JAK ZOSTAĆ MODELKĄ? - Twiggy

Twiggy Lawson - muza szalonych lat 60, jedna z najsławniejszych kobiet w dziejach Anglii i pierwsza na świecie prawdziwa topmodelka. Niewinnym spojrzeniem sarenki oczarowała najpierw Londyn, Paryż, a następnie cały świat. Królowała na okładkach wszystkich najważniejszych magazynów mody. Zmieniła kanon piękna, a firma Mattel wyprodukowała lalkę Barbie wzorowaną na sylwetce tej słynnej modelki. Wpływ Twiggy na popkulturę do dziś jest nieoceniony.

Get the look

Jej prawdziwe imię to Lesley. Urodziła się 19 września 1949 roku w Neasden w Londynie jako jedna z trzech latorośli państwa Hornby. Wychowała się w niezbyt zamożnej rodzinie: jej ojciec William pracował jako stolarz, a matka Helen była kasjerką z Woolworth. Lesley uczęszczała do szkoły w Brondesbury High School w Kilburn. Zawsze była bardzo szczupła, co było powodem częstych żartów ze strony rówieśników. Nazywali ją „patyczakiem”. Dorastała w latach 50., wówczas w domach towarowych można było kupić tylko eleganckie ubiory dla dorosłych. Początek lat 60. przyniósł ze sobą pierwsze oznaki buntu młodych wobec starszego pokolenia, polityki i ideologii. Te zmiany najłatwiej można było wyrazić za pomocą ubioru i muzyki. Nastąpiła niezwykła eksplozja młodości, a określenie swingujący Londyn miało odzwierciedlać panujący klimat. Słychać było bluesa i rock'n'rolla, a na ulicach nie dało się nie zauważyć nowej, ekspresywnej mody. Młodzi nazwali siebie modernistami (modsami) i zbudowali swą tożsamość za pomocą określonego stylu. Obsesję na tym punkcie miała również Twiggy:
- Byłam bardzo konsekwentna w trzymaniu się stylu modsów i nie kusiły mnie połyskliwe stroje noszone przez niektóre zespoły. Moda i muzyka zwykle się uzupełniają. W tym czasie pojawiło się coś zupełnie nowego. Były to początki kultury młodzieżowej. Wcześniej tego nie mieliśmy.

Nastoletnia Twiggy nauczyła się szyć od mamy, dzięki temu bez trudu mogła dostosować się do obowiązujących trendów. Miejsce elegancji zajęła swoboda. Nosiła geometryczne kroje, spódnice i sukienki mini odsłaniające jej chude nogi. Swój styl podkreślała charakterystycznym makijażem.

Mając niespełna 16 lat, Lesley postanowiła spróbować swoich sił w modelingu. Razem z przyjacielem Nigelem Davisem (znanym później jako Justin de Villeneuve) odwiedzała wszystkie redakcje pism poświęconych modzie. Wszędzie słyszała, że jest za niska, ale ma bardzo interesującą twarz. Wysłano ją w końcu na pierwsze zdjęcia próbne, które miał wykonać fotograf Barry Lategan.

Przed zdjęciami Lesley odwiedziła w Mayfair znanego fryzjera Leonarda Lewisa. Wizyta trwała blisko 8 godzin, a jej owocem była fryzura, która przeszła potem do historii: krótkie, chłopięce uczesanie z przedziałkiem na lewej stronie i z odsłoniętymi uszami w ciepłym, miodowym odcieniu. Była to totalna rewolucja – do tej pory modne były bowiem długie, bujne włosy. Fryzura doskonale podkreśliła delikatne, dziecięce rysy twarzy Lesley. Nastolatka uzupełniła look makijażem, który sama wykonała i który również przeszedł do historii.

Jego podstawą były mocno podkreślone oczy. Ciemna, mocna kreska otaczająca górną powiekę, mocno wytuszowane i dorysowane dolne rzęsy nadały efekt sarniego, hipnotyzującego spojrzenia. Twiggy była mistrzynią podkreślania swoich atutów i tuszowania mankamentów, a swoim make-up'em doskonale wpisywała się w ówczesną stylistykę popartu. Efekt końcowy był piorunujący. Fotograf Barry zachwycony był naturalnym zachowaniem niedoświadczonej modelki przed aparatem oraz jej nietuzinkową i intrygującą urodą:
- Kiedy spojrzała w obiektyw, odwróciłem się do fryzjera, wzdychając z zachwytu. Patrzyła prosto w aparat, nie musiałem jej do tego nakłaniać. To było coś niezwykłego! Napisałem później w swoim dzienniku, że spotkałem ikonę przyszłości - wspominał.

Na początku kariery Twiggy ważyła zaledwie 40 kg przy 165 cm wzrostu. Krąży anegdota, że to właśnie podczas zdjęć Justin pieszczotliwie nazwał chudą dziewczynę „Twiggs” (z ang. łodyżka, gałązka). Słysząc to, Barry doradził jej, aby zachowała „Twiggy” jako pseudonim. Od tego momentu Twiggy stało się właściwie jej imieniem.

Portret Twiggy wywieszony w salonie Leonarda dostrzegła, jako jedna z pierwszych Deidre McSharry, dziennikarka modowa "Daily Express". Wyczuwając, że ta dziewczyna z sąsiedztwa może wstrząsnąć światem mody, zaprosiła ją na wywiad. Dziennikarka tak wspomina tamto spotkanie:
- Tak naprawdę nie miała odpowiednich warunków. Była zbyt niska, chuda i śmieszna, ale bez przerwy wybuchała dźwięcznym śmiechem i miała dużo wdzięku. Uznałam, że jest w niej coś szczególnego. […] I rzeczywiście okazało się, że to wizerunek przyszłości.

Gazeta ogłosiła Twiggy „Twarzą 1966”. Od tej chwili modelka stała się sławna na całym świecie.
*- Mój ojciec kupował codziennie "Daily Express", żeby sprawdzić czy się tam pojawiłam. Pewnego dnia poświęcono mi całą stronę „Twiggy twarz 1966 roku”. Moje życie zmieniło się wtedy na zawsze – *opowiadała Twiggy w jednym z wywiadów.

W ciągu jednego roku wprost ze szkolnej ławki trafiła na sam szczyt świata mody, ustanawiając nowy kanon piękna. Jej idolką z dzieciństwa była modelka Jean Shrimpton, której stała się godną następczynią. Już w szkole doradzano Twiggy, że powinna zostać modelką, choć jej sylwetka nijak nie przystawała do obowiązujących wówczas kanonów piękna. Była tak szczupła, że jej piersi i biodra były ledwo widoczne. Ze swą filigranową figurą wyglądała bardziej jak dziecko, ale to właśnie ona stała się synonimem nowoczesności.

Zdeklasowała piękności o obfitych, ponętnych kształtach i wprowadziła modę na szczupłe, drobne sylwetki kobiet. Jej wizerunek był tak wyrazisty, że zmienił się szybko w szablon stanowiący źródło inspiracji dla projektantów i wyemancypowanych kobiet szukających nowego pomysłu dla siebie. Identyfikowało się z nią całe pokolenie dziewcząt. Słysząc Twiggy, niemal każdy miał przed oczami portret przepięknej szczupłej, piegowatej dziewczyny o chłopięcej urodzie z krótkimi, zaczesanymi na bok włosami i wielkimi, mocno podkreślonymi oczami. Sama modelka podchodziła jednak dość krytycznie do swojej urody:
- W wieku szesnastu lat byłam zabawną chudą nastolatką, same rzęsy i nogi. A potem nagle ludzie powiedzieli mi, że to bajeczne. Myślałam, że oszaleli.

Swoimi niebieskimi oczami i wiecznie nadąsanym wyrazem twarzy zjednała sobie rzeszę fanów wśród dziennikarzy, stylistów i fotografów. Telefony nie urywały się, a zlecenia modelingowe spadały lawinowo. W 1967 roku trafiła na okładkę amerykańskiego "Vogue'a", zyskując tym samym sławę za oceanem. Diana Vreeland opisała ją wówczas, jako ideał współczesnej kobiety:
- Najprostsze nogi, kolana jak małe brzoskwinie, malutkie, wąskie, giętkie stópki, okrągłe ramiona, piękne dłonie i szyja. Była zarazem nowoczesna i romantyczna. Była doskonała.

