Ikona (w) stylu vintage: Marianne Faithfull

Choć jej osiągnięcia artystyczne oraz wpływ na twórczość zespołu The Rolling Stones budzą uznanie do dziś, przez wielu jest kojarzona jedynie jako była muza i dziewczyna Micka Jaggera. Pochodzi z szanowanej brytyjskiej rodziny o arystokratycznych korzeniach, lecz nie uchroniło jej to od wieloletniego uzależnienia od narkotyków i życia w popularnych w latach 70. squatach. Dawne doświadczenia nie zaszkodziły jej karierze, bo Marianne Faithfull wciąż pozostaje aktywną na scenie ikoną swingującego Londynu.

Marianne urodziła się 29 grudnia 1946 roku w prestiżowej dzielnicy Hampstead w Londynie. Jest córką austriackiej arystokratki baronowej Evy von Sacher-Masoch i oficera brytyjskiej armii (a dokładniej szpiega), a także profesora literatury włoskiej na londyńskim uniwersytecie Bedford – Roberta Glynna Faithfulla. Źródła historyczne podają, że od strony matki jest spokrewniona z Habsburgami. Rodzina mieszkała także w Lancashire, co było związane z pracą naukową ojca, ale Faithfull wróciła z matką do Londynu po rozwodzie rodziców. Już jako dziecko uczęszczała do grupy teatralnej przy szkole St. Joseph.

Kariera muzyczna Faithfull rozpoczęła się w 1964 roku od folkowych występów w londyńskich klubach. Na jednej z imprez poznała Rolling Stonesów, artystę Johna Dunbara oraz producenta Andrew Loog Oldhama, który odkrył jej talent. Jej pierwszy singiel „As Tears Go By” został napisany przez Jaggera, Richardsa oraz wyprodukowany przez Oldhama i z miejsca stał się hitem. Kolejne kawałki takie jak „This Little Bird”, „Summer Nights” i „Come and Stay With Me” ugruntowały jej pozycję na rynku. W 1965 roku wyszła za mąż za Johna Dunbara. Para zamieszkała w Londynie w pięknej dzielnicy Belgravia, a na świecie wkrótce pojawił się ich syn Nicholas.

Sielanka nie trwała długo. Faithfull wdała się w romans z Mickiem Jaggerem oraz zaczęła zażywać narkotyki. Syna oddała pod opiekę przyjaciół – Anity Pallenberg i Briana Jonesa, którzy jednak także nie stronili od używek. Jagger i Faithfull byli stałymi gości angielskich klubów, stanowiąc najbardziej znaną parę swingującego Londynu. Piosenkarka na tyle straciła kontakt z rzeczywistością, że potrafiła nawet wyjść z domu jedynie w… futrzanej kamizelce. Między narkotykowym ciągiem a imprezami para skomponowała razem kilka znaczących utworów, takich jak „Sympathy for the Devil” (1968), „You Can't Always Get What You Want” (1969), „Wild Horses”, „I Got the Blues” oraz "Sister Morphine" (1971). Ta ostatnia była przedmiotem późniejszej sądowej batalii ze Stonesami dotyczącej praw autorskich.

W 1970 roku romans z Jaggerem dobiegł końca, a Faithfull utraciła prawa rodzicielskie do opieki nad synem. Przez dwa lata żyła na ulicach Soho i Chelsea oraz w squatach, zmagając się z uzależnieniem od heroiny oraz anoreksją. W 1973 roku udało jej się wystąpić w programie NBC obok Davida Bowie oraz zaśpiewać z nim słynną piosenkę „I Got You Babe”, jednak fundusze z tego występu od razu pokryły wydatki na heroinę. Przyjaciele próbowali ją ratować, zapisując na odwyk, lecz Faithfull nieustannie przerywała go, lądując w squacie. Nawet producent muzyczny Mike Leander próbował wznowić jej karierę, namawiając do wydania albumu „Rich Kid Blues”, którego premiera była nieustanie przesuwana z powodu uzależnienia. Kiedy wreszcie piosenkarka wkroczyła do studia, okazało się, że jej głos jest tak zniszczony, że nagrała tylko połowę materiału. W 1975 roku nagrała album w stylu country „Dreamin’ My Dreams”, a także punkowy „Broken English” (pod wpływem związku oraz małżeństwa z Benem Brierly), jednak cały czas
pomieszkiwała na ulicy. Nieustannie nagrywała nowe albumy i walczyła z nałogiem.

W latach 80. zamieszkała w Nowym Jorku. Ze względu na stan swojego zdrowia zaliczyła bardzo nieudany występ w programie rozrywkowym „Saturday Night Live”. W połowie lat 80. poddała się kolejnemu odwykowi i rehabilitacji, a także wdała w romans z kolegą z ośrodka. Jej nowy wybranek popełnił później samobójstwo, co Marianne zarejestrowała w piosence „Flaming September”. Formalnie cały czas była żoną Bena. Małżeństwo zakończyło się w 1987 roku.

Pod koniec lat 80. Faithfull zainteresowała się jazzem i oczywiście nowym mężczyzną. Jej kolejnym mężem został Giorgio Della Terza. Nagrała świetnie przyjęty przez krytyków album „Strange Weather”, udzieliła licznych wywiadów, z których jeden ukazał się na łamach „Vogue’a”. Kolejne dwie dekady okazały się jej artystycznym renesansem. Wydała albumy, takie jak „Blazing Away” (1990), „A Collection of Her Best Recordings” (1994), „Twentieth Century Blues” (1996), „The Seven Deadly Sins” (1998), „Vagabond Ways” (1999), „Kissin Time” (2002), „Before the Poison”, „ Easy Come, Easy Go” (2005) oraz „ Horses and High Heels” (2011). Oprócz tego ukazał się jej autobiograficzny film, a magazyn „Q” w 2010 roku obwołał ją ikoną.

Współpracowała z najzdolniejszymi artystami i muzykami na świecie. Nie odmówili jej: Angelo Badalamenti, Beck, David Bowie, Nick Cave, Jarvis Cocker, Billy Corgan, Marcella Detroit, Bill Frisell, PJ Harvey, Antony Hegarty, Rupert Hine, Joe Jackson, Alex James, Lenny Kaye, Daniel Lanois, Sean Lennon, Metallica, John Prine, Barry Reynolds, Keith Richards, Sly & Robbie, Tom Waits, Rufus Wainwright, Roger Waters, Steve Winwood i Patrick Wolf. Całkiem pokaźna lista jak na upadłą gwiazdę.

Faithfull regularnie grała w filmach oraz sztukach teatralnych. Ma na koncie produkcje takie jak „Hamlet” (1969), „The Girl on a Motocycle” (1968) , „I'll Never Forget What's'isname” (1967), „Anna” (1967), „Shopping” (1994), „Moondance” (1995), „Intymność” (2001), „Far from China” (2001), „Zakochany Paryż” (2006), „Maria Antonina” (2006) oraz „Irina Palm” (2007), które zwykle miały dobre lub świetne recenzje.

Życie w trasie koncertowej oraz gra na scenie nie zawsze kończyły się dla niej dobrze. Lata zażywania heroiny powodowały brak koncentracji, liczne upadki i złamania, utraty głosu, co często powodowało przerywanie zdjęć, koncertów oraz zaplanowanych tras. Faithfull pokonała również raka piersi. W Polsce dała cztery koncerty.

Jej 45-letni wkład w muzykę oraz film nie pozostał niezauważony. Jest laureatką nagrody dla Kobiety Rocka (1999) przyznawanej przez kanał muzyczny VH1. W 2009 roku dostała nagrodę za osiągnięcia artystyczne z rąk Women's World Awards, a w 2011 roku Commandeur of the Ordre des Arts et des Lettres – najwyższe francuskie odznaczenie kulturalne dla artysty. Obecnie mieszka w apartamencie w Paryżu, ma także posiadłość w Irlandii.

Mawiała humorystycznie, że była jedną z 4 tysięcy kobiet, z którymi spał Mick Jagger. Była też jedną z kilku, które próbowały popełnić samobójstwo. Przede wszystkim, okazała się utalentowaną aktorką i piosenkarką, której nawet silny nałóg nie przeszkodził w owocnej działalności artystycznej. Jej zniszczony i melancholijny głos zadziwia słuchaczy po dziś, bo tylko osoba z tak olbrzymim bagażem doświadczeń, może autentycznie śpiewać o bólu i cierpieniu.

Justyna Majka
Absolwentka filologii angielskiej oraz zarządzania w sektorach mody. Redaktor działu moda w magazynie Fashion Post. Prowadzi bloga Fashion Promoter.

[

]( http://fashionpost.pl/ )* William Wegman – z miłości do psów*

Był rok 1981, kiedy Max Mara wypuściła do sprzedaży swój kultowy i najbardziej kopiowany później projekt – kamelowy płaszcz 101801, który stał się dla włoskiego domu mody tym, czy dla Gucci słynne mokasyny czy torebka „Birkin” dla Hermes.

* Filmowa jesień z modą w tle*

Jesień w kinematografii zapowiada się naprawdę interesująco! Wśród nadchodzących premier dziennikarze typują już kandydatów do najważniejszych nagród, a niektóre kreacje aktorskie mają szansę stać się najlepszymi i najważniejszymi rolami w karierach grających je gwiazd.