Zaopiekowała się 16‑letnią Ukrainką. "Zapewniłam, że będę dla niej zawsze"

Atak Rosji na Ukrainę spowodował, że wiele osób musiało porzucić swoje dotychczasowe życie. Od 24 lutego przez granicę polsko-ukraińską przekroczyło ponad 7 milionów uchodźców i uchodźczyń z Ukrainy. To nie anonimowa masa, a konkretni ludzie. Każdy ze swoją osobistą historią i dramatem. Wśród nich była 16-letnia Nadiia, która do Polski uciekła ze swoją mamą, babcią i piątką rodzeństwa. Trafiła do ośrodka dla uchodźców wojennych w Bielsku-Białej. To był jednak dopiero początek jej historii.

W miejskim ośrodku pomocy społecznej w Bielsku-Białej już w pierwszych dniach wojny stworzono azyl dla uchodźców wojennych. Sabina Kuch pracuje w tym budynku od dwóch lat. Do tej pory działała z osobami w kryzysie bezdomności. Po 24 lutego zaczęła opiekować się gośćmi z Ukrainy. W ośrodku w jednym czasie przebywać mogło 130 osób. Każdej z nich trzeba było zapewnić godne warunki i przede wszystkim bezpieczeństwo.

- Od początku było widać, że Nadiia szuka uwagi. Ciągle działo jej się coś przez przypadek. Kiedy widziała, że ktoś zwraca na nią uwagę, robiła wszystko, żeby tę uwagę zatrzymać - opowiada Sabina.

Jak się później okazało, Nadiia pochodzi z dysfunkcyjnej rodziny. Potrzebowała opieki, wsparcia i uwagi. Nie doświadczała bliskości, a tak bardzo jej potrzebowała.

- Pewnego dnia powiedziała, że ma dosyć. Że nie daje sobie już rady z tym wszystkim, co się dzieje. Połknęła kilka tabletek, przyjechało pogotowie. Okazało się, że tymi tabletkami nie zrobiłaby sobie krzywdy, ale chciała zwrócić na siebie uwagę. Wtedy zaczęłyśmy więcej rozmawiać - wyjaśnia Sabina Kuch.

Z każdym kolejnym dniem poznawały się lepiej. Sabina poświęcała Nadii tyle czasu, ile tylko mogła. Rozmawiała, przytulała, po prostu była. Przez te kilka miesięcy stały się dla siebie rodziną. Przyszedł lipiec, a wraz z nim kolejna rewolucja w życiu młodej Ukrainki. Biologiczna mama Nadii zdecydowała, że wracają całą rodziną do Ukrainy, do małej wsi oddalonej o 80 km od Lwowa. Ale Nadiia miała inne plany. Nie chciała wracać do objętego wojną kraju i domu, w którym z wielu przyczyn nie czuje się bezpiecznie. Tu miała wszystko - opiekę, edukację i poczucie bezpieczeństwa, tak istotne w trakcie dojrzewania.

- Wtedy zagłębiłyśmy się w temat opieki zastępczej. Słyszałam o takich sytuacjach, że siostra brała pod opiekę siostrę, znajomi brali pod opiekę znajomych, których rodzice zostali w Ukrainie. Bardzo dużo rozmawiałyśmy z Nadią. Postanowiłyśmy, że zostanie i jeżeli będzie chciała, rozpocznie naukę w polskiej szkole, żeby czuła się tu jak w domu i miała wszystko zapewnione - mówi.

Tata Nadii zmarł dziewięć lat temu. Mama i babcia dziewczyny zgodziły się oddać Sabinie Nadiię pod opiekę. We trzy udały się do notariusza.

U notariusza spisały akt notarialny - oświadczenie, w którym biologiczna mama Nadii przekazuje Sabinie opiekę nad Nadiią na czas, w którym będzie za granicą. Kolejnym krokiem było złożenie wniosku do sądu o ustanowienie opieki tymczasowej na podstawie spisanego wcześniej oświadczenia. Procedura odbyła się sprawnie.

- Zostałam opiekunem tymczasowym Nadii do momentu, aż skończy 18 lat. Ale wiadomo, że na razie musi skończyć tutaj szkołę. Nikt jej z nowego domu nie wyrzuci. Zapewniłam, że będę dla niej zawsze - wspomina.

Chociaż na początku planowały, że 16-latka zamieszka w internacie, a nowy dom odwiedzać będzie przy różnych okazjach, szybko zmieniły tę wizję. Nadiia zamieszkała z Sabiną i mamą Sabiny.

Do tej pory Nadiia nie sprawia żadnych problemów wychowawczych. Potrzebuje jednak uwagi, rozmowy i miłości, której wcześniej nie doświadczała.

- Powiedziałam jej: ty masz swoją rodzinę tutaj. Ja jestem twoją mamą i zawsze będę cię kochać, zawsze będziesz dla mnie ważna - opowiada Sabina. Od tamtej pory, Nadia mówi do niej "mamo". Zdarza jej się powiedzieć także po ukraińsku "ty jesteś moja mamusia".

Mama i córka rozmawiają w dwóch językach. Na potrzeby sytuacji Sabina nauczyła się podstaw ojczystego języka swojej nowej córki. Nadiia, z uwagi na to, że uczęszcza do polskiej szkoły - uczy się polskiego.

- Nadiia poszła do pierwszej klasy technikum. Czasami wstydzi mi się powiedzieć, że ktoś w klasie śmiał się, że jest z Ukrainy. Tłumaczę wtedy, że nie musi się bać. Staramy się dużo rozmawiać na różne tematy. Widzę, jak powoli się otwiera.

Sabina przyznaje, że decyzja, którą podjęła nie od razu spotkała się z aprobatą jej otoczenia. Chociaż dokładnie przeanalizowana i przemyślana - była nieco ryzykowna. Kiedy opowiedziała o pomyśle swoim bliskim, odradzali jej "adopcję" 16-latki.

- Bierzesz sobie dorosłe dziecko, będziesz miała problemy. Nawet nie wiesz, kogo do domu sobie sprowadzasz - mówili. Z czasem przekonali się, że Sabina nie mogła postąpić inaczej i bardzo jej kibicują.

- Chciałam opowiedzieć naszą historię, bo może to uwrażliwi innych na podobne sytuacje. Wojna w Ukrainie nadal trwa. Jak dzwonimy do siostry Nadii, opowiada, że cały dzień siedziała w schronie, bo były ataki. Trzeba pomagać, cały czas pomagać - mówi.

Ustawa z dnia 12 marca 2022 r. o pomocy obywatelom Ukrainy w związku z konfliktem zbrojnym na terytorium tego państwa, daje możliwość ustanowienia opieki tymczasowej. "Opiekunem może być krewny dziecka, powinowaci lub inne osoby dające rękojmię należytego wykonywania obowiązków opiekuna" - czytamy. Ministerstwo Sprawiedliwości opublikowało specjalny wniosek, który mogą wypełnić ubiegający się o tymczasową opiekę. Rzecznik prasowy Sądu Rejonowego w Bielsku-Białej potwierdza, że Sabinę Kuch ustanowiono opiekunem tymczasowym Nadii.

Zapraszamy na grupę na Facebooku - #Wszechmocne. To tu będziemy informować na bieżąco o terminach webinarów, wywiadach, nowych historiach. Dołączcie do nas i zaproście wszystkie znajome. Czekamy na was!