Równouprawnienie kobiet. Bez Mary Richardson emancypacja byłaby niemożliwa

Choć Mary Richardson miała już na swoim koncie podpalenia, wybite szyby w oknach biur wysoko postawionych urzędników, to jednak najbardziej jest znana ze swojej akcji w Narodowej Galerii w Londynie. Dokładnie 10 marca 1914 roku Mary Richardson uzbrojona w siekierę przybyła do wspomnianej galerii, aby porąbać słynny obraz "Wenus z lustrem" Diego Velazqueza. Wybór dzieła nie był przypadkowy, ponieważ twórczość tego malarza od zawsze zbudzała w sufrażystkach pogardę. Wenus została przedstawiona w taki sposób, że na obrazie liczyło się jedynie jej nagie ciało – według krytyków miało to symbolizować pożądanie mężczyzn i ich przedmiotowe traktowanie kobiet. Jak wspomniała Mary Richardson:

„Próbowałam zniszczyć obraz najpiękniejszej kobiety w mitologii, jako protest przeciwko rządowi za zniszczenie pani Pankhurst, która jest najpiękniejszą postacią we współczesnej historii. Sprawiedliwość jest zarówno elementem piękna, jak i koloru oraz linii. Jeżeli ktokolwiek podniesie krzyk przeciwko moim akcjom, niech pamięta, że krzyk ten jest przejawem hipokryzji - zarówno w stosunku do pani Pankhurst, jak i innych, pięknych, żywych kobiet”.

Pani Pankhurst była aktywistką, która założyła w 1889 roku Ligę na Rzecz Praw Wyborczych dla Kobiet, natomiast w 1903 roku stworzyła Women's Social and Political Union. Była głosem, którego bało się użyć wiele kobiet. Emmeline Pankhurst razem ze swoimi córkami oraz kobietami zaangażowanymi w ruch emancypacyjny, często bywały brutalnie aresztowane oraz trzymane w więzieniach.

Jedną z walczących sufrażystek była Mary Richardson. Podobnie jak osoby zaangażowane w ruch emancypacyjny, domagała się prawa do decydowania o własnej cielesności i seksualności oraz o wszystkie podstawowe prawa obywatelskie. Mary Richardson zapisała się w historii jako kanadyjska aktywistka, która dokonywała czasami rzeczy niemożliwych. Dzięki działalności Richardson i feministek pierwszej fali, po raz pierwszy zaczęto słuchać głosu kobiet, które dotychczas nie miały praktycznie żadnych praw. Choć Richardson była wielokrotnie trzymana w więzieniu, a nawet skazana, nigdy nie zaprzestała walczyć o kobiety. W końcu radykalne decyzje wymagają radykalnych kroków, a bez pierwszej fali feminizmu nie byłoby kolejnych. Działania silnych kobiet przetarły szlaki kolejnym pokoleniom. Co prawda z każdą dekadą kroki feministek są mniej radykalne, to jednak wciąż zostają podjęte przez ciągłe poczucie niesprawiedliwości.

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl