Jak leczyć oziębłość seksualna

Seks budzi w nich niechęć, a czasami wstręt. Sama myśl o zbliżeniu napawa ich lękiem. Zwodzą partnerów, unikają intymnych sytuacji, symulują migreny, bóle brzucha, zmęczenie. Nie odczuwają pożądania. Wyniki badań przeprowadzonych w Stanach Zjednoczonych dowodzą, że na „dysfunkcje seksualne” cierpi 43 proc. kobiet.

Tekst:ak

Oziębłość seksualna, nazywana niekiedy seksualną anoreksją, hipolibidemią, dotyczy zarówno kobiet jak i mężczyzn. W Polsce dotyka 1. na 10. kobiet - do 24 roku życia; i 7 na 10 - powyżej 45 lat. Polki najczęściej skarżą się na zmniejszony popęd seksualny oraz rzadkie osiąganie orgazmu. W skrócie można powiedzieć, że oziębłość objawia się brakiem zainteresowania seksem. Osoby cierpiące na tę przypadłość niechętnie myślą o seksie, mają okresowe lub trwałe zubożenie fantazji erotycznych i nie odczzuwają potrzeb seksualnych. Jakie są przyczyny oziębłości? Czy brak popędu należy leczyć?

Kłopoty w sferze intymnej powoduje wiele czynników. Wpływa na nie biologia (zaburzenia w funkcjonowaniu organizmu), „czynniki społeczne” (sposób wychowania, religia, środowisko), a przede wszystkim stan psychiczny. Najczęściej oziębłość powodują zaburzenia hormonalne (obniżony poziom estrogenów, testosteronu, podwyższony poziom protaktyny, nadczynność i niedoczynność tarczycy), choroby (nowotworowe, cukrzyca, choroby krążenia, wątroby, infekcyjne, nerek, depresje), uzależnienia i przyjmowanie niektórych leków, np.: psychotropowych.

Duży wpływ na osłabienie pożądania mają też „czynniki społeczne”: błędy w wychowaniu, słaba edukacja seksualna, przesyt seksu w mediach, ortodoksyjne postawy religijne. Zdaniem seksuologów, oziębłość występuje dzisiaj znacznie częściej niż kilkanaście lat temu. Czy może stać się chorobą społeczną? Tak, ponieważ sprzyja jej nadmierna koncentracja na życiu zawodowym, szybki i niehigieniczny tryb życia, a także spłycenie życia towarzyskiego i uczuciowego.

Za niepowodzenia w sferze intymnej w dużym stopniu odpowiada nasza psychika - to jak postrzegamy siebie, a także nasze lęki i urazy seksualne, których doznaliśmy w przeszłości. Osoby, które miały złe doświadczenia w dzieciństwie, np. rozbite małżeństwo rodziców, wrogość i napięcia między członkami rodziny, lub były wykorzystywanie seksualnie; mogą dziś kojarzyć erotyczną sferę życia z lękiem, poczuciem winy i poniżenia. Dominacja matki i brak więzi uczuciowej z ojcem także wpływają niekorzystnie na kształtowanie tożsamości seksualnej. Powodem osłabienia libido są również zaburzenia snu, a szczególnie jego niedobór. Oziębłość seksualna to często skutek depresji, załamania nerwowego lub stanu permanentnego zmęczenia wywołanego np. przepracowaniem.

Wiele problemów „psychoseksualnych” ma podłoże w złych relacjach z partnerem. Mimo obiegowej opinii, że „łóżko rozwiązuje wszystkie problemy”, brak porozumienia, poczucie niedowartościowania, urazy i pretensje wpływają niekorzystnie na popęd seksualny. Bo zranione kobiety nie lubią się kochać.

Bez seksu można żyć. Niektóre osoby świadomie z niego rezygnują. Seks mógłby dla nich nie istnieć. Szacuje się, że osoby aseksualne stanowią 1 procent naszej populacji. W tej grupie przeważają kobiety. Członkowie AVEN, organizacji, która skupia na świecie największą liczbę osób aseksualnych uważają, że niechęć do seksu jest czymś naturalnym, uwarunkowanym biologicznie. Nie zgadzają się na nazywanie aseksualizmu zaburzeniem. Seksuolodzy zgodnie przyznają, że każdy przypadek osoby, która nie odczuwa pożądania, musi być rozpatrywany oddzielnie. Jednak wielu lekarzy brak pociągu seksualnego wciąż tłumaczy chorobą.

Leczenie oziębłości seksualnej rozpoczyna się od rozmowy z terapeutą. Równoległym rozpoznaniem są badania laboratoryjne (analiza poziomu hormonów). Gdy nie odczuwasz popędu seksualnego, warto skorzystać z pomocy specjalisty. Ustali on rzeczywistą przyczynę braku zainteresowania seksem i zadecyduje, czy i w jaki sposób należy ją leczyć.

W wypadku zaburzeń seksualnych najczęściej stosowaną metodą leczenia jest psychoterapia. Kładzie ona szczególny nacisk na zmianę podejścia do seksu, edukację seksualną, redukcję niepokoju. Dodatkowo stosuje się leczenie farmakologiczne. Pacjenci przyjmują leki o działaniu hormonalnym, które mają pobudzać ich seksualnie. Czasami są leki rozkurczowe lub uspakajające, które pozwalają zmniejszyć zaburzenia związane z bólem podczas stosunku. Pomocne okazują się także odpowiednie metody treningowe: ćwiczenia relaksacyjne, urozmaicanie sztuki miłosnej, korzystanie z filmów o treści erotycznej. W leczeniu libido coraz częściej stosuje się także terapię partnerską (małżeńską).

Zdaniem seksuologów, brak popędu należy w większości przypadków leczyć, bo choć można żyć bez seksu, to pojawia się pytanie, po co?

Tekst:ak