7 rzeczy, które włosy mówią o stanie twojego zdrowia
Większość osób, zwłaszcza kobiet, myśli o nich codziennie. Bo wypadają, nie chcą się układać, straciły kolor, mają rozdwojone końcówki. Ale włosy to nie tylko ozdoba i atrybut atrakcyjności, ale także świetne źródło wskazówek na temat twojego zdrowia.
Większość osób, zwłaszcza kobiet, myśli o nich codziennie. Bo wypadają, nie chcą się układać, straciły kolor, mają rozdwojone końcówki. Ale włosy to nie tylko ozdoba i atrybut atrakcyjności, ale także wskazówka stanu twojego zdrowia.
Siwe włosy i stres
Czy z powodu silnego lub długotrwałego stresu można osiwieć? Wszystko wskazuje na to, że tak, choć naukowcy wciąż nie mają na to niezbitych dowodów. Jednak eksperyment prowadzony na szczurach o czarnej sierści, których pozbawiono witamin z grupy B, wykazał, że ich włosy posiwiały. Co to ma wspólnego ze stresem? Otóż pod jego wpływem organizm ludzki o wiele szybciej wykorzystuje witaminy z grupy B. Prawdopodobnie ma to wpływ na utratę barwy włosów, zauważono bowiem, że dostarczenie organizmowi dużych ilości tych składników, pomaga powstrzymać siwienie. Lekarze podkreślają jednak, że zjawisko to przede wszystkim zależy od genów. To właśnie one odpowiadają za to, że niektóre osoby nawet pod wpływem silnego stresu nie siwieją, a innym kolor włosów potrafi zmienić się nawet w ciągu kilkunastu godzin.
Za "bezbarwne" włosy odpowiedzialne są melanocyty, komórki znajdujące się w korzeniu włosa. Jeśli przestają funkcjonować prawidłowo, a więc produkować barwnik, siwiejemy. Zazwyczaj dochodzi do tego ok. 40 roku życia, ale też coraz więcej osób, zwłaszcza kobiet, zauważa pierwsze białe włosy ok. 20 roku życia.
Agnieszka Majewska/mmch/kobieta.wp.pl
Łamliwe włosy i zespół Cushinga
Zespół Cushinga to objawy chorobowe związane z występowaniem podwyższonego poziomu kortyzolu (lub innych steroidów nadnerczowych) w surowicy krwi. Jednym z symptomów może być łamliwość włosów, choć istnieje także wiele innych objawów tej rzadkiej choroby, należą do nich m.in. zmiany skórne, zarówno na twarzy, jak i całym ciele (w tym duże, czerwone rozstępy na brzuchu, udach i pośladkach), szybie męczenie się, kruchość kości, bóle głowy, depresja, a u kobiet zaburzenia miesiączki oraz owłosienie typu męskiego występujące na twarzy, piersiach, brzuchu, udach. W przypadku zaobserwowania tego typu objawów należy koniecznie zgłosić się do endokrynologa.
Suche, wypadające włosy i choroby tarczycy
Zmiana kondycji włosów to jeden z najczęstszych objawów wskazujących na problemy z działaniem tarczycy, a konkretnie na jej niedoczynność. Oznacza to, że procesy metaboliczne w organizmie zostały spowolnione, a symptomami są m. in.: suchość, łamliwość i nadmierne wypadanie włosów. Jednak powiązanie ich z chorobą może być trudne, bo procesy te zachodzą stopniowo i powoli.
Żeby zapobiec wypadaniu włosów (efektem może być całkowite wyłysienie), trzeba więc zwracać uwagę na inne, wcześniej pojawiające się objawy niedoczynności. Należą do nich m.in.: nadmierne zmęczenie, senność, tycie, znaczna suchość skóry, obrzęk twarzy, nietolerancja na zimno. Chorobę stwierdza się na podstawie badania hormonów tarczycy we krwi.
Utrata włosów i anemia
Osoby, które codziennie znajdują na swoim grzebieniu coraz więcej włosów, koniecznie powinny wykonać badanie krwi sprawdzające poziom żelaza. Wypadanie włosów może być objawem niskiego poziomu tego pierwiastka we krwi lub anemii spowodowanej jego brakiem. Najbardziej narażone na nią są kobiety, zwłaszcza te, które obficie miesiączkują, są w ciąży lub karmią piersią, ale także osoby niejedzące mięsa, intensywnie trenujące, stosujące drastyczne diety odchudzające.