Jej fotografie regularnie zdobiły okładki wielu czołowych magazynów o modzie takich jak "Elle", "Harper's Bazaar" czy "Paris Match". Na fali swojej popularności stworzyła własną kolekcję ubrań „Twiggy Dresses”, skierowaną do bardzo młodych kobiet. Kolekcja zawierała m. in. sukienki z kapturami o kroju w kształcie litery „A”, swetry bez rękawów, minispódniczki z cekinami czy mokasyny. Na rynku pojawiły się sztuczne rzęsy i skarpetki z jej imieniem. W 1973 roku Twiggy pojawiła się na okładce płyty „Pin Ups” Davida Bowiego. Obok Beatlesów i Rolling Stonesów była symbolem brytyjskiego stylu epoki niezwykłych przemian w modzie i kulturze, które sprawiły, że Londyn stał się centrum świata. Twiggy przez swoich współczesnych postrzegana była jako buntowniczka.

Wszystko w niej stanowiło protest przeciwko wybujałej kobiecej zmysłowości: począwszy od szczupłej, chłopięcej sylwetki po krótkie włosy. Nastolatki, chcąc wyglądać jak Twiggy, poddawały się restrykcyjnym dietom. Zapomniały jednak, że szczupłą sylwetkę Twiggy zawdzięczała genom.
Będąc u szczytu olśniewającej kariery, Twiggy w 1972 roku zdecydowała, że kończy z modelingiem. Zapytana o powód takiej decyzji, odpowiedziała:
- Nie można przez całe życie być wieszakiem na ubrania.
Pozowanie porzuciła na rzecz kariery filmowej. Za rolę w musicalu „The Boy Friend” Kena Russella otrzymała dwa Złote Globy (Nowa Gwiazda Roku, Najlepsza Aktorka Musicalowa lub Komediowa). Zagrała również w filmach tj. „Blues Brothers”, „W”, „Stambuł”, telewizyjnym „Pygmalionie” czy serialach „Twiggy, „Opowieści z krypty”, „Young Charlie Chaplin”. Występowała na Broadwayu w spektaklu „My One and Only”. Ostatni raz na ekranie pojawiła się w 2005 roku, w adaptacji szekspirowskiej sztuki „Poskromienie złośnicy”. Swoich sił spróbowała również w muzyce, wydając w 1966 roku swój pierwszy singiel „Beautiful Dreams”. Została twarzą sieci Marks&Spencer oraz ambasadorką L'Oreal na Wielką Brytanię. W 1997 roku ukazała się jej autobiografia „Twiggy in Black and White”. Była także jurorką w amerykańskiej edycji „America’s Next Top Model”. Zawzięta przeciwniczka naturalnych futer i botoksu, miłośniczka zwierząt i wegetarianka. Razem z mężem i dziećmi (córką Carly i synem Lawsona z jego poprzedniego małżeństwa) mieszka w domu w Suffolk.

Twiggy w latach 60. ujmowała swoją delikatnością i dziewczęcą świeżością. Była wyrazicielką ducha pokolenia pełnego buntu i twórczej pasji, wyprzedzała swoje czasy, a jej wpływ na popkulturę do dziś jest nieoceniony. Mimo że jej kariera trwała zaledwie kilka lat, nikt nie kwestionował jej wpływu na modę. Elementy stroju, które spopularyzowała, nadal uważa się za niezbędne w każdej kobiecej garderobie. Twiggy jest synonimem kilku klasycznych propozycji, w tym: kolorowych, trapezowych mini, rozkloszowanych sukienek w kształcie litery „A”, bluzek z zaokrąglonym kołnierzykiem „bebe” oraz pudełkowego płaszcza. Styl grzecznej, niewinnej uczennicy stał się jej znakiem rozpoznawczym. Obecnie również ceni prostotę w ubiorze:
- Jestem typem, który stale nosi wąskie jeansy i marynarki.
- Nie powinno się naśladować i wyglądać jak wszyscy inni. Dużo więcej radości i satysfakcji przynosi wykreowanie własne stylu” - mawiała Twiggy. W świecie mody bez wątpienia jest żywą legendą, której dorobek inspiruje kolejne pokolenia kobiet.