"Trzeba zmieniać facetów"

"Moim gościem jest dzisiaj Hanna, kwintesencja wrażliwości, dobroci, czułości i serdeczności. Ale… Nie dajcie się zwieść. Nie jest to Hanka Mostowiak, bo nie ma już jej wśród nas. Hanna, która siedzi przede mną ma – w przeciwieństwie do Hanki Mostowiak – rozwodziła się kilka razy, uwodzenie ma w małym palcu, a o facetach wie wszystko". Z Hanną Bakułą rozmawia Agata Młynarska.

Moim gościem jest dzisiaj Hanna, kwintesencja wrażliwości, dobroci, czułości i serdeczności. Ale… Nie dajcie się zwieść. Nie jest to Hanka Mostowiak, bo nie ma już jej wśród nas. Hanna, która siedzi przede mną ma – w przeciwieństwie do Hanki Mostowiak – rozwodziła się kilka razy, uwodzenie ma w małym palcu, a o facetach wie wszystko. Uwielbiam ją za poczucie humoru i inteligencję, którymi Bóg obdarza jedynie wybranych.

Hanna Bakuła: Mamy, oczywiście… Tym bardziej, że – przysięgam na moją matkę – nigdy nie widziałam żadnego odcinka tego serialu. Myślę, że to właśnie jest moja inspiracja. Jestem osobą, która nigdy nie widziała całego odcinka żadnego serialu. Nie wynika to z jakiegoś obrzydzenia programowego, ale z tego, że strasznie mnie to nudzi. Aktorzy są źle oświetleni i tak strasznie źle grają wszyscy w tych serialach – nawet najlepszy aktor staje się łachem w serialu.

H.B.: Życie? Ciągle zaczynam je od nowa. Właściwie każdego dnia, kiedy budzę się rano. I nawet jeśli mam jakiś dobry plan, to zawsze jestem skłonna go zmienić – na lepszy albo gorszy. Jestem hazardzistką, graczem zawodowym. Tak gram też w swoim życiu. Budzę się rano i zawsze szpetnie przeklinam. Człowiek inteligentny nie może budzić się z innym słowem na ustach. Ale jeśli jesteś szczęśliwa, zakochana, to po przebudzeniu wypowiadasz inne słowo. Tylko miłość zmienia to brzydkie słowo na inne.

H.B.: Nie można. Przecież życie bez miłości to jest jakaś rozdeptana wydmuszka, pęknięta bombka choinkowa…

H.B.: Co ty mi tu opowiadasz…

H.B.: Każdy związek ma związek z miłością. W pewnej chwili przychodzi jednak taki moment, kiedy ludzie przestają się kochać. I wtedy odchodzę z tego związku, ale są też ludzie, którzy usiłują sobie wmówić, że wszystko nadal jest w porządku i z tego powodu są nieszczęśliwi latami. Sama byłam ostatnio w takim związku, o kilka lat za długo; właściwie dlatego, że nie chciało mi się szamotać. Myślałam: „Może umrę, zachoruję i nie będę już musiała odpędzać tego gada”.

H.B.: Ty też miałaś niezłe przygody, więc trafił swój na swego.

H.B.: Nie ma o tym mowy. Każdy musi „wywalić” się sam. Nikogo nie uratujesz przed takim upadkiem.

H.B.: Gdyby kobiety przeczytały moją książkę „Samiec alfa, czyli jak wytrzymać z facetem” – mówię o dokładnym przeczytaniu, a nie o jej przejrzeniu – to nie musiałabym też tu siedzieć, bo wszystko by wiedziały. Ta książka to jest właściwie feministyczna biblia, która nas, kobiety, ma ostrzec.

H.B.: Za późno napisałam go dla ciebie… Ale, chwała Bogu. Bóg się nad tobą zlitował.

