Miała 13 lat, gdy zamieszkała u zakonnic. Marieta Żukowska mówi, co przeżyła

Marieta Żukowska marzyła o tym, by zostać sławną skrzypaczką. Aby to było możliwe, poszła do szkoły muzycznej, jednak ze względu na odległość od domu musiała zamieszkać w internacie. Aktorka nie wspomina jednak tego czasu z sentymentem. W podcaście Anny Wendzikowskiej "Ku szczęściu" wróciła pamięcią do tych czasów.

Marieta Żukowska otworzyła się przed Anną Wendzikowską na temat trudnych chwil spędzonych w internacie. Mając zaledwie 13 lat, zmuszona była zamieszkać z dala od domu, co już samo w sobie było sporym wyzwaniem. Dodatkowo surowe zasady obowiązujące w tym właśnie miejscu tylko potęgowały tęsknotę za rodziną.

- Byłam naprawdę młodą dziewczyną i wylądowałam w pięcioosobowym pokoju ze starszymi od siebie dziewczynami. (...) Naraz nie miałam tego takiego domu, że przyjdę do domu, ktoś mnie przytuli, ktoś mi powie: "Hej, nie przejmuj się w ogóle". Tylko wiesz, musiałam się tak strasznie zbudować i tak mocno zahibernować, żeby przetrwać - przyznała.

Aktorka zdradziła przy tym, że mimo rygoru, który panował wówczas w jej internacie, nikt nie pozwalał sobie na chwile słabości. - Nie pamiętam, żeby ktoś płakał. Tej dorosłości wtedy uczyłam się bardzo szybko, od innych dziewczyn. To był dla mnie taki pierwszy, skok na głęboką wodę - dodała.

Choć mogłoby się wydawać, że czas leczy rany, Żukowska nie ukrywała, że bardzo trudno jest jej wracać pamięcią do tamtych chwil. - Nasze ciało pamięta wszystko. Aż ono się spina. Nigdy w życiu nie chciałabym wrócić już do tamtego okresu w moim życiu.

Czytaj też: Pozowała nad basenem. W białej mini wyglądała obłędnie

Marieta Żukowska już wcześniej dzieliła się swoimi wspomnieniami z czasów internatu. W rozmowie z "Twoim Stylem" opowiedziała o zasadach, które tam obowiązywały. - Każdy dzień miał ustalony rytm. O siódmej budził nas dzwonek, potem śniadanie.

Niestety panujący tam rygor odebrał jej całą radość ze spełnianego właśnie marzenia. - Godziny ćwiczeń na instrumentach, musiałyśmy udowadniać, że wykorzystujemy je efektywnie, bo czwórka z egzaminu to stanowczo za niski stopnień. Nie było miejsca na błędy. Ciągły wyścig z samym sobą i stres. Brakowało przestrzeni na spontaniczność, dziecięce emocje. I choć ta surowość miała cel, kształtowała charakter, uczyła wytrwałości, odbierała też radość dzieciństwa. A tej radości beztroskiej pragnę i chcę coraz więcej i więcej - przyznała.

Czytaj też: Prawie umarła na planie. "Wygrałam sprawę z producentem w sądzie"

Zapraszamy na grupę FB - #Samodbałość. To tu będziemy informować na bieżąco o wywiadach, nowych historiach. Dołączcie do nas i zaproście wszystkie znajome. Czekamy na was!

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl.