Maciej Stuhr: każdy może zostać celebrytą

Choć ma 38 lat, wciąż jest nazywany aktorem młodego pokolenia. Starannie dobiera role i unika skandali, przez co rzadko pojawia się na łamach prasy brukowej. Jednak to nie tylko zdolny aktor, komik i konferansjer. Okazuje się, że Maciej Stuhr posiada również talent literacki.

Choć ma 38 lat, wciąż jest nazywany aktorem młodego pokolenia. Starannie dobiera role i unika skandali, przez co rzadko pojawia się na łamach prasy brukowej. Jednak to nie tylko zdolny aktor, komik i konferansjer. Okazuje się, że Maciej Stuhr posiada również talent literacki. Od kilku lat publikuje felietony w magazynie „Zwierciadło”, które ostatnio doczekały się wydania w formie książki „W krzywym zwierciadle”.

Stuhr nie boi się podejmować kontrowersyjnych tematów. Opisuje Polaków jako cwaniaków i kombinatorów. Potępia ściąganie tekstów kultury z sieci i mówi, co trzeba zrobić, żeby zostać celebrytą. Jak słynny aktor widzi otaczający nas świat?

Maciej Stuhr: Szczerze mówiąc nie, tym bardziej, że jak piszę we wstępie, można powiedzieć, że pisałem ją latami, ale można też powiedzieć, że w ogóle jej nie pisałem. Tak naprawdę tworzę co miesiąc jeden felieton. A że robię to od paru lat, wyszła z tego książka. To, że felietony mają w tej chwili swoje drugie życie i po czytelnikach „Zwierciadła” również czytelnicy książek mogą się z nimi zapoznać, bardzo mnie cieszy.

Zawsze bardzo ceniłem sobie pisanie. Od bardzo dawna nie tylko cenię to, ale też lubię, sprawia mi to frajdę. Nie ukrywam zresztą, że skorzystałem z zaproszenia do pisania, sam o to nie zabiegałem. Przez parę lat były to mniejsze tytuły, teraz „Zwierciadło”, które jest zacnym pismem. Ta przygoda trwa od czterech lat, mija piąty rok. To jest rodzaj dyscypliny, który zmusza mnie do wyrzucenia z siebie jednej myśli na miesiąc, która jest warta tego, żeby podzielić się nią z czytelnikami. Wbrew pozorom, mimo miliona myśli, które nam przelatują przez głowę, jedna myśl miesięcznie warta tego, żeby się z nią dzielić, to bardzo dużo. Bardzo lubię tę dyscyplinę.

Nie, raczej nie. Chyba czytelnictwo w Polsce nie jest na tyle duże, żeby było szeroko komentowane. Nie spotkałem się z jakimiś specjalnymi szykanami. Największy odzew wywołał mój felieton, który był wyrazem protestu przeciw ściąganiu chronionych prawem treści z Internetu. Rozpętała się jakaś wojna, dostawałem listy, że chcę cenzurować internet.

Celebrytą jest zostać stosunkowo łatwo, bo na przykład wystarczy mieć fajny biust. W zasadzie cała reszta nie ma znaczenia. Dlatego bardzo nie lubię, gdy ktoś określa mnie tym słowem.

Myślę, że jest ich cała masa. Ale nie jest to ich wina, bo w większości ludzi łatwo jest rozbudzić próżność. Natomiast naszą winą jest to, że chcemy to oglądać. Nie jest winą Natalii Siwiec, że chce się fotografować. Winą jest to, że kupujemy prasę czy przeglądamy internet w poszukiwaniu jej zdjęć. To nas interesuje, tacy jesteśmy. To jest znak czasu, a nie to, że ona chce zrobić karierę. To jest przecież oczywiste, że chce.

Winne są właśnie media. A media robią to z powodu odbiorców. Gdyby nikt tego nie chciał oglądać, to media by tego nie przedstawiały. Koło się zamyka, cały czas obniżamy poziom.

Są media, które przedstawiają inne rzeczy, chociażby o historii i każdy ma prawo oglądać to, co chce. Jednego bardziej zainteresuje Discovery, drugiego teleplotki. Pozostaje jednak kwestia, jak powinna zachować się telewizja publiczna. Czy istnieje jeszcze szczątek misji? Uważam, że jeszcze trochę tak, jednak nie o to chodzi, bo trzeba równać w górę, a nie w dół. I tu leży problem, bo potem widz, mając do wyboru rzeczy proste, nie będzie wybierał rzeczy skomplikowanych. Więc reklamodawcy zainwestują w te prostsze programy. Jednak wciąż istnieje duża grupa ludzi, która chciałaby zobaczyć coś ambitniejszego. O nich trzeba dbać i robić dla nich dużo, bo tacy ludzie to nasza wspólna przyszłość.

Nie, a przynajmniej rzadko. Muszę powiedzieć, że polscy scenarzyści mają duży kłopot z poczuciem humoru, co mnie bardzo martwi, bo bardzo lubię się śmiać i lubię rozśmieszać ludzi. Świetnie wychodzi im wzruszanie nas, epatowanie przemocą, pokazywanie najtrudniejszych momentów w życiu czy wypruwanie flaków i bebechów. Natomiast chyba uparli się, żeby nie robić śmiesznych filmów. Mam nadzieję, że to się wkrótce zmieni.

Przestałem już oglądać te filmy. Same zwiastuny i plakaty pokazują, że jest to poniżej pewnego poziomu i szkoda mi czasu. Nie chciałbym się też pastwić nad konkretnymi tytułami, bo wiem, jak trudno jest zrobić dobry film. W tych produkcjach czasem występują moi koledzy, robią je moi koledzy, więc nie chcę ich dobijać, bo oni mają świadomość, że się nie udało. Sam też grywałem w filmach, które nie do końca były sukcesami. Chcieliśmy, żeby były lepsze, ale wyszło gorzej. Mam nadzieję, że moi koledzy dostali swoją nauczkę i że pójdzie to teraz w dobrą stronę. Chociaż oczywiście czasami wyjdzie gniot, co tu dużo kryć.

Tak, regularnie. Nie mam na to czasu ani ochoty. Zawsze odmawiam.

Tak, nawet jak przygotowywałem korektę tej książki, to sam się zdziwiłem, że kilka razy pani Iwona się pojawia, mimo tego, że nie ma już „Tańca z Gwiazdami” i ona sama pewnie rzadziej pojawia się w telewizji. Czy mam swoich faworytów? Nie wiem, pewnie mam, ale ostatnio prawie w ogóle nie oglądam telewizji.

Dobrze się czuję. Podoba mi się to. Nie przywiązuję do tego nadmiernej wagi, ale nie ukrywam, że sprawia mi to ogromną frajdę. Czasem myślę, co by tu napisać. Śledzę, jak rośnie grupa moich fanów, co do mnie piszą tą drogą. Jest to bardzo zabawne.

Skutków tych zmian nie jesteśmy jeszcze w stanie nawet przewidzieć. To jest rewolucja porównywalna z wynalezieniem koła. Na razie dopiero zaczyna się toczyć i nie wiemy, czy ono nas gdzieś zawiezie, czy nas przejedzie. Pisałem zresztą o tym jeden z felietonów. Internet wydaje się mieć same zalety. Świat w zasięgu ręki. Cała wiedza jest dostępna w naszej kieszeni, w naszym smartfonie. Okaże się, jak to wykorzystamy. Czy będziemy umieli z tego czerpać, czy nas to pochłonie i zabije. Oczywiście negatywnym skutkiem jest wzrost samotności ludzkiej. Obserwuję sytuacje i sam w nich czasem uczestniczę, że siedzi grupa znajomych i każdy patrzy tylko na swojego smartfona. Nie mają sobie nic do powiedzenia, tylko od czasu do czasu wyślą sobie smsa. To jest na pewno minus, ale życzę nam wszystkim, ze sobą włącznie, mądrości w korzystaniu z tej technologii.

Reżyser był w innym kraju. Chciał mnie zobaczyć. Nie miał czasu przyjechać do Polski na zdjęcia próbne, ja nie miałem czasu pojechać za granicę. Połączyliśmy się na Skype. Miałem tekst, nauczyłem się, odegrałem scenkę przed komputerem, a on to oceniał. Ostatnio nawet całą próbę do międzynarodowego wydarzenia odbyłem przez Skype’a. Także zaczyna się rewolucja również w aktorstwie.

Jestem za wolnością, ale wolność wolnością, a kupowanie kupowaniem. Jeżeli coś jest chronione przez prawo, to musimy tego prawa przestrzegać. Jedyna różnica między cegłą a produktem kultury polega na tym, że cegły nie można zamieścić w internecie. Ale ona ma taką samą wartość jak film, piosenka czy cokolwiek innego. Za cegłę płacimy, więc za piosenkę też powinniśmy zapłacić. Dla mnie to jest bardzo proste. Ale to nie ma nic wspólnego z wolnością.

Może nie karierowiczach, tylko ludziach z korporacji. Bohater to taki typowy pracownik korporacji.

