Za czym tęsknią Polki na emigracji

Od lat nie mieszkają w Polsce. Ułożyły sobie życie w nowym kraju. Pracują, mają dzieci, niektóre mężów obcokrajowców. Są szczęśliwe, znają języki, radzą sobie. Ale wciąż czują sentyment do ojczyzny. I są rzeczy, których nie nie znajdują nigdzie na świecie. Jakie?

Najpierw był Paryż gdzie mieszkała pięć lat. To tam poznała swojego obecnego męża, Włocha. W Sienie zajmuje się organizacją eventów. Bardziej niż emigrantką czuje się Europejką. Czy Włochy to już jej miejsce na stałe? Niekoniecznie. Do Polski raczej nie wróci, choć ją głowa. Marzy jej się poznanie bliżej jeszcze innego kraju.

Jeździ po świecie za mężem, którego praca związana jest z wyjazdami. Ale, jak sama się śmieje, i dla siebie znajduje zajęcie. Pracuje w szkole i uczy francuskiego. Ma dwoje dzieci: Olę i Stefana.

Wyjechała do Francji, żeby zarobić i...już została. Pracuje jako kasjerka. We Francji jej dobrze, ale czegoś jej brakuje. Czy wróciłaby? Czasem nachodzą ją takie myśli.

Ma dwoje dzieci. Z Polski wyjechała wiele lat temu. I już pewnie nie wróci, bo jej mąż jest Francuzem. Pracuje.

Emigrowała osiem lat temu, zaraz po studiach. Powód? Praca i miłość. Albo odwrotnie. Dziś we Francji czuje się jak u siebie. Tu ma dom, męża, dzieci. O powrocie pomyśli może kiedyś, w przyszłości.

Wyjechała 21 lat temu, więc już nawet nie pamięta powodu wyjazdu. Ale pewnie, jak sama twierdzi, była to praca. Ma dwoje dzieci. I chociaż tęskni za prawdziwymi pomidorami, nie wróciłaby do kraju na stałe.

Już 17 lat mieszka poza Polską. Wyjechała z okazji kontraktu męża. Wcześniej mieszkała we Francji i Stanach Zjednoczonych. Jej córki (14 i 16 lat) najbardziej tęsknią za wielkokulturowym Strasburgiem i szkołą europejską. Pracuje w szkole, po godzinach uczy jogi.

Ma już dorosłe dzieci: Olę i Stasia. Jej największą pasją są francuskie targi staroci i blog wnętrzarski, który prowadzi. Wyjechała za granicę z powodu kontraktu męża, ale wciąż wolałaby wrócić do Polski.