Dlaczego kobiety zakochują się w mężczyznach podobnych do swoich ojców?

– Na tatę nie patrzę w ten sam sposób, w jaki widzą go ludzie z zewnątrz – mówiła córka Krzysztofa Hołowczyca, Alicja. – Oczywiście podziwiam go bardzo i jest dla mnie na pewno wzorcem, ale życie zawsze to wszystko trochę weryfikuje.
Na pytanie zaś, czy jej mężczyzna także będzie musiał mieć pasję podobnie jak Krzysztof Hołowczyc, odpowiedziała: – Pewnie, że pasja jest ważna, ale, jak kiedyś powiedziała moja mama, jak już jest chemia między ludźmi, to każdy wzorzec, jaki mamy w głowie, gdzieś się chowa. Staram się więc nie porównywać, chcę tylko, aby partner mi odpowiadał. Powinien dawać kobiecie poczucie bezpieczeństwa, choć pasja też jest ważna – nieważne, czy są to rajdy, czy jest to muzyka.

O swoich relacjach z ojcem opowiedziała również Kaja Śródka. – Mój tata jest wyjątkowy i rzeczywiście postawił wysoko poprzeczkę. Wydaje mi się, że nie można mówić o wzorcach, po prostu kiedy jesteśmy wychowywane przez tak boskiego ojca, to to jest w nas zaszczepiane.

W dalszej części rozmowy psycholog Magdalena Chorzewska odpowiedziała na pytanie, skąd się wzięła ta obiegowa opinia, że wybieramy partnerów podobnych do taty, skoro może on być zarówno wspaniałym mężczyzną, jak i wręcz przeciwnie: człowiekiem niezasługującym na nasz podziw. – Ojciec jest pierwszym mężczyzną w naszym życiu i to jest bardzo odpowiedzialna rola. Uczy nas sposobu komunikowania w relacji z osobą płci przeciwnej – zauważyła. – Uczy nas otwartości, uczy nas tego, że możemy popełniać błędy, akceptacji dla samych siebie, jak być otwartą w stosunku do innych mężczyzn i, na bazie wzajemnych relacji rodziców, dziewczyna podpatruje, jak mężczyzna powinien traktować kobietę. Jeśli ten wzorzec był dobry, kobieta w przyszłości może wybierać kogoś podobnego.

A co w przypadku, gdy nasz ojciec był nieobecny, niezainteresowany, nie byliśmy jego księżniczką, a jego pasją było znikanie z domu?

– Całkiem prawdopodobne, że wybierzemy podobnego mężczyznę, choć możemy też wybrać dokładne jego przeciwieństwo. Wszystko zależy od naszej świadomości – zaznacza psycholog. – Trzeba jednak pamiętać, że głód miłości u dzieci jest tak duży, że czasami to, co widzą, a co nie jest dobre z perspektywy osoby dorosłej, one postrzegają jako miłość – dodała.