Ciężarna i może?

Ciąża to czas przemian w życiu i ciele kobiety. Wiąże się z burzą hormonalną, nowymi dolegliwościami, a często także obawami o to, czy ciążę uda się donosić, jak ją przyjmie partner i czy dziecko rozwija się prawidłowo. Mało kto myśli w takich okolicznościach o seksie. Tymczasem kobieta w ciąży to nadal istota seksualna. Życie płciowe kobiet w okresie ciąży i bezpośrednio po porodzie jest jak dotychczas słabo poznane, jednak generalnie ten czas kojarzy się ze spadkiem aktywności seksualnej. Czy słusznie?

Podczas wzrastania płodu w macicy, dochodzi do przekrwienia narządów wewnętrznych miednicy oraz rozpulchnienia pochwy. Sprzyja to wzrostowi wrażliwości seksualnej, ale część kobiet obawia się, że z dużym brzuchem czy żylakami wygląda nieatrakcyjnie i dlatego rezygnuje z seksu. O tym, jak w czasie ciąży zwiększa się wrażliwość seksualna kobiet, wspominali już w swojej książce dwaj sławni seksuolodzy: Masters i Johnson („Współżycie seksualne człowieka”, 1970 r.).

W czasie ciąży w organizmie zachodzi cała mas zmian hormonalnych. Wzrasta poziom estrogenu i progesteronu we krwi, w przypadku płodu płci męskiej rośnie także poziom testosteronu we krwi przyszłej matki. Wzrost poziomu hormonów płciowych wywołuje wzrost apetytu seksualnego. Jednak niektóre pary i tak rezygnują ze współżycia w obawie przed zaszkodzeniem dziecku.

Generalnie podejmowanie aktywności seksualnej w okresie ciąży jest wypadkową poglądów partnerów na seksualność, emocji towarzyszących ciąży i zmian fizjologicznych zachodzących w organizmie kobiety w jej trakcie. Jeśli przed zajściem w ciążę relacje między partnerami nie były zaburzone, nowy stan też nie zakłóci ich współżycia. Jeśli natomiast w tym okresie pojawia się lęk, obawy związanie z przebiegiem porodu, perspektywą utraty niezależności czy trudności finansowych, to przysłaniają one potencjalną satysfakcję seksualną i zniechęcają do podejmowania takich kontaktów.

Aktywność seksualna kobiet w ciąży zmienia się zależnie od trymestru. W pierwszym trymestrze ciąży częstotliwość stosunków zazwyczaj spada. Bywa to związane ze wspominaną wcześniej obawą o dziecko, ale także z pojawieniem się nowych trosk związanych ze zmieniającą się sytuacją rodzinną i nowych dolegliwości. Kobiety skarżące się na poranne mdłości najczęściej nie mają także ochoty na igraszki w łóżku. W drugim trymestrze apetyt na seks zazwyczaj rośnie, jest to także najlepszy okres ciąży do podejmowania stosunków. Wzrasta wówczas pobudliwość seksualna, kobiety często więcej myślą o seksie, planują zbliżenia, częściej doświadczają fantazji erotycznych, a nawet się masturbują.

Trzeci trymestr wyraźnie wiąże się z perspektywą zbliżającego się porodu. Wysiłek fizyczny związany z ciążą zmniejsza potrzeby seksualne kobiet. Zdarza się także, że w tym okresie to partnerzy ograniczają ilość stosunków, zniechęceni zmianami w wyglądzie partnerki. Kobiety odbierają takie zachowanie bardzo negatywnie. Zmienność aktywności seksualnej w poszczególnych trymestrach ciąży, można wyjaśnić zmianami fizjologicznymi zachodzącymi w ciele kobiety. Takie prawidłowości potwierdzają także badania empiryczne Elliotta i Watson, którzy ankietowali ciężarne i opublikowali swoje wyniki w Journal of Psychosomatic Resarch w 1985 roku. Jednocześnie autorzy podkreślali, że w zakresie częstotliwości podejmowania stosunków zachodziły znacznie różnice pomiędzy poszczególnymi ciężarnymi, a zatem nie wszystkie z nich kochały się rzadziej wraz z postępem ciąży.

Podczas prawidłowo przebiegającej ciąży nie ma przeciwwskazań do podejmowania stosunków seksualnych. Choć w pewnych sytuacjach genitalne stosunki seksualne mogą się przyczyniać do przedwczesnego wywołania porodu czy krwawienia z dróg rodnych, umacniają one także dobrostan i więź partnerów, co pozytywnie wpływa na przebieg ciąży. Należy wybierać takie pozycje, w których partner nie naciska na brzuch partnerki.

Ewidentnymi przeciwwskazaniami do podejmowania kontaktów seksualnych w okresie ciąży są wcześniej zdarzające się poronienia lub porody przedwczesne, łożysko przodujące, krwawienie z dróg rodnych oraz zakażenie partnera chorobami wenerycznymi. Przeciwwskazaniem jest także zakaz współżycia zalecony przez położnika prowadzącego ciążę. Krwawienie z dróg rodnych po stosunku powinno być zawsze konsultowane z lekarzem. W sytuacji medycznych przeciwwskazań do współżycia w ciąży, stosunki dopochwowe można zastąpić inną aktywnością, np. pieszczotami oralnymi.

Okres połogu to 6 tygodni po porodzie. Wówczas seks dopochwowy jest całkowicie zakazany i jest to czas na wygojenie się ran poporodowych. Wyraźnie podkreśla to Smoliński –ginekolog i seksuolog, będący autorem rozdziału na ten temat w najnowszym polskim podręczniku dotyczącym seksuologii: „Podstawy seksuologii”. Częstotliwość stosunków w połogu i tak najczęściej fizjologicznie spada. Partnerom przybywają nowe obowiązki, kobieta odzyskuje równowagę hormonalną. Porody w Polsce często wiążą się z nacięciem krocza, toteż rana ta także musi się wygoić. Pierwszy stosunek po porodzie zazwyczaj wiąże się z licznymi obawami, a jego przebieg może rzutować na dalsze życie seksualne pary. Wiele w tym względzie zależy od cierpliwości i wyczucia partnera, który najczęściej wcześniej dąży do zbliżenia.

POLECAMY: * 15. URODZINY WIRTUALNEJ POLSKI! GWIAZDY SKŁADAJĄ NAM ŻYCZENIA*