Sharon Tate. Nie tylko ofiara bandy Charlesa Mansona

“Ciała leżały na trawniku. Pełno było krwi. Jedno z okien było uchylone do połowy. Otworzyłem je, wszedłem do środka i od razu poczułem zapach świeżej farby. Podszedłem do kanapy i zobaczyłem dwa kolejne ciała. Jedna z ofiar była na pewno kobietą" – mówi policjant Bob Burbridge.

Leżała w salonie, na lewym boku, bezpośrednio przed sofą naprzeciwko kominka. Jej głowa była skierowana na południe, a nogi były ułożone w pozycji embrionalnej, w kierunku północnym. Liczne rany kłute odnotowano na jej piersiach, w górnym obszarze brzucha i na prawej nodze. Rzecz jasna, była w zaawansowanej ciąży. Całe ciało było umazane zaschniętą krwią na skutek przenoszenia z jednego miejsca w drugie.

Szyja Sharon Polanski była dwukrotnie owinięta grubym sznurem. Jego dwa krańce biegły równolegle do jej ciała. Jeden zaciskał się na szyi Jaya Sebringa.

Polanski miała na sobie nocny kostium, składający się z biustonosza i spodenek. Były zalane krwią.

Próbki krwi pobrano z różnych miejsc wewnątrz domu Polańskiego i z ganku.

Duża plama krwi na północnej części ganku przy wejściu do domu.

Plama krwi około 1 metra na południowy zachód od opisanego miejsca.

Plama krwi na ścianie, która oddziela hol wejściowy od salonu.

Krew wokół ciała Polanski i na linie, którą była związana z Sebringiem.

Plamy krwi w pobliżu południowej części salonu, prowadzącej do sypialni.

Krople krwi w korytarzu, który prowadzi do wyjścia z sypialni głównej.

Rozmazana krew na okiennicach drzwi głównej sypialni, które prowadzą do basenu.

Plama krwi na chodniku, która prowadzi od wyjścia z głównej sypialni w kierunku obszaru, gdzie znaleziono Abigail Folger.

Krwawe plamy i ślad buta na chodniku, który prowadzi na frontowy ganek rezydencji.

Podejrzani pod koniec nasączyli szmatę lub ręcznik krwią Sharon i napisali “PIG” w dolnej części frontowych drzwi.

Prawdopodobną bronią używaną były rewolwer kalibru 22 i bagnet.

AUTOPSJA

Koroner hrabstwa Los Angeles dr Thomas Noguchi osobiście przeprowadził trzygodzinną sekcję zwłok i zeznał, że ciało nie zawierało żadnych pośmiertnych ran. (...) Używając naturalnej wielkości rysunku 26-letniego ciała aktorki, aby wskazać, gdzie znajdowało się 16 ran kłutych i dwa skaleczenia, dr Noguchi zeznał, że jej śmierć była spowodowana "wieloma ranami klatki piersiowej i pleców, penetrującymi serce, płuca i wątrobę, powodując masywny krwotok".

Manson siedział nachmurzony i pocierając brodę, wpatrywał się najpierw w ławę przysięgłych w składzie której było 7 osób, a potem w urodzonego w Japonii patologa, kontynuującego swoje szczegółowe świadectwo. Trzy dziewczyny - Susan Atkins, Leslie Van Houten i Patricia Krenwinkel - siedziały w milczeniu, prawie nieruchome. Tylko raz, kiedy koroner omówił jedno z siedmiu zdjęć z autopsji, jedna z nich - panna Atkins - poruszyła się. Jej ciało zadrżało, jakby była zaskoczona.

Spośród 16 ran kłutych, według Noguchiego, pięć było tymi śmiertelnymi.

Aktorka, jak zeznał dr Noguchi, była w ósmym miesiącu ciąży z chłopcem "w normalnym stanie rozwoju". Powiedział, że dziecko nie odniosło obrażeń, ale oszacował, że żyło "nie więcej niż 10 lub 15 minut po śmierci matki, dopóki nie ustało krążenie".

Życie Sharon było tak krótkie, że opis jej śmierci zajmuje więcej. Niesłusznie. Nie była tylko piękną kobietą, która zginęla w wieku 26 lat. Gdyby nie chorzy ludzie, którzy zgotowali jej ten horror, stałaby się bez wątpienia największą gwiazdą Hollywood swoich czasów.

