Karolina, Kinga, Agnieszka i Iza to bohaterki dnia codziennego. Niewielkimi gestami zrobiły wiele

Kiedy ostatnio zrobiłeś coś dla drugiej osoby? W sklepowych kolejkach widzę spiętych klientów, każdy z nich gdzieś się spieszy. Starsza osoba, która trzęsącymi się rękoma próbuje wyjąć z portfela monety, żeby zapłacić za zakupy, nie budzi współczucia, tylko poirytowanie. Kiedy obca osoba prosi na ulicy o pomoc, przechodnie przyspieszają kroku, nie chcą tracić czasu na rozmowę.

Tym bardziej powinniśmy docenić drobne gesty, które nie zdarzają się często, ale mimo wszystko udowadniają, że jest jeszcze w nas odrobina empatii. Kinga, Iza, Agnieszka i Karolina to bohaterki, które swoim działaniem mogą zainspirować każdego z nas.

Karolina ma 30 lat. W grudniu poszła z synem do przychodni. Na otwarcie placówki czekała już starsza pani. Karolina opisuje ją jako "przygarbioną starowinkę z ręką w gipsie". Uśmiechała się do jej synka, który ją zaczepiał.

Z czasem przed budynkiem zaczęło pojawiać się coraz więcej osób. Starsza pani nie miała siły, żeby przepychać się przed wejściem i tłum zepchnął ją na koniec kolejki. Karolina wspomina, że kobieta bała się, że ktoś potrąci jej złamaną rękę.

Kiedy otworzyły się drzwi, Karolina z wózkiem weszła jako pierwsza. Zaraz po tym, jak dostała się do wnętrza przychodni, pobrała dwa numerki. Jeden z nich przekazała staruszce. Pamięta, że zgromadzeni patrzyli na nią "nienawistnie", jednak było warto. Przepuściła kobietę w kolejce, za co ta była jej niezmiernie wdzięczna.

– Czułam się dobrze, bo komuś pomogłam. Wiem, ile trzeba czekać w kolejkach u lekarza, a ta kobieta przyszła pierwsza, żeby wejść wcześniej. Było widać, że boi się o rękę, a została zepchnięta na koniec. Tak mnie to wtedy uderzyło, że postanowiłam, że nie może tak być – tłumaczy. – Mnie nikt nie wypchnął, bo ciężko się wcisnąć między drzwi a wózek dziecięcy – dodaje żartobliwie.

Kinga któregoś dnia zobaczyła, jak bezdomny mężczyzna wybiera resztki ze śmietnika przy supermarkecie. Wracała wtedy z pracy. Akurat tego dnia nie zjadła drugiego śniadania i wciąż miała je w torbie. Oddała je bezdomnemu, który jakiś czas później stał się dla niej "panem Staszkiem".

Kinga spotkała go ponownie w tej samej okolicy. Tym razem to ona potrzebowała pomocy. Wracała z torbami pełnymi zakupów. Mężczyzna zaoferował, że zaniesie jej zakupy do mieszkania. Zaczęli rozmawiać o jego życiu i okazało się, że pan Staszek kiedyś był alkoholikiem, przez co odwróciła się od niego rodzina. Już od lat jest trzeźwy, ale nadal nie ma dachu nad głową. Z powodu problemów zdrowotnych nie może znaleźć pracy.

– Od tamtej pory rozmawiamy codziennie, codziennie robię mu kanapki i daje mu je w drodze do pracy. Szkoda mi chłopa. Życie mu nie wyszło – mówi Kinga.

Na początku zimy Kinga oddała mu też ubrania, które były za małe na jej męża. Mówi, że cieszył się jak dziecko, ponieważ nie miał zimowej kurtki.

Iza w marcu skończy 24 lata. Późnym wieczorem jechała pociągiem z Katowic do domu rodzinnego w Warszawie. Zajęła miejsce przy korytarzu. Obok niej, przy oknie, siedziała starsza kobieta. – Myślałam, że jedyną interakcją będzie moje "dzień dobry". Tak bywa najczęściej – wspomina.

Szybko wyjęła komputer i jak zwykle w pociągu zaczęła oglądać serial. Chwilę później podjechał sprzedawca z wagonu WARS, proponując napoje. Towarzyszka Izy poprosiła o herbatę z cytryną i wyciągnęła 100 zł. Mężczyzna odmówił przyjęcia zamówienia, ponieważ nie miał drobnych, by jej wydać. Kobieta chciała zapłacić kartą, jednak nie było takiej możliwości.

Iza od razu pomyślała, że w takim razie ona zapłaci 8 zł za współpasażerkę i w ten sposób pomoże jej rozwiązać problem. – Zdjęłam słuchawki i mówię, że jak pani ma jakieś drobne, to ja dołożę, ile trzeba. Okazało się, że miała te 5,70 zł, więc dałam jej 2,50 zł, a ona odwdzięczyła się mandarynką – wspomina. Nie było to pretekstem do nawiązania relacji, ale kiedy się żegnały, obca kobieta jeszcze raz jej podziękowała. Uśmiech był wystarczającą nagrodą.

Iza przyznaje też, że sama często podróżując, spotyka się z miłymi gestami ze strony innych. Kiedyś w trakcie takiej podróży miała ze sobą masywną walizkę. Na stacji nie było windy i musiała wnieść ją po schodach. Jeden z mężczyzn cofnął się z górnej części schodów, żeby jej pomóc. Później podobne sytuacje zdarzały się też częściej.

Zobacz także: "Dużo osób nie rozumie, że listonosz to tylko człowiek". Paula i Karolina opowiadają o tym, jak to jest być listonoszką

Agnieszka regularnie widywała w sklepie pewną starszą panią. Jej uwagę zwracało to, że staruszka zwykle nie miała w koszyku wielu produktów, a przy kasie liczyła każdy grosz, bojąc się, że nie starczy jej, żeby zapłacić. Wiele razy nie starczało. – Ludzie, którzy stali zaraz za nią, nie raczyli dołożyć jej brakujących pieniędzy, a te sumy nie były jakieś szokujące – wspomina Agnieszka.

Pewnego razu zaczęła zagadywać kobietę, chcąc poznać jej historię i zdobyć zaufanie. Okazało się, że po opłaceniu rachunków i leków emerytce nie starcza na zakupy spożywcze. Wtedy Aga postanowiła, że kupi jej jedzenie. Pierwszy raz, kiedy wręczyła jej reklamówkę z masłem, wędlinami i serami, kobieta przytuliła ją i popłakała się.

– I tak kończyły się każde nasze spotkania – łzami. Doszłam do wniosku, że ja sama nie mogę wiedzieć, czego ona potrzebuje, więc pewnego razu umówiłam się z nią i powiedziałam, że idziemy na zakupy dla niej – wspomina.

Początkowo emerytka się nie zgodziła. Mówiła, że Agnieszka ma swoje wydatki, jest młoda, a ona sobie poradzi. – Ale to były tylko słowa – mówi Agnieszka. Kiedy w końcu przekonała kobietę i dotarły do sklepu, ta włożyła do koszyka najtańszy chleb i najtańsze masło, jakie znalazła, i chciała iść do kasy.

– Zdziwiona zapytałam, jak to? To już? Dłuższą chwilę musiałam ją przekonywać, żeby wzięła to, czego potrzebuje i nie patrzyła na ceny. W końcu nasz koszyk się zapełnił, ale sama od siebie wrzuciłam też coś słodkiego, kawę, jakieś proszki do prania, bo podejrzewałam, że ona nie miała odwagi po to sięgnąć – wyznaje.

Agnieszka wciąż spotyka znajomą staruszkę i pomaga jej zawsze, gdy ta potrzebuje wsparcia.

Jeszcze w trakcie studiów jeden z wykładowców na zajęciach zapytał nas, czy więcej czytamy o złu czy o dobru, czy więcej powstaje filmów o złu, czy o dobru i czy łatwiej jest pisać o złu, czy o dobru. W każdym z tych pytań wygrywało zło. Żyjemy w czasach, w których codziennie bombardowani jesteśmy wiadomościami o katastrofach, wojnach i kataklizmach, a dobre uczynki, które powinny być codziennością, urastają do rangi bohaterskiego czynu.

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl