Historia tańca jazzowego
Taniec jazz jest stosunkowo nowym typem tańca, bowiem jego początki sięgają końca XIX stulecia. Co ciekawe, podwaliny obecnego jazzu zaczęli tworzyć afrykańscy niewolnicy, którzy za pomocą tańca chcieli zamanifestować swój sprzeciw wobec zniewolenia.
Początkowo taniec ten budził wiele kontrowersji, ponieważ odchodzono w nim wyraźnie od klasyki. Mimo to został on entuzjastycznie przyjęty na zachodzie i bardzo szybko zyskał na popularności. Prawdziwy rozkwit jazzu - zarówno muzyki, jak i tańca - przypada na okres po I wojnie światowej. Do Europy taniec jazzowy dotarł w latach 60. XX w.
Taniec jazzowy - technika
Taniec jazz jest stosunkowo trudnym tańcem, przeznaczonym dla osób, które mają daleko za sobą pierwsze doświadczenia taneczne.
Chcąc dobrze opanować taniec jazzowy, należy najpierw poznać podstawy baletu. Balet uczy równowagi i świadomości ciała, co jest niezwykle ważne w jazzie. Charakterystyczną cechą jazz dance jest policentryzm, który polega na izolowaniu poszczególnych części ciała.
Taniec jazzowy wymaga od tancerza opanowania amortyzacji podczas wykonywania trudnych figur - w przeciwnym razie podczas upadku na ziemię można wyrządzić sobie krzywdę.
Wśród figur typowych dla jazzu można wymienić:
- piruet jazzowy,
- skok jazzowy,
- szpagat jazzowy (tzw. szpagat w powietrzu).
Taniec jazz - dla kogo?
Taniec jazzowy zdecydowanie nie jest formą tańca polecaną każdej osobie. Nie jest on odpowiedni dla osób początkujących, ponieważ wymaga gibkości, siły fizycznej i dużej świadomości swojego ciała. Większość figur w jazzie jest bardzo trudna do wykonania, np. szpagat w powietrzu wymaga nie tylko dużego rozciągnięcia, ale opanowania sztuki policentryzmu.
Niestety jazz dance bywa bardzo kontuzjogenny, co w praktyce oznacza, że brak odpowiedniego przygotowania kondycyjnego, może skończyć się nawet złamaniem kręgosłupa. Nie bez powodu taniec jazzowy, tuż obok baletu, uznawany jest za najtrudniejszą formę tańca.
