny być zdecydowanie krótsze i mniej posuwiste od pierwszego.

Bardzo ważnym elementem poloneza są ukłony w postaci delikatnych skinień głową wykonywanych zarówno przez partnera, jak i partnerkę tańca.

Polonez jest motywem silnie zakorzenionym w polskiej kulturze nie tylko ze względu na długowieczną tradycję otwierania ważnych bali i uroczystości, ale także ze względu na muzykę. Nie bez znaczenia przy tym jest również to, że polonez pojawił się w narodowej epopei - "Panu Tadeuszu" Adama Mickiewicza.

Zazwyczaj polonez jest tańczony do kompozycji Michała Ogińskiego, którego oficjalna nazwa to: "Pożegnanie ojczyzny". Niezmiennie dużą popularnością cieszy się także kompozycja Wojciecha Kilara, która została rozpowszechniona przed adaptację filmową "Pana Tadeusza" w reżyserii Andrzeja Wajdy.