Na świat przychodzi przyszła gwiazda szklanego ekranu. To pierwsze dziecko Doris i Paula Tate’ów, którzy pobrali się rok wcześniej. Od narodzin wzbudza niemałe zainteresowanie. Jako niemowlę bierze udział w pierwszym konkursie. Wygrywa je. 50 dolarów trafia do domowego budżetu. Doris Tate postanawia, że zrobi z Sharon gwiazdę. Sama zawsze chciała nią być, została panią domu.

Sharon Tate zostaje Miss Tiny Tot Dallas, Miss Richland i Królową Tri-City Autorama. Wkrótce cała, już 4-osobowa rodzina przenosi się do Włoch. Paul Tate służy dla amerykańskiej armii, która widzi go na północy Włoch.

Sława wyprzedza nastoletnią piękność. Koledzy z nowej szkoły w Vicenzie regularnie czytają gazetę "Stars and Stripes", do okładki której pozuje akurat przed wyjazdem. Zdjęcie przedstawia siedzącą okrakiem na pocisku "U.S. Army" Sharon. Jest w samym kostiumie kąpielowym, a za dodatek służą kapelusz i lasso. Biograf Tate, Ed Sanders, pisze, że biały podłużny pocisk to prawdopodobnie Nike-Herkules. Niektóre miały ładunek wybuchowy.

Licealiści już na "dzień dobry" traktują Sharon jak gwiazdę. Dziewczyna przyjmuje zaproszenia na randki. Jedna wymyka się spod kontroli. Amerykański żołnierz gwałci 17-latkę. Później Roman Polański powie, że jego żona przeszła nad tym do porządku dziennego. Doris i Paul Tate'owie nie mieli pojęcia o zdarzeniu.

Sharon skupia się na swoim marzeniu o karierze aktorskiej. Razem z przyjaciółką robi wszystko, by dostać epizodyczną rólkę w licznie kręconych w okolicy filmach. Udaje się.

Panna Tate najpierw trafia na wenecki plan serialu "Pat Boone-Chevy Showroom". Zarobi swoje pierwsze pieniądze, zyskując pełną uwagę łowcy talentów. Doris Tate, inaczej niż córka, bacznie mu się przygląda i na spotkaniach widują się w sześcioro oczu. Padają obietnice wsparcia i opieki. Sharon w końcu staje przed obiektywem na kołyszącej się łodzi zacumowanej przy placu św. Marka. Ma na sobie niebieską sukienkę. Fale zaczynają przelewać się przez burtę tak, że Sharon córka pani Doris po ujęciu schodzi na ląd cała przemoknięta. Za to z kolejnymi propozycjami ról. Uderza ją do jakiego świata trafiła. I że w oczach filmowców jest głównie ładną, zgrabną dziewczyną. Mizoginizm jest na porządku dziennym. Talent wydaje się być sprawą drugorzędną.

1961 - 1962

W 1961 r. na głowie przyszłej gwiazdy ląduje korona królowej balu maturalnego. Z gazetki szkolnej Vicenza High School widzi ogłoszenie: "Szukamy statystów w filmie 'Barabasz'". Grają Anthony Quinn i Jack Palance. Reżyser Richard Fleischer zapamiętuje młodziutką Tate. W dziewięciotysięcznym tłumie obserwującym walkę gladiatorów dostrzega jej twarz. I chce, by było na nią jak najwięcej zbliżeń. Kamera ją kocha. Emocje widać jak na dłoni. To samorodny talent.

Sharon wymusza na rodzicach powrót do Kalifornii – kilka miesięcy przed tym, jak płk. Tate dostanie przeniesienie. Wiedziona obietnicą wielkiej kariery myśli: "Teraz albo nigdy".

Agent Paula Beymera ("West Side Story") wysyła ją na casting do "Petticoat Juction". Następuje przełom. Tate w filmie widzi producent filmowy Martin Ransohoff, trzęsący Hollywood – to taki ówczesny Harvey Weinstein. Na spotkaniu mówi jej: "Skarbie, zrobimy z ciebie gwiazdę".

W wieku 20 lat Sharon podpisuje 7-letni kontrakt z wytwórnią MGM. Nie wie, że przez kolejne trzy lat producent nie pozwoli jej się wykazać. Chce ją całkowicie zdominować, wypełniając czas lekcjami aktorskimi, emisją głosu, śpiewem i treningami. Jeśli pozwala jej grać, to tylko rólki w serialach i filmach, ale takich, w których albo nikt jej nie rozpozna albo nie usłyszy. Lub nie zobaczy wcale, jak w "Sandpiper", gdzie króluje Elizabeth Taylor. Według doniesień, tak zazdrosna, że każe wyciąć sceny z Tate. obok jej nosa przechodzą również role w "Dźwiękach muzyki" i "CincinnatiCincinatti Kid". Sharon jednak się nie poddaje.