Oprócz wypadania włosów, anemia objawiać się może także gorszym nastrojem, słabszą koncentracją, zaburzeniami pamięci, a także nienaturalną bladością skóry, zajadami, łamliwością paznokci. Najwięcej dobrze przyswajalnego żelaza znajduje się w produktach pochodzenia zwierzęcego: mięsie, podrobach, jajach. W produktach pochodzenia roślinnego można go szukać w soi, otrębach, wyrobach pełnoziarnistych, suszonych owocach. Jednak w przypadku anemii sama dieta będzie raczej niewystarczająca, konieczna może więc okazać się suplementacja, oczywiście pod nadzorem lekarza.
Przerzedzenie włosów i niedobór białka
Głównym składnikiem włosów są białka, stanowią od 65 do 95 proc. ich ciężaru. Oczywistym jest więc, że w przypadku jego braków, zauważalnym problemem staje się wypadanie lub widoczne przerzedzenia na głowie. Co prawda niedobór białka nie grozi raczej osobom odżywiającym się "normalnie", czyli dbającym o to, by ich codzienna dieta była odpowiednio urozmaicona. Zdarza się on jednak tym, którzy stosują diety odchudzające, zwłaszcza niskobiałkowe. Problem ten może dotyczyć także osób niejedzących mięsa oraz mających problemy z układem pokarmowym, a także po zabiegu pomostowania żołądka.
Łupież i łojotokowe zapalenie skóry
Nieestetyczne, łatwe do zauważania "płatki" we włosach, najczęściej w kolorze białym lub żółtym, to dobrze znany wszystkim łupież. Przyczyna jego powstawania nie jest znana, wiadomo, że występuje wtedy, kiedy gruczoły łojowe znajdujące się na głowie, nie działają prawidłowo. Często jest to efekt nadmiernego przesuszenia skóry, spowodowanego np. użyciem niewłaściwych kosmetyków.
Łupieżu jednak nie można lekceważyć. Może być bowiem objawem choroby przewlekłej jaką jest łojotokowe zapalenie skóry. Dotyka ona głównie mężczyzn, najczęściej w młodym wieku, ale nieprawdą jest, że jedynie w okresie dojrzewania. Równie dobrze może zaatakować później lub wcześniej (także dzieci). Przyczyną dolegliwości, której towarzyszy zazwyczaj swędzenie i pieczenie, są naturalnie występujące na skórze drożdżaki. I choć sam łupież to przypadłość estetyczna, łojotokowe zapalenie skóry jest chorobą przewlekłą, nie można go więc lekceważyć. Leczenie polega na zmniejszeniu liczny drożdżaków, a następnie zahamowaniu nadmiernego wydzielania łoju.
Zniszczone włosy i niewłaściwa pielęgnacja
Brzydki wygląd włosów zawsze powinien niepokoić, choć niekoniecznie świadczy o chorobie. Na pewno jednak ma swoją przyczynę, czasem najbardziej banalną, jaką jest niewłaściwa pielęgnacja lub szkody wyrządzone przez stylizację (zwłaszcza na gorąco), farbowanie, rozjaśnianie. Wszystkie tego typu zabiegi, zwłaszcza wykonane z użyciem nieodpowiednich środków lub przez osoby bez doświadczenia, mogą bardzo wpłynąć na kondycję włosów i doprowadzić do ich wysuszenia, łamliwości, a w konsekwencji nadmiernego wypadania.
Szczególnie trzeba na to uważać po 25 roku życia. Wtedy bowiem w sposób naturalny włosy stają się cieńsze i mniej odporne na wykonywane na nich zabiegi. Kiedy należy się niepokoić? Normą jest dzienna utrata 50-150 włosów. Jednak nie chodzi oczywiście o ich liczenie, ale o uważną obserwację. Jeśli spostrzeżemy, że z dania na dzień na szczotce lub sitku pod prysznicem zostaje ich więcej niż zwykle, to czas, by udać się do lekarza pierwszego kontaktu, dermatologa, endokrynologa lub specjalisty zajmującego się skórą głowy i włosami, czyli trychologa.
Agnieszka Majewska/mmch/kobieta.wp.pl