Myślę, że w naszych czasach ta grupa społeczna bardzo się rozrosła i bardzo jaskrawo się zarysowała. Mamy do czynienia ze specjalnym językiem, którym się posługują, bardzo zaśmieconym przez angielskie sformułowania. Bardzo mocna struktura, parcie na karierę. Tak, to trochę znak naszych czasów. Pewnie oni dawniej też gdzieś byli, tylko inaczej przejawiała się ich aktywność.

Mam nadzieję, że jeżeli już się zachłyśniemy tą angielszczyzną, to trochę nam przejdzie. Były czasy, kiedy Polacy wplatali wszędzie łacinę, bo to było modne. Potem przyszedł czas na francusczyznę. Teraz język angielski. Niewykluczone, że to też minie.

Przez kilka lat próbowałem różnych diet, które przynosiły większe lub mniejsze rezultaty. Teraz od pół roku stałem się trochę sportowcem, ponieważ zacząłem uprawiać triatlon. Zamierzam zresztą wystartować w zawodach 11 sierpnia w Gdyni. Trenuję ponad pół roku. To pozwoliło mi zrzucić ten nadbagaż, który dźwigałem na brzuszku. Czuję się fantastycznie. Mogę jeść, ile chcę. Ten sport trafił w dziesiątkę, jeżeli chodzi o moje potrzeby, samopoczucie i sylwetkę.

Codziennie, czasem nawet dwa razy dziennie, jeśli zbliżają się zawody. Forma musi być, bo to naprawdę spory wysiłek. Sześć godzin czynnego uprawiania sportu. Na poziomie amatorskim, ale jednak. Teraz jest intensywny okres, ale zaczynałem od treningów 30-40 minutowych, więc nie było to aż takie wyrzeczenie. Trener czuwa nad tym, jak rozpisać treningi. Przeważnie z tych trzech konkurencji (pływanie, bieganie, rower – przyp.red.) robię dwie.

W tym felietonie piszę o tym, że wszyscy nas namawiają do tego, żeby mieć pasję. A rodowód tego słowa pochodzi od cierpienia. Pomyślałem sobie, że to nie jest takie głupie. Każda pasja, którą wykonujemy, czy jest to zawód, hobby czy uczucie, powoduje, że narażamy się na cierpienie. Albo fizyczne, albo psychiczne, albo że nas ktoś zdradzi, albo że będzie nas to kosztowało dużo trudu. Ja teraz ćwiczę triatlon, czasem po kilka godzin dziennie, co niesie większe lub mniejsze cierpienie. To co kochamy, co nas spala, musi nieść też ze sobą większe lub mniejsze koszty. Ale zawsze jednak warto. Te rzeczy dają nam to, co najwspanialsze w życiu. Więc życzę wszystkim pasji. Ja taką pasję znalazłem w sporcie, ale też swój zawód uprawiam z wielką pasją. Sama Pani niechcący była świadkiem, jak długi jest mój dzisiejszy dzień (spotkaliśmy się o 9, wywiad dokończyliśmy o 20 – przyp. red.). Już wtedy byłem po dwóch treningach i planuję iść jeszcze na koncert.

Ja bardzo lubię, kiedy kobiety nie zapominają o swojej płci. Nie starają się ze wszelkich sił zrównać z mężczyznami. Lubię, jak kobieta stawia na swoją kobiecość i nie boi się jej. Można być kobietą, która jest równoprawna mężczyźnie i takie panie zawsze robią na mnie ogromne wrażenie. Natomiast jeśli za wszelką cenę starają się nie pokazywać swoich kobiecych cech, to mnie osobiście to smuci. Co za tym idzie, trudno mi wybaczyć kobiecie jakąś taką wulgarność, brak subtelności.

Rozpocząłem dziwną, niespodziewaną dla mnie przygodę z serialem kryminalnym produkcji rosyjskiej. Spędziłem w Moskwie miesiąc, jeszcze dwa razy tam wracam. Także nowy rozdział, wreszcie jakiś zagraniczny film mi się trafił, tak się zdarzyło, że na wschodzie. Zobaczymy, co z tego wyjdzie.

Dalej piszę felietony, może i one doczekają się wydania książkowego. A może nabiorę kiedyś odwagi i stworzę większą powieść?

Rozmawiała: Sylwia Rost

(sr/mtr), kobieta.wp.pl

* Jennifer Lopez była bezdomna*

* Maria Sadowska: niezdecydowana*

* Pewna siebie Katarzyna Niezgoda*

Sprawdź cenę książki Macieja Stuhra na Allegro!