21-letnia Piękność ostro romansuje. Spotyka się z Paulem Beymerem, Stevem McQueenem czy Phillipem de Foerqutem. Przez ostatniego ląduje w szpitalu. Raz w obronie własnej dźgnie go kawałkiem butelki po winie.

Potem poznaje Jaya Sebringa, fryzjera gwiazd. Szybko zostają parą. To kolejny mężczyzna, który stara się ją zdominować. Rasonhoff nie jest z tego zadowolony. Po zaręczynach z Sebringiem Tate daje mu licealny sygnet. Potem udają się do Londynu. Aktorka dostaje rolę w "Oku Diabła". Reżyser nie jest do końca przekonany, czy młoda gwiazdka da radę i planuje w razie czego odesłać ją do domu. Myli się – Amerykanka wyciska z niewielkiej roli, co się da. Krytycy nie mogą oderwać od niej wzroku. "Naturalnie hipnotyzujący występ" – pisze jeden z nich.

23-letnia już aktorka kończy zdjęcia do "Oka diabła" i postanawia jeszcze chwilę zostać w Londynie. W tym samym czasie przebywa tam Roman Polański. Rahonsoff daje mu pieniądze na "Taniec Wampirów". Na bankiecie polski reżyser wymienia się numerami telefonów z Tate. Okazuje się, że mieszkają obok siebie. Następnego ranka lądują w łóżku.

"Największe wrażenie wywarło na mnie coś, co nie wiązało się z jej wyjątkową urodą, mianowicie pewien rodzaj promieniowania właściwy naturom dobrym i łagodnym; miała widoczne gołym okiem kompleksy, a jednocześnie wydawała się całkowicie wolna od zahamowań" - pisał po latach.

Tate jest wtedy z Sebringiem, Polański ma dziewczynę, aktorkę Jill St. John. To ją widzi w roli Sarah w "Nieustraszonych łowcach wampirów". Rasonhoff woli Sharon. Spotykają się więc na zdjęciach próbnych. To podczas nich Polański zakłada 23-latce rudą perukę i stwierdza, że pasuje. Tate dostaje rolę i przenosi się z całą ekipą filmową do Dolomitów. Polański jest wobec niej bardzo wymagający, specyficznie pracuje. Ale ona daje sobie z nim radę.

Któregoś razu po zdjęciach Polański pyta, czy może do niej wstąpić. Tate jest sercem jego filmu. Mimo jeszcze niedużego doświadczenia, skupia na sobie całą uwagę. Na ekranie przechodzi wielką przemianę – z niewinnej córki karczmarza w żądną krwi wampirzycę. Magnetyzuje. Prywatnie też stawia wszystko na jedną kartę: rzuca Sebringa i wprowadza się do Polańskiego. Za jego sprawą Rasonhoff znika się jej życia. Tate jest zakochana po uszy i spełnia się zawodowo. Nadchodzi jej czas.

"To rok Sharon Tate" – ogłasza "Playboy". MGM wreszcie robi z aktorki gwiazdę. Występuje w aż trzech produkcjach. Na światło dzienne wychodzi również dokument "Wszystkie oczy na Sharon Tate".

Do tego, że ma talent, przekonuje wszystkich rolą w "Dolinie Lalek". Później autorka książki, na podstawie której powstał film, stwierdzi, że "była idealna, wspaniała" i "aż podskoczyła, gdy dowiedziała się, że ją obsadzono". Do kin wchodzi też "The Wrecking Crew" z udziałem aktorki.

Równolegle Tate zbiera doskonałe recenzje za udział w "Nieustraszonych pogromcach wampirów". Najgłośniej robi się jednak wokół komedii "Nie daj się usidlić", gdzie głównie występuje w bikini. Tate to oczywiście irytuje. Chce być traktowana poważnie. Polański widzi ją w "Dziecku Rosemary". Uznaje, że sam nie może zaproponować jej kandydatury producentom. Niestety, nie biorą Tate pod uwagę. Pada w końcu na Mię Farrow. Narzeczona Polańskiego tak czy inaczej ma duży wpływ na słynne dzieło Polaka. Jest ciągle na planie, podrzuca różne pomysły dotyczące scen, w tym jak główna bohaterka powinna zajść w ciążę, czuwa też nad samą Farrow. "Była jak anioł" – powie po latach Mia.

