Karate - sztuka walki pustymi rękoma. Historia i ciosy karate

Karate to jedna z najpopularniejszych sztuk walki z Dalekiego Wschodu. Spopularyzowana w kinie amerykańskim, dotarła do najdalszych zakątków świata. Istnieje kilka stylów karate, które różnią się od siebie pewnymi cechami. Sztuce walki karate towarzyszy również filozofia.

Karate oznacza 'puste ręce', co wiele mówi o cechach tej sztuki walki. Według tradycji karate pochodzi z Japonii, jednak zanim tam trafiło, swoich pierwszych kształtów nabrało na suwerennej (dziś japońskiej) wyspie Okinawa. Karate bazuje na chińskich sztukach walki wu-shu, a te swoje korzenie mają w Indiach. Dlatego właśnie w rozwoju karate wyróżnia się cztery okresy: hinduski, chiński, okinawski i japoński, czyli ten, który wykształcił karate, jakie znamy dziś.

Filozofia karate to sfera równoległa do samej sztuki walki. Zakłada obok samoobrony również samorozwój i ćwiczenie cierpliwości. W filozofii karate istnieją cztery etapy rozwoju człowieka:

• Sudra to poziom podstawowych potrzeb i cielesnych pragnień, o które nie należy uparcie walczyć, jeśli chce się rozwijać w spokoju,
• Vaisya to etap pobudzenia kreatywnej strony dążącej do zdobywania wiedzy i szlifowania zdolności,
• Kshatryia to etap kształtowania samodyscypliny i siły woli, poszukiwania odpowiedzi i działań na rzecz dobra ludzkości,
• Brahmin – poziom, w którym życie przepełnione jest wiedzą, cierpliwością, religią i duchem.

Do najbardziej znanych stylów karate zalicza się:

• Goju-ryu – twórcą tego stylu jest Chojun Miyagi, a sam styl bazuje na użyciu siły. Trenujący powinni być odporni na ból, a także znać techniki oddychania oraz napinania mięśni. Goju-ryu najbardziej znane jest w Japonii i Ameryce Południowej.
• Shotokan – styl pochodzący od pseudonimu mistrza Shotokana, charakteryzuje się oszczędnością ruchów oraz obniżoną i stabilną pozycją, nawet w przypadku wykonywania ciosów nogami, ręce z kolei są ułożone na biodrach. Shotokan to jeden z niewielu stylów, które zakładają walkę z użyciem narzędzia, w tym przypadku miecza lub pałki.
• Kyokushin – styl uformował się w szkole karate założonej przez Koreańczyka Masutatsu Oyamę. Styl bazuje na shotokan, jednak ważniejsze są w nim uderzenia i kopnięcia, mniej zaś chwyty. Karate kyokushin opiera się na iken (treningu umysłowym), ido geiko (sposobie poruszania się), kata (metodzie ataku i obrony), kihon (technice uderzeń, boków i kopnięć) oraz kumite (walce bezpośredniej).
• Wado-ryu – styl karate stworzony przez Hironoriego Otsukę, bazujący na zwinności, precyzji i sztuce uniku. Ważniejsza w tym stylu jest zręczność niż siła, a także zejście z linii ciosu niż atak.

Każdy styl karate ma podstawę w uniwersalnych ciosach:

• oizuki, czyli cios prosty,
• oizuki sanbozuki – trzy ciosy proste i jeden krok,
• yokogeri – wykop w bok,
• maegeri – wykop nogą w przód,
• maegeri rengeri – podwójne maegeri,
• shutouke – blokowanie ręką,
• soto udeuke tj. zewnętrzny blok przedramieniem,
• uchi udeuke, czyli wewnętrzny blok przedramieniem,
• ageuke, czyli blok wnoszący,
• nukite — pchnięcie opuszkami palców.