H.B.: Mało kto korzysta z wiedzy na własny temat… Jestem dorosłą kobietą, wiem bardzo dużo, miałam bardzo wielu mężczyzn, czego się nie wstydzę i z czego nie jestem dumna. To znaczy mam to w nosie, szczerze mówiąc. Wszystko, co było, mam w nosie. Obchodzi mnie tylko to, co jest teraz. Mówisz, że miałam czterech mężów. No i co z tego? Będę jeszcze miała jednego, bo tak postanowiłam jako dziewczynka. Muszę „dociągnąć”. Nie rzucam słów na wiatr.

H.B.: W ogóle nie liczę się z mężczyznami oraz dziećmi i psami. Kłamałam strasznie. Natomiast bardzo liczę się z kobietami.

H.B.: Pomagam, ale to nie znaczy, że liczę się z nimi. Spójrz na dziecko, zobacz, jakie jest słodkie dla własnej matki, lecz jakie paskudnie denerwujące dla obcych. To tak, jak z mężczyznami… Moja koleżanka przychodzi z jakimś wąsatym gołodupcem z brzuchem i mówi, że jest w nim zakochana. Tymczasem ja patrzę na niego i myślę, że to jest niemożliwe. A moja koleżanka jęczy ze szczęścia na jego na widok. To samo mają matki w stosunku do dzieci. To nie ma nic wspólnego z realiami.

H.B.: Chciałabym usłyszeć takie rzeczy.

* POLECAMY W SERWISIE AGATY MŁYNARSKIEJ*

* onaonaona.com*WOŚP – Jubileuszowy Finał!

H.B.: Zawsze mi to mówiła.

H.B.: Tak. Ale istnieje ogromne ryzyko, że stracimy tę przyjaźń.

H.B.: Ależ skąd! Ja z idiotkami się nie przyjaźnię. Co najwyżej – może pomyśleć, że nie mam racji, bo jestem głupia. A mam rację, ponieważ jestem mądra i dużo wiem. Jeżeli więc powiem komuś: „Uważaj”, to – sama wiesz – powiem to bardzo słusznie.

H.B.: Staram się tego nie robić, ale w końcu i tak nie wytrzymuję…

H.B.: Nie są tego nauczeni. Mnie nauczono rozmawiać w domu. Moja rodzina miała darmową rozrywkę, która polegała na tym, że codziennie przy kolacji musiałam opowiedzieć swój dzień. Wszyscy płakali ze śmiechu. Byłam banalnym grubasem. Swoim inteligentnym rodzicom opowiadałam rzeczy strasznie śmieszne. Ale – na przykład – byłam poprawiana: jeżeli zdanie było bez puenty, to dziadek mówił: „Wiesz co, sądzę, że bardzo słabo to opowiedziałaś”. Potem więc przez cały dzień uczyłam się opowiadać swoje historie. Przykładowo łapałam kijanki do słoika i, już w trakcie tej czynności, zastanawiałam się, w jaki sposób wieczorem opowiem rodzinie tę historię. Zwyczajnie szykowałam się do tych wystąpień.

H.B.: Mężczyźni nie mieli w nim znaczenia. Służyli wyłącznie do pracy i zarabiania pieniędzy. Ale matka też pracowała, babcia – nie. Na przykład pamiętam taki wyjazd na wakacje. Babcia mówiła do dziadka: „Jasiu, idź do Orbisu, kup dwa bilety do Zakopanego i zapłać za pensjonat »Szarotka«”. Dziadziuś pytał: „Jedziemy we dwoje?”. Na to babcia: „Nie, ja z Hanią jadę”. Albo panowie sobie siedzą, jedzą jakiś barszcz, a mama mówi: „Babcia z Hanią jadą do Iwonicza w czerwcu, potem ja do nich dojeżdżam, następnie jedziemy do Wisły, stamtąd do Zakopanego, bo jest blisko, a potem wybieramy się do Lipska”. Na to dziadek: „Wolniej. Nie zdążę zapisać”. Nie było żadnych dyskusji. Matka nie pytała ojca: „Czy pojedziesz z nami na wakacje?”.

