Ewa Farna: Tak niewiele potrzeba, aby zostać znienawidzoną

- Ludzie, którzy trzymają kciuki za mnie, polubili mnie taką, jaka naprawdę jestem. Bez zgrywania, bez masek, bez mięsa na głowie czy pupy na wierzchu - o swoich doświadczeniach z fanami, najnowszym klipie, a także swoich dylematach opowiada Ewa Farna.

- Hobby, pasja, ale też już praca - odpowiedzialność.

- Dokładnie tak. W klipie pokazujemy sceny z „fanami”, którzy nie rozumieją, co to jest prywatność. Traktują ludzi przedmiotowo, a fanami nazywają siebie tylko dlatego, że zależy im na autografie. Jeśli go nie dostaną, przestają być fanami, a ja przestaję być fajna.

- Na miano prawdziwego fana zasługuje osoba, która lubi moją muzę, zna teksty, idzie na koncert, wspiera, słucha piosenek, kupi płytę, z którą podchodzi do mnie, abym ją podpisała. Osoba, która sympatyzuje ze mną jako muzykiem czy też jako człowiekiem. Fan nie zabiega za wszelką cenę o zdjęcie ze mną, nie znając tego, co robię, bo zależy mu jedynie na zdjęciu z kimś sławnym, by móc się pochwalić.

- Dobrze to pani nazwała. Ludzie dodają energii, publiczność podczas koncertu potrafi nią naładować. Niedawno grałam w Bieczu, przez cały dzień miałam zły humor, a ludzie byli tak fantastyczni, że koncert poprawił mi nastrój. Bywa jednak różnie. Są też osoby, które potrafią rozwalić na łopatki, przez które nie mogę się pozbierać nawet przez kilka dni.

Jedna pani czekała po koncercie na autograf, krzycząc cały czas, że jest największą fanką. Po godzinie rozdawania autografów, gdy już cały zespół czekał na mnie spakowany, aby wyruszyć dalej, podziękowałam, usprawiedliwiłam się tym, którzy tym razem nie doczekali się na mój autograf, i powiedziałam: Do zobaczenia następnym razem!

I w tym momencie ta największa fanka stała się największą hejterką, z której ust zaczęły padać naprawdę mocne słowa. I to tylko dlatego, że nie udało jej się zdobyć autografu. Zamurowało mnie. Tak niewiele potrzeba, aby zostać znienawidzoną. To tylko przykład, ale dla mnie to nie są fani.

- Nie wiedziałam o tym, ale fani często do mnie podchodzą, dziękując za moje utwory. Mówią, że bardzo im pomogły lub dzięki nim zmieniło się ich życie. To jest ten moment, kiedy mówię sobie, że to, co robię, ma sens. To jest cudowne.

- Na ten moment jest to mój największy problem. Dążę do tego, by zrozumieć, o czym chcę śpiewać, gdzie dalej zmierzać. To teraz mój największy dylemat.

- Nie! Jestem egocentrykiem. Zniknięcie ze świata nie jest zgodne z moim charakterem. Są jednak takie momenty, kiedy tak po prostu wychodzę z rodziną i wtedy chciałabym być anonimowa. Jednak uwielbiam to, co robię, i liczę się z tym, że jestem rozpoznawalna.

- Tak, a czasami jeszcze bardziej je sobie koloruję, bo trzeba być optymistycznie nastawionym, nieprawdaż?

- Taka sama jak na scenie. Czasami mam mniej energii niż na scenie, ale staram się być autentyczna. To mój największy sukces, że ludzie, którzy trzymają kciuki za mnie, polubili mnie taką, jaka naprawdę jestem. Bez zgrywania, bez masek, bez mięsa na głowie czy pupy na wierzchu.

- Sen, dobry film, wyśmienita kolacja z jeszcze lepszymi ludźmi, książka, czas spędzony na łonie przyrody. To jest cudowne.

- Teraz znowu powróciłam do czytania, to świetna sprawa. Szkoda, że tego tak nie doceniałam, kiedy chodziłam do szkoły. Nie mam ulubionego autora, ale poleciłabym książkę, którą niedawno przeczytałam: „Droga rzadziej wędrowana” Scotta Pecka. Warto przeczytać.

- Szczerych, grających fair play, uczciwych, zabawnych, charyzmatycznych, mądrych. Jak na przykład mój tata.

- Bardzo.

Rozmawiała Ilona Adamska/(ia)/(kg), WP Kobieta

* Sonia Bohosiewicz: Jestem świadoma swojej seksualności*

* Zofia Stryjeńska - artystka na śmierć i życie*