Kiedy zmarła pierwsza córka, druga dała im siłę. Potem stało się coś strasznego

W domu Kathryn i Lester Whitby jest już choinka, na której widzą bombki i delikatnie migoczą lampeczki. Dom jest pełen ciepła, wszędzie znajdują się zdjęcia różowego uśmiechniętego berbecia. Jednak to nie będą szczęśliwe święta dla małżeństwa. Zostali sami – niedawno ich córeczka Imogen przegrała walkę z rakiem. 2 lata temu zmarła Angel. Miała zaledwie 31 tygodni.

- Swięta to czas, który spędza się z rodziną i dziećmi, więc nie jest łatwo – mówi Kathryn w rozmowie z "Mirror". – Ale przebrniemy przez nie najlepiej, jak potrafimy z naszymi rodzinami – dodaje kobieta.

Kathryn i jej mąż, Lester, mają zresztą sporo zajęć, które pozwalają im przetrwać każdy dzień w poczuciu, że robią coś dobrego i pożytecznego, co spodobałoby się również ich córeczkom. Zaangażowali się w zbiórkę pieniędzy dla fundacji wspierającej dzieci z rakiem mózgu. Mają nadzieję, że pomogą innym rodzicom jak najwcześniej wykryć symptomy tej strasznej choroby u swoich pociech.

Para poznała się w Londynie, gdy Kathryn miała 18 lat, a Lester 20. Nie było jeszcze e-maili, Snapchata i Instagrama, Kathryn i Lester poznawali się więc nawzajem w staroświecki sposób – umawiając się na randki i od czasu do czasu pisząc do siebie listy. Kobieta opowiada, że ojciec pozwalał jej na godzinną rozmowę telefoniczną raz na tydzień.

Ostatecznie para pobrała się w 2002 roku. Od czasu do czasu rozmawiali o posiadaniu gromadki dzieci. Niedługo potem okazało się, że Kathryn cierpi na bardzo rzadką przypadłość – ma dwie macice. Lekarze uspokajali jednak, że nie powinno mieć to wpływu na płodność kobiety.

Mimo to coś wyraźnie było nie tak. Po miesiącach prób Kathryn wciąż nie mogła zajść w ciążę. Dla lata później małżeństwo zdecydowało się na metodę zapłodnienia in vitro. Kobieta wspomina ten czas jako emocjonalny roller coaser. Opuchnięta od hormonów, z trudem poznawała siebie. Pytania ludzi, dlaczego wciąż nie ma dzieci ("Czyżby wolała robić karierę?"), doprowadzały ją do szału. Ten stan utrzymywał się przez 6 kolejnych lat.

W kwietniu 2014 roku Kathryn w końcu zaszła w ciążę. Myślała, że nigdy w życiu nie będzie bardziej szczęśliwa, a jednak stało się to kilka tygodni później, gdy poszła na pierwsze badanie USG. Lekarz powiedział, że to będą bliźniaki. Żadne z przyszłych rodziców nawet nie próbowało ukryć łez. Nie mogli uwierzyć, że ich marzenie wreszcie się spełnia.

Brzuch Kathryn rósł szybko, a przyszła mama z drżeniem czekała na poród. W 20. tygodniu ciąży para znów udała się na badanie, by poznać płeć dziecka. Ucieszyli się, że będą to dziewczynki. Chwilę potem lekarz przekazał im złą wiadomość. Jedna z nich jest bardzo słaba i prawdopodobnie nie przeżyje. – Pierwsze, co pomyślałam, to było: co ja zrobiłam? W takiej sytuacji zawsze winisz siebie – mówi Kathryn.

W 30. tygodniu kobieta zaczęła krwawić. Lekarze powiedzieli, że Angel walczy i zaczęli podawać przyszłej mamie sterydy, by pomóc w wykształceniu się płuc u drugiego z maleństw, Imogen. Wkrótce, w 31. tygodniu ciąży, konieczne było wywołanie porodu słabszej dziewczynki. Lekarzom udało się to wykonać, nie wywołując przy tym narodzin Imogen.

- Byłam za to wdzięczna. Nie chciałabym, by urodziny Imogen przypadały na dzień śmierci jej siostry -wspomina Kathryn. Po trzech kolejnych tygodniach ona i jej mąż pożegnali pierwszą z córek w malutkiej, białej trumience.