H.B.: Myślę, że bardzo. Nie nauczyłam się ważności mężczyzny w domu.

H.B.: Ale do czasu i sporadycznie. Niestety, mówię to szczerze, nie mam żadnych skłonności lesbijskich. To jest moja największa tragedia, ponieważ podobają mi się kobiety, uwielbiam je rysować, rozmawiać z nimi. Gdybym jeszcze potrafiła z nimi sypiać, byłabym najszczęśliwsza na świecie.

H.B.: Cały czas żartuję, „wypuszczam” cię. Uważam, że istnieją bardzo fajni mężczyźni, wyjątkowi. Są cudowni mężczyźni. Znam dwóch. To byli moi mężczyźni, ale nie są już moi, bo też ich zostawiłam. Wiesz… Najlepszego zostawię. A dlaczego tak zrobię? Myślę, że jeżeli nie umieram z tęsknoty wtedy, jeśli nie widzę się z kimś przez trzy godziny, to powinnam rozstać się z takim mężczyzną. Ludzie w ogóle nie mają tej opcji. Natomiast ja, jeżeli nie jestem zakochana, odchodzę.

H.B.: Trzeba zmieniać facetów.

H.B.: Pierwsze, czego powinnyśmy się nauczyć, to artykułować swoje potrzeby wprost, ponieważ nie ma mężczyzny wystarczająco wrażliwego, inteligentnego i bystrego, który by zrozumiał nasze stwierdzenie „Uważam, że nie jest dobrze”. Trzeba mu powiedzieć tak: „Wracasz późno, bydlaku, pijany. Nie opuszczasz deski i jest bardzo kiepsko”. Trzeba też dodać: „Deskę masz opuszczać, wracać wcześniej i mniej pić”. Jeżeli tego nie dodamy, to facet stwierdzi tylko, że jesteśmy bystre i na tym skończy. Dalej będzie późno wracał pijany.

H.B.: Jeżeli natomiast powiesz: „Kochany, chciałabym, żebyś całował mnie na dzień dobry. Powtórz”, to on powtórzy i będzie całował na dzień dobry.

H.B.: Mężczyźni nie są, niestety, nauczeni rozmowy. To jest taki sienkiewiczowski produkt, który nie umie rozmawiać: on tylko macha szabelką, siedem głów by ściął za jednym razem, wziąłby jeńców, języki im poobcinał – taki facet jest fantastyczny. I, oczywiście, cały czas by tylko prokreował. Przecież te wszystkie moje znajome dziadygi, tacy faceci po sześćdziesiątce, mają fioła na punkcie prokreacji. Oni myślą, że każdy ich wzwód jest ostatni. Panika – czwartek stoi. Ale czy będzie stał w piątek? Wobec tego ten czwartek stara się chłop maksymalnie wykorzystać.

H.B.: Oni muszą sobie prokreować póki czas. Ten Łapicki namieszał im jeszcze w tych biednych siwych łbach. Twierdzą teraz: „Moja narzeczona się jeszcze nie urodziła”. Są zachwyceni tym faktem. Wsiedli na rowery, mają takie diety, że nie dożyją następnych trzech lat.

H.B.: Mówią do mnie tak: „No zobacz, jak na niego poleciała!”. Odpowiadam: „Ale pamiętaj, że ty nie jesteś Łapicki”.

H.B.: Zależy gdzie. U nas, w Łomży – tak. Ale na świecie tak się nie dzieje. W społeczeństwach nowoczesnych w ogóle nie ma tej opcji. Na przykład w Finlandii mężczyźni dowartościowują się tym, że mają kobiety. To kobiety spotykają się, wychodzą, idą na wódkę, wyjeżdżają razem, a faceci siedzą z dziećmi w domach. Przysięgam, że tak jest. My natomiast żyjemy w jakiejś pipidówie i wydaje nam się, że to jest cały świat. W Nowym Jorku mogę przyjść zupełnie sama na przyjęcie i nikt mnie nie zapyta: „A który to jest twój mąż”. Oczywiście, że kobieta, która jest zakochana, rozkwita, ale mężczyzna, który jest zakochany, też rozkwita. Tylko jeszcze głupiej wygląda.

