Bohaterka „Teorii wielkiego podrywu” odsłania feministyczną naturę

Mayim Bialik jest aktorką, połową duetu Amy-Sheldon w serialu „Big Bang Theory”. Prywatnie ma doktorat z neurologii i bardzo wyraźne, feministyczne przekonania, którymi dzieli się na swoim fanpejdżu na Facebooku. Ostatnio wzięła na warsztat semiotyczny aspekt równouprawnienia, a konkretnie podzieliła się przekonaniem, że nazywanie kobiet „dziewczynami” jest przejawem dyskryminacji i infantylizacji. Swój wywód zaczęła od anegdoty. Pewnego wieczora siedziała w barze z dwoma kumplami po czterdziestce. W pewnym momencie jeden powiedział do drugiego: - Spójrz na tę dziewczynę przy barze, niezła sztuka. Zanim Mayim zobaczyła, o kim mowa, zdziwiła się: - Kto wpuszcza dzieci do baru? Okazało się jednak, że towarzysze nie mieli na myśli dziewczynki, a dorosłą kobietę. - Jako że wspomniana osoba była w tej, jakże wąskiej grupie wiekowej, między 5. a 55. rokiem życia, zwyczajnie nie wiemy, jak o niej mówić. Więc mówimy „dziewczyna” - dodaje z przekąsem Bialik i tłumaczy, że słowa, jakich używamy, kształtują nasz sposób postrzegania świata i myślenia o nim. Używając infantylizującego określenia „dziewczyna” czy „dziewczynka” pokazujemy, że kobiety są mniej istotne od mężczyzn, są od nich niżej.

Dalej Bialik przekonuje, że tak jak nie mówimy o dorosłych mężczyznach „chłopcy”, tak samo nie powinniśmy robić tego w odniesieniu do kobiet. Tłumaczy to na prostym przykładzie: - Nie powiedzielibyśmy do kogoś, by podszedł do chłopca za ladą i zapytał, czy urzęduje dzisiaj notariusz. Nie mówimy tak o facetach, bo to uwłaczające i pozbawiające męskości - wyjaśnia i dodaje, że oczywiście są kobiety, którym to określenie nie przeszkadza. Możliwe, że są to te same kobiety, które uważają, że mężczyźni są mądrzejsi, ważniejsi i słusznie stoją wyżej w hierarchii. I Bialik nie ma z tym problemu. Ale jednocześnie przypomina, że wychowując się w kulturze zdominowanej przez mężczyzn, kobiety zaczynają myśleć, że rzeczywistość jest taka, jaka być musi. Nie dopuszczają innych możliwości i powtarzają stereotypy oraz wpisują się w strukturę, w której kobiety są niżej.

Oczywiście aktorka i naukowczyni wie, że w wielu przypadkach słowo „dziewczyna” ma być wyrazem troski, sympatii, a osoba posługująca się nim nie ma złych intencji. Ale podświadomie wpisuje się w tradycyjny, patriarchalny schemat myślenia o kobietach. - Nie wiesz, jak odezwać się do człowieka, który przed tobą stoi? Pozwól, że ci pomogę - żartuje aktorka. - Jeśli człowiek jest płci żeńskiej, a do tego ma maturę, pracę czy sam płaci raty swojego kredytu samochodowego, jest kobietą. Dziewczyny mają mniej niż 18 lat i zazwyczaj mieszkają z rodzicami. Bycie matką jest również bardzo wyraźnym wyznacznikiem, czy człowiek jest dziewczyną czy kobietą. I kto wie, może jeśli zaczniemy mówić o kobietach w sposób, który nie sprowadza ich do słodkich, przytulaśnych, drobnych istotek, zaczniemy je traktować poważnie - przekonuje.

Ale część internautów jest innego zdania. Pod adresem aktorki pojawiają się najróżniejsze zarzuty. Pierwszy - że jest przewrażliwiona. Bo słowa to tylko słowa i skupianie się na nich jest stratą czasu. Inni przytaczają przykłady nazywania mężczyzn - chłopcami. "Chłopcy i ich zabawki” czy angielskie powiedzonko „boys will be boys” są na porządku dziennym. Pojawiły się głosy kobiet, które lubią być nazywane „dziewczynami” i uważają, że w żaden sposób ich to nie umniejsza, nie zmienia faktu, że są niezależne, wykształcone, samodzielne finansowo. Jeden z internautów zaznaczył, że kobiety same często określają się mianem „dziewczyn”. „Jestem dziewczyną od szpilek”, „jestem dziewczyną od motoryzacji”, „ jestem dziewczyną od reklamy”. Co zaskakuje, to fakt, że pośród 13 tysięcy komentarzy większość to głosy wyważone i rozsądne. Nawet jeśli przedstawiają odmienny punkt widzenia, nie pojawiają się wulgaryzmy i złośliwe docinki. A to w internetowej dyskusji rzadkość.