ZOOM NA STYL: Alicja Resich-Modlińska

Dziennikarka radiowa i telewizyjna, prezenterka, tłumaczka, redaktor naczelna. Przeszła przez wszystkie szczeble medialnej kariery. Dziś uznawana jest za ikonę polskiego dziennikarstwa. Tomasz Raczek słusznie przypisuje jej „duszę pionierki”. Jako pierwsza Polka poprowadziła talk-show, pierwsza wylansowała modę na telewizję śniadaniową, a także była redaktor naczelną pierwszego wizerunkowego czasopisma „Gala” w Polsce. Mowa o Alicji Resich-Modlińskiej, która dziś kończy 62. lata. Z tej okazji sprawdzamy, jak zmieniała się dziennikarka od początków kariery w telewizji.

Chciała zostać tłumaczem i pisarką. W tym kierunku skończyła filologię angielską na Uniwersytecie Warszawskim. Jej medialny debiut przypada na rok 1977 i wiąże się z legendarnym tygodnikiem „Szpilki”. Po latach w swojej książce dziennikarka wyznała z lakonicznym humorem, że do „Szpilek” dostała się za „pół litra”. Wygrała wówczas konkurs rozpisany przez Anatola Potemkowskiego na krótką formę satyryczną pod hasłem „Młodzi do Piór”. Satyrykowi najbardziej spodobało się zdanie „na parapecie stała butelka wódki podpisana Pół litra”. O wygranej poinformował ją telefonicznie, proponując spotkanie. Miała rozpoznać go po czerwonym goździku w zębach, który finalnie znalazł się w butonierce. W redakcji tygodnika poznała Marię Czubaszek, z którą nawiązała nić przyjaźni i zawodowej współpracy. Resich-Modlińska przez rok nawet udzielała pani Marii korepetycji z języka angielskiego.
Koleżanka Ania Kołyszko podpowiedziała Alicji Resich-Modlińskiej, że może sobie dorobić tłumacząc filmy dla Telewizji Polskiej. To od niej otrzymała kontakt do pewnej redaktor, która zleciła jej tłumaczenia filmów dokumentalnych. W tym celu postawiła swoje pierwsze kroki na Woronicza. W tamtym okresie, czyli koniec lat 70. początek 80. dostanie się do Telewizji Polskiej wiązało się tylko i wyłącznie z tzw. „plecami”. W nawiązaniu do tego tła Resich-Modlińska w swojej autobiografii ironicznie podkreśla, że wakat w telewizji zyskała przez „wychodzenie” - chodząc za Janem Kobuszewskim i Janem Kociniakiem z herbatą i plikami dokumentów podczas redagowania programu „Wykrzyknik”.

Później Wojciech Pijanowski proponuje jej współpracę w Dwójce jako autorki „testów na inteligencję” dla kandydatów do teleturniejów. Dzięki niemu poznaje Wojciecha Manna. Ten z kolei zaprasza ją na próbę do radiowej Trójki na audycję „Lista Przebojów dla Oldboyów”. I tak zaczęła się jej wieloletnia współpraca z Trójką. Najpierw kabaret „Nie tylko dla orłów” dzięki, któremu do dziś kojarzona jest z rolą Zmysłowej Sowy. Potem audycja „Wywiady spod estrady”, będąca częścią „RadioManna”, w której co sobotę wraz z Mannem plotkowała o życiu światowych gwiazd.
Na swoim koncie ma także współpracę z Radiem Kolor, później Radiem ZET i Radiem PiN.

Następnie przyszedł czas na satyryczny program „Kanał”, w którym występowała u boku Wojciecha Manna, Stanisława Plakwicza i Jana Chojnackiego. Ówczesna „Alicja w Krainie Garów” to przepiękna brunetka o pełnych kształtach. Lekko pofalowana fryzura, w uszach kolczyki kółka. Luźna koszula z szerokim wykładanym kołnierzykiem i spódnica z zaznaczoną talią, a także spodnie w kant to jej stały modowy repertuar lat 80. To co było charakterystyczne już w tych stylizacjach to oszczędność w kolorach.

Na swój pierwszy spikerski dyżur do Dwójki ubrała się sama z zastrzeżeniem „maksimum dwa kolory, żadnych wzorów!”. I tej zasadzie pozostała wierna do dziś. Praca w telewizji miała ogromny wpływ na jej styl. Stanowisko prezenterki w telewizji publicznej wymagało od niej odpowiedniego dress code'u. Stonowana elegancja to pierwsze skojarzenie jakie przychodzi na myśl obserwując jej kreacje. Niewiele kobiet w tamtym okresie z dumą nosiło męskie elementy garderoby. Piękna prezenterka z Dwójki stała się rozpoznawalna dzięki eleganckim garniturom, na które składały się proste spodnie w kant i dłuższa marynarka. Wypracowała sobie w ten sposób wizerunek nowoczesnej kobiety sukcesu.

