Hashimoto - niesłabnąca popularność

We współczesnym świecie popularność zazwyczaj ma swoje korzyści, ale zależy w jakim zakresie. Popularność tematu o chorobie Hashimoto niestety nie słabnie, wręcz przeciwnie. Przypadłość ta dotyka coraz większej liczby osób. Nie muszę czytać badań statystycznych o zachorowaniach, żeby się dowiedzieć, jak duży jest to problem - co jakiś czas słyszę o kolejnym zachorowaniu, kolejnej znajomej lub czyjegoś dziecka. Obecne badania wskazują, że problem zaburzeń tarczycy dotyczy 22% Polaków w różnych grupach wiekowych. Choroby tarczycy są jedną z dziesięciu najczęściej występujących schorzeń przewlekłych u dorosłych kobiet. Kobiety chorują na schorzenia tarczycy 9 razy częściej niż mężczyźni

Choroba Hashimoto jest chorobą autoimmunologiczną, jako efekt zaburzenia układu odpornościowego, najprościej ujmując organizm atakuje sam siebie, wytwarzając stan zapalny w tkankach. Do grupy takich chorób należą m. in. RZS, bielactwo, łysienie plackowate, celiaklia, stwardnienie rozsiane. W chorobie Hashimoto powstające przeciwciała prowadzą do uszkodzenia tarczycy.

Choroba może występować jako postać zanikowa, z prawidłową objętością tarczycy lub z wolem (niebolesne powiększenie i wzmożona spoistość gruczołu tarczowego). Wszystkie postaci choroby mogą przebiegać z subkliniczną lub jawną niedoczynnością tarczycy. Jej przebieg jest przewlekły, wolno postępujący i zwykle dochodzi do trwałej niedoczynności tarczycy. Bardzo rzadko spotyka się zaostrzenia z nagłym powiększeniem i tkliwością tarczycy oraz ogólnymi objawami zapalenia (zwiększone stężenie CRP, przyśpieszony OB, rzadko gorączka). Mogą wówczas wystąpić objawy kliniczne nadczynności tarczycy (Hashitoxicosis, hyperthyreoiditis) spowodowane nadmiernym uwalnianiem HT z uszkodzonej tarczycy. Ustępują one samoistnie i rozwija się niedoczynność tarczycy.

Czy w ogóle kogoś tu winić? Dokonało się i już, tyle, nie ma co się użalać. Po prostu zacząć walkę i zmienić nastawienie. Wielu z nas patrzy na chorobę jak na nieszczęście, które na niego spadło, i myśli o sobie "Za co, co zrobiłem, że mnie to spotkało?". Ale na większość przypadłości pracujemy sami świadomie lub nieświadomie. Choroba jest konsekwencją tego, co się w naszym organizmie dzieje. Nie nazywałabym tego karą, lecz następstwem naszych zachowań, nawyków żywieniowych,tego, że ignorujemy sygnały, jakie wysyła nam ciało, że nie szanujemy własnego ciała, że zapomnieliśmy, że jesteśmy żywymi istotami, które stworzyła natura, a nie taśma produkcyjna w jakimś zakładzie. Wielu z nas myśli, że wieloletnie błędy da się naprawić w miesiąc. Żyjemy często na deficycie - niestety zdrowie to taki kredyt, który jest nam udzielany od życia, ale każdy kredyt trzeba regularnie w ratach spłacać. Jeśli mamy problem z płynnością finansową i w terminie nie spłacamy rat, to dług rośnie i problem narasta, machina deficytu rusza.

W przypadku choroby Hashimoto, duży wpływ mają czynniki środowiskowe takie jak zaburzenia flory bakteryjnej, stres, czynniki żywieniowe (np. alergie pokarmowe na gluten, nadmiar jodu czy niedobór selenu). Niestety chorobę Hashimoto możemy otrzymać w spadku. Jeżeli choroba wystąpiła już w rodzinie to istnieje prawdopodobieństwo jej wystąpienia na poziomie 50%.

