Rozpieszczone dziecko - jak postawić na swoim?

Dzieci, którym czegoś zabroniono albo odmówiono, często szukają ratunku u drugiego rodzica. Jeśli więc twoje dziecko przychodzi i pyta, czy może się pobawić, zjeść ciastko, nie zakładać ciepłej bluzy - zachowaj czujność. Być może właśnie bierze cię pod włos. Zanim wyrazisz swoją opinię, zapytaj, co na ten temat powiedziała mama lub tata. Jeśli dziecko otrzymało już odpowiedź na swoje pytanie, powinna ona być wiążąca. Nie zmieniaj decyzji drugiego rodzica, nawet jeśli ty masz inne zdanie. Z wychowawczego punktu widzenia ważniejsze jest trzymać wspólny front z drugim rodzicem niż pozwolić dziecku na chwilową zachciankę. Ta zasada nie obowiązuje w naprawdę ważnych przypadkach – jeśli jeden z rodziców pozwoli dziecku z gorączką iść na dwór, drugi ma prawo tę decyzję podważyć. W pomniejszych kwestiach wspierajcie się nawzajem.

W przypadku rozpuszczonego dziecka problemem często są dalsi członkowie rodziny. Bo co z tego, że rodzice zabraniają jeść batony czekoladowe, skoro dziadek czy ciocia ukradkiem je przemycą? Batony to tylko przykład, chodzi o przestrzeganie zasad, którymi kierujecie się, wychowując dziecko. Jeśli maluch zostaje pod opieką dziadków, cioci, sąsiadki czy koleżanki musi wiedzieć, że wolno mu dokładnie tyle samo, co w domu. Także opiekunka dla dziecka powinna poznać te zasady, a trzymanie się ich musi być jej obowiązkiem.

Dzieci nie lubią słyszeć słowa "nie”. Zresztą nie oszukujmy się, dorośli też tego nie lubią. Jeśli jednak musisz odmówić, wyjaśnij dziecku, dlaczego to robisz, powiedz na przykład: "Nie możesz jeść teraz słodyczy, bo niedługo będzie obiad”, albo: "Nie możemy zostać dłużej na placu zabaw, bo zbliża się pora kolacji”. Dziecku łatwiej będzie zaakceptować odmowę, jeśli zrozumie jej powody.

Dzieci uwielbiają negocjować i przeciągać linę na swoją stronę. Jeśli im czegoś odmawiamy, natychmiast wyciągają jak asa z rękawa kolejne argumenty, mające przekonać rodziców do określonego działania. Nie daj się wciągnąć w tę grę. To ty jesteś rodzicem i ty decydujesz, kiedy jest pora posiłku, zabawy, kąpieli, snu. Ty rządzisz domowym budżetem i ty decydujesz, co można kupić w sklepie, a czego nie. Dla równowagi pozwól dziecku czasem o czymś zadecydować, na przykład, w jaką grę zagracie, co będzie w niedzielę na obiad, gdzie pójdziecie na spacer. Okażesz w ten sposób dziecku, że go szanujesz.

Dorośli nie lubią granic stawianych im przez innych i pewnie dlatego podświadomie nie stawiają ich dzieciom. Bardzo często te granice są płynne, zacierają się, łatwo można je przesunąć. To niedobrze. O ile dorośli faktycznie wolą swobodę i granice, które sami sobie wyznaczają, dzieci mają zupełnie inne potrzeby. Dla nich jasne i klarowne zasady są podstawą poczucia bezpieczeństwa. Ponadto, jeśli dziecko wie, czego się w danym momencie spodziewać, jest spokojniejsze. Stawiaj granice i przestrzegaj ich, nawet jeśli ograniczają także ciebie.

Konsekwencja jest cnotą, ale przestrzeganie jej bywa bolesne dla obu stron. Niestety, jeśli masz w domu rozpuszczone dziecko, które trzeba troszkę naprostować, konsekwencja staje się obowiązkiem. Trzymaj się sztywno zasad, nawet jeśli masz chęć troszkę odpuścić. Dziecko nie zrozumie, że robisz to, bo akurat masz gorszy dzień. Będzie uważało, że skoro raz udało się nagiąć zasady, uda się i drugi raz. W efekcie, jeśli zdarzy ci się raz odpuścić, to całą trudną pracę z wprowadzeniem zasad trzeba będzie zacząć od nowa. Na kompromisy i chwilowe ustępstwa przyjdzie czas później. Najczęściej dopiero dzieci w wieku szkolnym rozumieją, co to znaczy wyjątkowo i jednorazowo.

Zasady wychowawcze są bardzo istotne, ale jeśli zapomnisz o najważniejszym, nie zadziałają. Okazuj dziecku miłość w najprostszy sposób, przytulaj, całuj, zapewniaj, że kochasz. Dzieci, które czują się kochane, są spokojniejsze, łatwiej się z nimi porozumieć, rzadziej wpadają w złość. Otoczone miłością mają większe poczucie bezpieczeństwa, a świadomość, że nawet jeśli rodzice czegoś zabraniają, to nie przestają kochać, staje się fundamentem ich szczęśliwego dzieciństwa.