Imogen urodziła się w Nowy Rok. Konieczne było wykonanie cesarskiego cięcia, ale poza tym wszystko przebiegło pomyślnie. Matka tuliła swoją ciemnowłosą, wytęsknioną córeczkę. W ciągu kolejnych lat to ona dawała jej siłę, by poradzić sobie ze stratą pierwszego dziecka.

- Była córeczką tatusia. Bezproblemowa, zawsze uśmiechnięta – mówi Kathryn. Wspomina, że odkąd się pojawiła, ich dom wypełnił się blaskiem, śmiechem i radością.

Ich szczęście zaczęło się sypać jak domek z kart w 2016 roku. Wówczas Imogen zaczęła chorować i mieć trudności z poruszaniem się. W ciągu kilku tygodni jej stan drastycznie się pogorszył. Zrozpaczeni rodzice obserwowali, jak ich córka słabnie. Kolejni lekarze odsyłali ich jednak do domu.

- Trzy razy usłyszeliśmy, że to wirus, a za czwartym, że jestem hipochondryczką i tracę czas – mówi Kathryn. Któryś z lekarzy stwierdził, że Imogen ma astmę i dał rodzicom inhalator. Podczas piątej wizyty matka wzięła ze sobą nagranie wideo, na którym widać, jak dziewczynka idzie i nagle skręca w lewo, uderzając w ramę drzwi. Co więcej, dziecko każdego ranka wymiotowało i widziało podwójnie. Lekarz zalecił, by monitorować dietę dziewczynki. Wciąż jednak żadne z nich nie spodziewało się najgorszego.

Po kilku kolejnych dniach, w ciągu których dziecku ani trochę się nie poprawiło, rodzice zabrali Imogen do lokalnego szpitala. Dziewczynce wykonano skan mózgu. Kiedy mała bawiła się z pielęgniarką, której serce już zdążyła podbić, lekarze powiedzieli Kathryn i Lesterowi, że ich córka ma guza mózgu.
- Zapytałam lekarza, czy ona umrze. Odpowiedział, że nie wie, lecz jego oczy mówiły "tak" – wspomina kobieta. Lekarze orzekli, że konieczna jest szybka operacja. Rodzice nie mogli uwierzyć, że ich uśmiechnięta córeczka, bawiąca się z innymi dziećmi, ma guza mózgu. Do samego końca nie potrafili się z tym pogodzić.

Podczas trwającej 9 godzinoperacji udało się usunąć większość guza. Była to jedyna dobra wiadomość, jaką mieli usłyszeć. Biopsja wykazała, że dziewczynkę zaatakował wyjątkowo złośliwy rdzeniak zarodkowy. Rak był już w czwartym stadium rozwoju. Przez kolejnych 9 miesięcy drobne ciało chorej dziewczynki było poddawane chemioterapii, w wyniku której straciła włosy i stała się bardzo słaba. – Ale Immy nigdy nie przestała się uśmiechać i ani razu nie narzekała – mówi Kathryn.

Leczenie dawało efekty i poprzednie święta rodzina mogła spędzić w domu. Nie było jednak łatwo. W ciągu kilku dni świątecznych dziecko znów poczuło się bardzo źle. Wkrótce okazało się, że nowotwór znowu zaatakował mózg dziewczynki. Tym razem działał dużo szybciej. W końcu, pewnego dnia lekarze pozwolili im zabrać ją do domu. Pokazali jej telewizor, na którym kiedyś tak lubiła oglądać "Świnkę Pepę", oraz inne miejsca, w których się bawiła i spała, a których już prawie nie pamiętała, po miesiącach spędzonych w szpitalu. – Chciałam też przebrać ją w jej niebieską sukienkę z kaczuszką i czerwone buciki, kiedy nagle zmarła – mówi kobieta.

Kilka dni później ich druga córeczka została ułożona w małej, białej trumnie. Podczas pogrzebu były balony, ciasto. Starali się, żeby ceremonia była zarazem wspomnieniem życia tej radosnej, małej dziewczynki. – Mam nadzieję, że pewnego dnia znów zostanę matką – mówi kobieta. Jednak jeszcze nie teraz. Teraz ona i jej mąż zamierzają w ciszy spędzić święta, wspominając swoje dwa aniołki, które nauczyły ich kochać.

Źródło: "Mirror"