* POLECAMY W SERWISIE AGATY MŁYNARSKIEJ*

* onaonaona.com*WOŚP – Jubileuszowy Finał!

H.B.: Myślę, że zdrowie najbliższych jej osób. Jeżeli kobieta kocha, jest kochana i zdrowa, a przy tym ma zdrowych bliskich, to wtedy niczego nie potrzebuje.

H.B.: Myślę, że mężczyzna potrzebuje prokreować, niestety. Jednej rzeczy tylko potrzebuje.

H.B.: Ja się nie mylę. Tylko prokreacja. Nawet jeśli mężczyzna chce pieniędzy, to tylko po to, żeby prokreować lepsze samice.

H.B.: Służalczości. Kobiety mają do niej wielką tendencję. Kobiety podlizują się własnym dzieciom, matkom, facetom. Moje koleżanki ze swoimi dziećmi to są Rumunki wystające na rogach z trzęsącą się ręką – błagają, żeby to dziecko raczyło zjeść obiad, który ugotowały. U mnie takie dziecko żyłoby bardzo krótko, jak Urszulka Kochanowska. Patrzę, jak one komplementują te wstrętne dziubasy, wściekłe, które ich nienawidzą.

H.B.: Grubiaństwa, przemocy. Gdy mocniejszy bije słabszego – to jest dla mnie najstraszniejsze.

H.B.: Od dwudziestu lat jestem wegetarianką, jestem zdrowa jak rydz, mam wzrok jak sokół, słyszę doskonale, mam piękne zęby, jeżdżę na rowerze. Nic mi nie dolega. Nie mogę więc myśleć o starości w kategorii przeciętnego człowieka, który żre byle co, nie przebywa na świeżym powietrzu, nie rusza się, nie czyta. Ja czytam pięć, sześć książek tygodniowo. Czytam, piszę, maluję, bankietuję, mam przyjaciół – głównie – trzydziestoletnich. To oni mnie wybierają, mamy tyle samo energii. Nigdy nie zauważyłam tego, by w stosunku do mnie musieli zwalniać. Nie myślę więc o starości. Myślę o śmierci.

H.B.: Że im zazdroszczę. I że to, co mówię, jest potwornością. Ale mówię to, co myślę. I mówię za siebie. Nikomu nie radzę, żeby nie spał z grubasem łysym. To jest wybór każdej kobiety. I naprawdę bardzo zazdroszczę kobietom, które mają udane związki z mężczyznami. Ja też w takich bywam. U mnie każdy związek jest udany przez dwa lata.

H.B.: Wolę mężczyzn, bo bardziej mi się podobają. Jest też w przyjaźni męsko-damskiej taki element zalotności.

H.B.: Nie, nie. To są takie przyjaźnie, które mogą trwać latami. I to wcale nie musi być konsumowane. Ale moje najbliższe przyjaźnie wiążą mnie z kobietami. Jeżeli kobieta jest inteligentna, to jest inteligentna w taki sposób, że facetowi trudno do niej dorównać. Iza Jaruga-Nowacka, Agnieszka Osiecka czy Beata Tyszkiewicz – to są i były smoki, a nie kobiety. Nie znam facetów równie ciekawych jak one.

H.B.: Maluję tyle samo facetów, co kobiet.

H.B.: Kobiety są mniej próżne. Są dużo mądrzejsze od mężczyzn. Naprawdę. Mężczyzna nie ma czasu zmądrzeć. Jest dzidziusiem do śmierci.

AM.: Życzę Ci zatem, byś spotkała takiego słodkiego bobaska i by wasza miłość trwała dłużej niż dwa lata.

* POLECAMY W SERWISIE AGATY MŁYNARSKIEJ*

* onaonaona.com*WOŚP – Jubileuszowy Finał!