strajk(strona 2/2)

- Jest mi bardzo przykro, kiedy ktoś mówi, że nikt mi nie kazał wybierać takiego zawodu i zawsze mogę pracować w Lidlu. Naprawdę? Chęć i niesienie pomocy innym to najwięcej, co mogę komuś dać. Tak wybrałam - mówi Agnieszka, położna. Nie policzy już, ile razy ktoś nazwał ją "pazerną". Tylko dlatego, że chce pracować w godnych warunkach.

Organizatorki Ogólnopolskiego Strajku Kobiet postanowiły rok po słynnym Czarnym Poniedziałku zorganizować kolejny dzień protestu. "Maszerujemy, pikietujemy, demonstrujemy oraz ZBIERAMY PODPISY pod projektem Ratujmy Kobiety 2017!" - deklarują w opisie zaplanowanego wydarzenia.

– Solidarność była kobietą – powiedziała mi kiedyś była pracownica Stoczni Gdańskiej, która pracowała tam kilkanaście dobrych lat. Choć w podręcznikach najczęściej można było przeczytać o mężczyznach, którzy walczyli o wolność – żeby wspomnieć choćby o Lechu Wałęsie – głośnych historii kobiet jak na lekarstwo. Dlaczego? Bo żadna z tych kobiet nie chciała robić z siebie rewolucjonistki.

Gospodynie domowe porzuciły swoje obowiązki, a te, które miały płatne prace, wzięły urlop na jeden dzień. 24 października 1975 roku w Islandii 90 proc. kobiet postanowiło urządzić strajk.

Niejedna kobieta macicę straciła, obrywają się od podnoszenia ciężarów. Innej spod kasku wypadł warkocz, który zaplątał się w taśmę. Oskalpowało ją po prostu, wyrwało włosy razem ze skórą. Wypadki zdarzają się często – opowiadają w mediach pracownice polskich kopalni. Mogą zjeżdżać pod ziemię, ale nie pracują na przodku czy w ścianie wydobywczej na co dzień. W całej Polsce pracuje ich kilka tysięcy.