Świat o nim nie słyszał. Rozmawiamy z Krzysztofem Cugowskim juniorem, najmłodszym synem założyciela Budki Suflera

Krzysztof Cugowski junior nie jest znany szerszej publiczności, w przeciwieństwie do jego starszych braci – Piotra i Wojciecha. W swoim pierwszym wywiadzie opowiada o dorastaniu u boku sławnego ojca i wyprowadzce z Polski.

Krzysztof Cugowski: Normalnie. Z braku lepszego słowa. Dla mnie tata to po prostu tata. Zwłaszcza jak byłem mały, to nie odczuwałem, że jest inaczej. Po prostu tata wychodził na parę dni do pracy i później wracał. Jednak po powrocie pracę zostawiał za drzwiami, a w domu był zawsze rodzicem.

Jak byłem mały, nie miałem porównania. Nie widziałem, ile tata powinien być w domu. Zdarzało się, że miał dłuższe trasy, trwające tydzień lub dwa. Brakowało mi go, ale rozumiałem. Po powrocie zawsze starał się nadrobić czas.

Nigdy nie miałem z tym większego problemu. Zresztą bardzo lubię swoje imię. Zawsze się śmiałem, że jest takie "męskie". Kiedy mieszkałem jeszcze z rodzicami, w domu były śmieszne sytuacje. Mama, kiedy czegoś potrzebowała, krzyczała: "Krzysiu!" i jednogłośnie z ojcem odzywaliśmy się: "Co?". Trzeba było się dowiedzieć, o kogo chodzi.

Nie nazywali mnie "junior", a jeśli tak, to żartobliwie. W domu tata był raczej "dużym Krzysiem", a ja tym "małym". To może działało, jak miałem 4, 5, a nawet 10 lat. Gdyby teraz to ktoś usłyszał, mogłoby wyjść komicznie. Dziś nie pozwoliłbym nazywać siebie "małym". Mam 21 lat, "mały Krzyś" kojarzy się raczej z czymś innym (śmiech).

W podstawówce nie zwracali na to uwagi. Ci z liceum byli już bardziej świadomi, ale nigdy nikt nie robił z tego problemu. Czasami zdarzyły się docinki ze strony kolegów, ale to normalne, jak to koledzy.

To chyba dobrze. Na razie nie mają powodu, by o mnie mówić. Żyję w Anglii, wiodę ciche życie, studiuję, próbuję sam do czegoś dojść. Nikt mi nie mówi, co mam robić. Po prostu robię, to co lubię.

Jak dorastałem, miałem tego świadomość. Ta myśl była gdzieś z tyłu głowy, że jeżeli bym chciał, to byłoby mi łatwiej. Jednak to był też jeden z wielu powodów, dla których zdecydowałem się opuścić rodzimy kraj. Chciałem spróbować czegoś na własną rękę. Doszedłem do wniosku, że jeśli osiągnę coś w Anglii, to będę wiedział, że udało mi się to zrobić samemu.

Zobacz także: Zmyła czerwony lakier i wstąpiła do Terytorialsów. Dla Magdy polski orzeł to świętość

Siostra przetarła mi szlaki. Mam nie tylko dwóch przyrodnich braci, ale i przyrodnią siostrę. Jest ode mnie 9 lat starsza. Gdy miała 16 lat, pojechała do liceum do Anglii, a później poszła tam na studia. I wtedy od razu powiedziałem: "Mamo, tato, ja też chcę jechać na studia do Anglii". Miałem 7 lat. W końcu wyjechałem, gdy miałem 17.

Tak, to długi proces. Przede wszystkim w tej branży potrzebny jest łut szczęścia. Aktor może być wybitny i mieć niesamowity kunszt, ale jeśli nie znajdzie się w odpowiednim miejscu i czasie, to nic z tego nie będzie. Dlatego na razie staram się być właśnie w tym odpowiednim miejscu i czasie. To jest mój cel. Muszę dużo rzeczy robić i otaczać się różnymi osobami.

Absolutnie.

Bycie aktorem filmowym to moje marzenie. Uwielbiam też występować na deskach teatru. Widzisz publiczność, masz bezpośredni kontakt, od razu dostajesz informację zwrotną czy to się podoba, czy nie. Jeśli chodzi o filmy, to muszę jeszcze poczekać. W świecie idealnym chciałbym mieć styczność zarówno z aktorstwem teatralnym, jak i filmowym.

Plan B? Szczerze mówiąc, nie myślałem. Wychodzę z takiego założenia, że dopiero jeśli mi nie wyjdzie, zmienię plany. Dopóki mi się nie udaje, dopóty nie przerwę tego, co robię.

Na stronach castingowych zobaczyłem ogłoszenie do anonimowej produkcji, bo oczywiście to była wtedy tajemnica. Nikt nie wiedział, że taki serial powstaje. Nazywało się to: "Untitled project". Jeżeli dostajesz taką informację, to można się spodziewać, że to będzie coś fajnego. Zaryzykowałem i poszedłem na ten casting. Udało się i dopiero wtedy dowiedziałem się, o co w tym wszystkim chodzi. I od tamtego momentu już poszło.

Zobacz także: Edukatorki o projekcie "Stop pedofilii". Nie boją się więzienia. Boją się skutków braku wiedzy

Oczywiście rodzice wspierają mnie finansowo i jestem im za to bardzo wdzięczny, ale na te tzw. pierdoły nie chcę wydawać ich pieniędzy. Po prostu chcę zarabiać na swoje potrzeby. To jest też dobra nauka na przyszłość. Wiem, że moje studia trzeba będzie spłacić i chcę to zrobić z własnej kieszeni. Uważam, że to po prostu fair. Staram się sam ze wszystkim zmierzyć.

Większość tej pracy polega na sprzedaży. Kunszt handlowy można porównać do aktorstwa. Pomyślałem, że to będzie dla mnie dobre ćwiczenie. Odnajdę się w tym. Nie będę tylko stał za ladą i komuś nalewał kawę. To swego rodzaju wyzwanie. W praktyce opanowuję sztukę sprzedaży.

Muzykę zawsze traktowałem jako hobby. Sam gram na gitarze i trochę śpiewam, ale nigdy nie chciałem robić tego zawodowo. Nie chcę się z nikim ścigać. Chcę po prostu robić to, co mi sprawia przyjemność i w tym przypadku jest to występowanie na scenie jako aktor.

Mam z nimi dobre relacje. Co prawda jeszcze mnie nie odwiedzili, ale może wkrótce się uda. Oni pracują, ja też jestem zajęty. Za każdym razem, gdy jestem w Polsce, raz na parę miesięcy, to widzimy się na jakimś obiedzie czy kolacji i nadrabiamy zaległości.

W Polsce się wychowałem i mam do niej niesamowity sentyment. Za każdym razem, gdy przyjeżdżam, budzą się wspomnienia, jest rodzina, są przyjaciele. W Anglii jestem już piąty rok, do Polski przyjeżdżam właściwie tylko w odwiedziny. Nie potrafię jednak wybrać. Trawa zawsze jest zieleńsza po drugiej stronie.

Na szczęście wracam do Polski. Dawno mnie nie było u rodziców. Za dawno. Święta zawsze będą w Polsce i nie może być inaczej. Nie zgodzę się na to.

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl