Agata Passent spodziewa się dziecka

- Jestem już po czterdziestce, a ciąża to duża odpowiedzialność. Dlatego poza radością, że jest, mam też mieszane uczucia. Bo czy czterdziestolatka fizycznie jest w takiej formie, żeby przeżyć te miesiące zdrowo, nie narażając dziecka? – Agata Passent po raz pierwszy mówi o tym, że znów będzie mamą.

Trudno być dzisiaj rodzicem?
Myślę, że trudniej niż wtedy, kiedy my byliśmy dziećmi. Więcej pułapek, wyborów, bodźców. Zostać rodzicem jest dość łatwo, ale co potem? Nikt nas tego nie uczy, tylko wymaga się więcej i więcej, bo więcej wymaga się i od dzieci. Żeby jeździć samochodem, trzeba zdać egzamin na prawo jazdy. A tu? Pojawia się dziecko i…

Świat się bardzo zmienił od czasów, kiedy można było dziadków poprosić o udział w wychowaniu. Nie ma domów wielopokoleniowych. Dziś babcia częściej jest na Skype niż na wyciągnięcie ręki.

Dzieci nie są ciężarem. Są członkami rodziny do kochania i poznawania. Zawsze chciałam mieć dwoje, bardzo cieszy się na rodzeństwo mój synek jedynak. Co nie zmienia faktu, że poza radością, że ono jest, mam mieszane uczucia. Jestem już po czterdziestce, a ciąża to duża odpowiedzialność. Kobieta nie ma jej tylko dla siebie – musi myśleć przede wszystkim o dziecku. A czy czterdziestolatka fizycznie jest w takiej formie, żeby przeżyć te miesiące zdrowo, nie narażając dziecka?

Dużo ćwiczę, zawsze uprawiałam sport, nie palę… Ale jakiś lęk mam. Zwłaszcza, kiedy wyobrażę sobie, że gdy dziecko będzie miało lat 20, ja – 60. Nie chciałabym być sześćdziesięcioletnią mamą, która udaje czterdziestolatkę. Czułabym się niezręcznie. Masz już syna.

Podobnie. Jeśli nie pojawią się problemy zdrowotne, będę pracować, udzielać się społecznie i towarzysko do samego porodu. Postanowiłam zaufać lekarzowi i szpitalowi, korzystam wyłącznie z ich wiedzy, nie zadręczam się, czytając o tym, co się złego może wydarzyć. Już w poprzedniej ciąży przyznawałam się, że macierzyństwo to dla mnie wyzwanie. Nie jak dla wielu kobiet, które mówiły, że „delektują się ciążą”, że czują się piękniejsze, lepsze, że przeżywają coś w rodzaju błogostanu. Często czułam, jakby brzuch był do mnie „doklejony”, że chcę go odłożyć na bok. Nie chodziło o względy estetyczne, chociaż uważam, że presja na kobiety, aby w ciąży były eteryczne, jest ogromna.

Nie od razu nawiązałam kontakt z dzieckiem, uważam że to proces przełamywania dystansu. Dopiero kiedy Kubuś zaczął chodzić, poczułam, że coś się zmieniło, że jestem do niego bardzo mocno przywiązana. Wcześniej bałam się, że coś mu zrobię, że mogę skrzywdzić, kiedy nieostrożnie dotknę. Słyszałam, jak inne mamy opowiadają, że dzieci do nich mrugają, że istnieje jakiś tajemny język noworodków, ale ja tego nie czułam. Do syna mówiłam dorosłą polszczyzną. Ale kiedy syn zaczął mówić, nawiązaliśmy superkontakt.

Rzeczywiście, presja na to, by być dobrą matką, jest bardzo silna. Szczególnie inne matki bywają krytyczne, jak się nie pracuje, to mówią, że kuchta i kwoka, a jak się ma nianię, tak jak ja, to że wredna zostawia z obcą dziecko. Czułam, że niemowlęctwo mojego syna to nie jest dla mnie najszczęśliwszy czas. Bywało, że czułam się, jak ktoś w starym westernie, kto siedzi w areszcie i zaznacza na ścianie, ile minęło dni karmienia. Rozmawiałam o tym z synem, karmienie mnie męczyło, bolały mnie plecy. Ale byłam obowiązkowa jak w sporcie, karmiłam siedem miesięcy.

Nie da się nie popełniać błędów, ale trzeba brać się za bary z macierzyństwem. Nie ma dnia, żebym nie wątpiła, czy postępuję słusznie. Staram się jak najwięcej słuchać i dużo rozmawiać. Mój syn często bywa mądrzejszy ode mnie.

Tak, i dlatego kiedy zdarzały się w moim życiu dramaty, nie ukrywałam ich przed synem. Starałam się jak najprościej wytłumaczyć mu, dlaczego musi zmienić przedszkole albo dlaczego jego rodzice będą mieszkać osobno. Zawsze powtarzałam mu też, że choćby nie wiem co, to on jest dla nas najważniejszy. Uważam, że dziecka nie wolno okłamywać ani zostawiać niedomówień. Bo wtedy bardzo łatwo może na siebie wziąć winę za to, co się dzieje. Nie wyobrażam też sobie, żeby nastawiać je przeciwko drugiemu rodzicowi.

Ja uczę Kubę samodzielności. Dużo od niego wymagam, ale bez przerwy daję mu odczuć i powtarzam, że go kocham i że zawsze może na mnie liczyć. Myślę, że to jest najważniejsze. Jestem poprawną pesymistką. Nigdy nie uwierzyłam, że w życiu może być lekko, łatwo i przyjemnie. Syn zasypiając mówi mi zawsze, że mnie kocha i że jestem supermamą.

To daje siłę! Nie jestem Zosią Samosią. Mam przyjaciół mądrzejszych od siebie, mam silne wsparcie rodziny, kilka źródeł, które mnie nakręcają: pisanie, praca w mediach, książki. A jak już nic nie działa, zawsze mogę sobie popłakać na terapii albo wypocić się na siłowni.

Trzeba dać sobie czas na żałobę. Po czymś utraconym lub po kimś. Trzeba dać sobie czas. Najlepszym pocieszycielem bywa praca. Spójrzmy na aktorów: grają nawet w żałobie, bez względu na to, co przeżywają w życiu osobistym. Kiedy moja mama rodziła, mój tata – długie godziny czekając na szpitalnym korytarzu, bo wtedy nie było rodzinnych porodów – pisał felieton! A ja…Wszystkiego co wiem o tym, jak zachować zimną krew w stresie, nauczył mnie sport.

Jak trener słyszał od nas: „nie mogę!”, odpowiedź brzmiała: „to przez nogę!”. Staram się wyciągać wnioski ze swoich błędów. Miłość zawsze jest ryzykiem, można się sparzyć. Ale życie bez niej jest jak danie bez przyprawy.

Od 20 lat publikuję felietony i wciąż mam nowych czytelników. Krótko, ale pisałam je także do „Mody na Zdrowie”. Od moich korzeni się nie odcinam, wciąż mnie inspirują. Od 18 lat prowadzę wraz z małą grupką ludzi Fundację Okularnicy im. Agnieszki Osieckiej, którą założyłam. Dzielę się ze światem dziedzictwem mamy, ono jest darem, a nie kulą u nogi. Twórczość mamy to poezja, ja jestem dziennikarką, a to zupełnie inne obszary wrażliwości.

Mam duże pokłady ironii i sarkazmu, więc bliżej mi do ojca niż do mamy. Mama była tak mocno sentymentalną osobą, że jej świat podziwiam, ale mam do niego dystans. Dystans do jej twórczości. Redagowałam „Wielki śpiewnik Agnieszki Osieckiej”. I bezwzględnie wyrzucałam teksty, które uznałam za słabe. Zapraszam na koncert galowy „Pamiętajmy o Osieckiej” w Teatrze Roma w Warszawie 28 września.

Ogromną siłę! Nasza publiczność wciąż rośnie. Iść na dobry koncert to też inwestycja w zdrowie. Na co dzień wiele osób nie ma czasu się zatrzymać, pomyśleć o sprawach innych niż te do załatwienia. Dlatego często widzę łzy na widowni. Ale to dobry płacz.

Szukam harmonii. Doświadczenie większości z nas jest takie, że pracujemy bez końca, więc co wieczór jesteśmy tak zmęczeni, że nie mamy siły ani czasu na wyciszenie. Na książkę, na bliskość. I przez to wiele nas w codziennym życiu omija. Także w ciąży. Dlatego postanowiłam, że zacznę pisać bloga, aby zapanować nad czasem. Poprzez zapisywanie chwil istotnych. Żyjemy w ciekawych, niestabilnych czasach.

Autor: Grzegorz Kapla

Więcej w sierpniowej „Modzie na Zdrowie”, dostępnej wyłącznie w aptekach lub prenumeracie indywidualnej na * www.modanzazdrowie.pl*