1968

Sharon Tate i Roman Polański biorą ślub 20 stycznia. Uroczystość wzbudza sensację – przed urzędem stanu cywilnego w Londynie stoją tłumy gapiów. Z każdej strony kamery i aparaty fotograficzne. Życie za drzwiami zamkniętego domu, a raczej pokoju hotelowego, do którego się wprowadzają, odbiega od wizji rodzinnej idylli snutej przez Tate. Polański dużo imprezuje, a ona chce dotrzymać mu tempa.

Dziennikarz Ed Sanders opisuje wymagania seksualne reżysera. Ma być pełno taśm z łóżkowych harców pary. Polański sprowadza też obce kobiety i "zmusza Sharon do trójkątów". Nagrania puszcza znajomym. Młoda żona marzy o dziecku. Jedni mówią, że zaszła w ciążę celowo, Polański twierdzi, iż wcale nie. Ale on sam nie jest ponoć gotowy na ojcostwo. Według przyjaciela aktorki, fotografa Shahrokha Hatamiego, namawia ją do aborcji. Gdy ta odmawia, mówiąc, by robił, co chciał i to "jej dziecko", reżyser wdaje się w romanse.

Tate w tamtym okresie pociesza nie kto inny, jak Jay Sebring. On też opiekuje się nią, gdy jest już w zaawansowanej ciąży i wraca z Londynu latem 1969 r. Trwają poprawki do jej ostatniego filmu "12+1".

Polański pracuje nad kolejnym obrazem. Tate towarzyszy mu przez jakiś czas – ale brzuch jest coraz większy. Wsiada na statek. Jej mężowi do głowy przychodzi złowroga myśl: "Nigdy więcej nie zobaczę Sharon". Wiele lat później tłumaczył, że zapewne zapomniałby o tym, gdyby nie to, co się potem stało.

Jest 20 lipca. Człowiek ląduje na Księżycu. Dom Polańskich zajmuje nie tylko aktorka, ale również dziedziczka kawowej fortuny, Abigail Folger i jej chłopak, producent Wojciech Frykowski. Czwartym domownikiem jest Sebring. Chcą zostać z Tate do rozwiązania. Polański planuje opuścić Londyn 12 sierpnia. 9-go rozmawia z żoną przez telefon.

9 sierpnia 1969

Na rozkaz Charlesa Mansona do willi na Cielo Drive włamują się trzy osoby: Tax Watson, Patricia Krenwinkel i Susan Atkins. Czwarta, Linda Kasabian (która wsypie resztę), zostaje w aucie. "Jestem diabłem i przyszedłem tu robić diabli interes" – mówi Watson zbudzonemu ze snu Frykowskiemu. Polak próbuje uciekać. Ginie od strzałów i dźgnięć. Zabójcy nie mają też litości dla Folger i Sebringa. Tate patrzy, jak po kolei umierają. Ona jest ostatnia.
"Słuchaj, dziwko, nic mnie nie obchodzisz. Nie interesuje mnie, czy chcesz mieć dziecko. Lepiej się przygotuj. Umrzesz, a mnie jest to zupełnie obojętne" – Susan Atkins krzyczy na nią. Sharon wzywa matkę. Płacze. Nie chce umierać.

"Ona patrzyła mi w oczy i w kółko tylko błagała i błagała, abym tego nie robiła. Trajkotała jak maszyna. Nie mogłam już tego słuchać, więc ją zadźgałam" – opowie przed sądem Atkins. Swoją ofiarę pcha nożem 16 razy.

18 sierpnia urodziłaby syna. Pochowano go w jej ramionach. Roman Polański do dziś, z powodu sprawy dotyczącej gwałtu na 13-latce, nie może odwiedzić jej grobu.

Margot Robbie dostaje rolę Sharon Tate u Quentina Tarantino. Na spotkaniu z aktorką reżyser dowiaduje się, że Australijka zna całą historię, wybrała się nawet nocą na Cielo Drive i czytała "Helter Skelter" [dokumentalną książkę o zbrodni Mansona]. Nie może uwierzyć w taki zbieg okoliczności. Ale trudno dziwić się Margot. Historia Sharon Tate po kilku dekadach wciąż fascynuje. A zbrodnia przeraża.