Mamy Hashimoto, usłyszeliśmy wyrok. Chociaż w dzisiejszych czasach należy się cieszyć, że ta diagnoza jest, bo wielu ludzi czeka na nią miesiącami i często okazuje się, że jeszcze niewłaściwa. Wtedy ciągnie się to latami, aż choroba zbierze żniwo.

W leczeniu Hashimoto, współcześnie skupia się na konsekwencjach, a nie przyczynach choroby. Podaje się np. preparaty z tyroksyną lub wiele innych. Metodą prób i błędów starają się “wyleczyć” dotkniętych chorobą. Jednak co do skuteczności, bywa z tym różnie, bo stosowanie leków to zazwyczaj skutki uboczne i konsekwencje. Na szczęście problemem choroby zaczęto zajmować się z perspektywy przyczynowej, biorąc pod uwagę, że niedobory witamin w naszym organizmie mają znaczącą rolę w powstawaniu wielu chorób.

Komórki tarczycy zawierają więcej selenu niż inne komórki organizmu. Jego niski poziom jest związany z pogorszeniem odpowiedzi immunologicznej. Uważa się, że łagodny niedobór selenu może promować wystąpienie choroby autoimmunologicznej tarczycy. W chorobie Hashimoto pojawienie się przeciwciał przeciwko peroksydazie glutationowej (anty-TPO) zwykle wyprzedza na wiele lat rozwój niedoczynności tarczycy. Pojawienie się ich wysokiego stężenia wiąże się ze zmianami w poziomie TSH. Obniżenie przez zastosowanie selenu poziomu przeciwciał, powinno zwalniać progresję choroby i jej nasilenie. Najmocniejszych dowodów na możliwy udział niedoboru selenu w rozwoju Hashimoto, dostarczyły badania opublikowane w 2015 roku w Clin Endocrinol Metab.

Istnieją przekonywujące dowody naukowe wskazujące na udział witaminy D3 w patogenezie Hashimoto. Liczne badania kliniczne wskazują na jej znaczny niedobór u pacjentów z tą chorobą. Stosowanie witaminy D3 może wpłynąć pozytywnie na przebieg choroby Hashimoto, poprzez wpływ na aktywność układu immunologicznego oraz poziom przeciwciał anty-TPO.

Tiamina odgrywa istotną rolę w przemianach węglowodanów oraz w metabolizmie tkanki nerwowej. Badania kliniczne wskazują na możliwy związek pomiędzy niedoborem witaminy B1, a uczuciem zmęczenia obserwowanym w chorobach autoimmunologicznych. Stosowanie witaminy B1 zmniejsza apatię towarzyszącą chorobie Hashimoto.

Cynk jest jednym z niezbędnych mikroelementów. Jest obecny w centrach aktywnych wielu (około 200) enzymów, uczestniczących w różnych procesach, w tym w przemianach metabolicznych. Ponadto wiele czynników transkrypcyjnych, białek regulatorowych i innych typów białek wiążących DNA, zawiera tzw. palce cynkowe. W związku z tym, cynk ma wpływ na wszystkie podstawowe procesy życiowe. Wzmacnia włosy i paznokcie, wpływa na zdrowy wygląd skóry i pomaga w utrzymaniu płodności.

Zastosowanie odpowiednich dawek witamin w leczeniu choroby, według badań, przyniosło pozytywne efekty, ale mowa o wszystkich wymienionych. Stosowanie jednej z witamin nie przyniesie rezultatu. Witaminy muszą być dobrej jakości w wysoko przyswajalnych, organicznych formach, cechujących się dużą biodostępnością.

Autor: Karolina Kamińska - pedagog, profilaktyk społeczny, studiowała filozofię, autorka "Zdrowych bajek", biuletynu "Tego nie powie ci lekarz" oraz artykułów poświęconych profilaktyce zdrowotnej, zmianą nawyków żywieniowych, które publikuje na swojej stronie www.ksiezniczka-zdrowia.pl

Artykuł powstał w oparciu o dane firmy Herbal Pharmaceuticals Sp. z o.o

W najnowszym numerze dwumiesięcznika Żyj Naturalnie znajdziesz więcej tekstów na ten temat.