Niemałe zaskoczenie wywołała w październiku 1993 roku, kiedy pojawiła się na okładce „Playboya”. Dziennikarka miała na sobie czarną bluzkę z głębokim dekoltem i skórzaną ramoneskę Tomasza Jacykowa, który wówczas pracował jako asystent fotografa. Na okładce kusiła ponętnym dekoltem. Ku zdziwieniu dziennikarka nie rozebrała się dla magazynu, a jedynie udzieliła wywiadu. Czytelnicy czuli się oszukani, a informacje o tym incydencie dotarły do siedziby magazynu w USA. Polski „Playboy” nigdy więcej nie pozwolił sobie na podobny wybryk.

Szerokiej publiczności dała się poznać jako prowadząca talk-show „Wieczór z Alicją”. Z uwagi na nowatorską formę programu porównywana była do amerykańskiej dziennikarki Oprah Winfrey. Program był nadawany w TVP i bił rekordy oglądalności. Gromadził około 8 milionów widzów. To właśnie w tym programie stały czas antenowy miał Szymon Majewski. Agnieszka Chylińska, Joanna Kurowska czy Maciej Orłoś - to gwiazdy, które również uważają Alicję Resich-Modlińską za matkę swojego sukcesu. Nawet Jerzy Bralczyk twierdzi, że to Resich-Modlińska go „wylansowała”. Prezenterka twierdzi, że „Odkrywanie jest tak samo miłe, jak bycie odkrytym. Ale to tylko moment, szansa, uchylone drzwi. Potem pozostaje talent i praca”. Równolegle z „Wieczorem z Alicją” dziennikarka prowadziła program "Bliskie spotkania". Były to długie, autorskie wywiady z największymi gwiazdami polskiej muzyki i filmu. Współpracowała także z komercyjnymi stacjami. Dla Canal+ prowadziła talk-show „Piękny i bestia”, a dla Polsatu publicystyczny program „Zerwane więzi”. Wywiady to jej konik: „Instynkt podpowiadał mi, aby za wszelką cenę trzymać się gatunku, który ceniłam sobie najbardziej. Rozmowa to mój żywioł” – podsumowała Resich-Modlińska.

Wizytówką Reich-Modlińskiej z pewnością jest jej głos, jednak niemalże tak samo jak on zachwyca nas jej styl. W autorskich programach mogliśmy podziwiać ją w zachowawczych i nowoczesnych stylizacjach. W latach 90. dziennikarka chętnie łączy princeski z białą koszulą i uzupełnia perłami. Wierzy w moc kontrastów. Chętnie konfrontuje intensywne kolory z bielą. Rzadko decyduje się na wzory. Jeśli już to w otoczeniu stonowanych barw.

W 2001 roku została pierwszą redaktor naczelną magazynu „Gala”. Było to pierwsze wizerunkowe pismo w Polsce. Ogromny plakat z jej zdjęciem i napisem „GALA bliżej gwiazd” zdobił przez rok budynek KC (Komitetu Centralnego).

W 2004 roku powróciła do telewizji-matki, czyli Dwójki. Ostatnio prowadziła własne programy autorskie „A'la show” w TVP Rozrywka i „Rozmowy z Alicją” w „Pytaniu na śniadanie” w TVP2. Jej najlepsze modowe wybory mieliśmy okazję podziwiać właśnie w paśmie śniadaniowym, którego była szefową a później „gwiazdą”. Praca w „Pytaniu na śniadanie” nadała jej stylizacjom świeżości, pazura i odwagi. Zaczęła kombinować z kolorami, pojawiły się te odważniejsze fuksja, czerwień, czy kobalt.

Od czasu do czasu pojawiała się rockowych stylizacjach z czarną ramoneską w roli głównej. Niskie kaczuszki zastąpiły bardzo kobiece i wysokie szpilki. I choć nie zrezygnowała z garniturów, to nadała programowi niezwykłej aury kobiecości. Zachwycała nie tylko pięknym, stonowanym głosem i wrażliwością, ale także kobiecymi zestawami.

W 2014 roku wydała swoją autobiografię „Opowieści radiowe i telewizyjne. Alicja po drugiej stronie lustra”. Drugi człon tytułu choć kojarzy się z książką autorstwa Lewisa Carrolla o takim samym tytule, w zamyśle ma nawiązywać do jej pracy w mediach. Lustro w tym przypadku to ekran telewizora. Alicja po drugiej stronie lustra, czyli Alicja po drugiej stronie szklanego ekranu.

Alicja Resich-Modlińska obecnie coraz rzadziej pojawia się w mediach i na imprezach. Na ważniejsze gale wybiera kolor czarny. Prezenterka zazwyczaj nosi proste kroje przełamane nutą elegancji. Uwielbia projekty Deni Cler. W jej szafie dominują pudełkowe płaszcze, dopasowane marynarki, spodnie w kant i trapezowe sukienki. Spódnice i sukienki nosi zazwyczaj w długości za kolano, mini jedynie na korcie tenisowym. Klasykę krojów przełamuje wyrazistymi dodatkami w postaci maxi naszyjników, bogato zdobionych kolczyków czy kolorowych apaszek.

Czas działa zdecydowanie na jej korzyść. Trudno uwierzyć, że dziennikarka skończyła właśnie 62. lata. Zachwyca wyglądem i niespożytą energią.