Kinga Baranowska: człowiek nigdy nie jest silniejszy od góry

Kinga Baranowska, himalaistka, zdobywczyni siedmiu ośmiotysięczników, pierwsza Polka, która wspięła się na Kanczendzongę, Dhaulagiri i Manaslu. Jeśli jeszcze raz Andrzej Wajda robiłby casting do roli Zosi w „Panu Tadeuszu”, to z pewnością ona miałaby wielkie szanse. Jest kwintesencją słowiańskiej urody, kobiecej delikatności i dziewczęcej niewinności. A jednak pozory mylą. Kiedy bierze czekan w dłoń i musi zdobyć górę, to nie jest już taka delikatna. Rozmawia Agata Młynarska.

Kinga Baranowska: Bardzo późno, dopiero na studiach. Moi rodzice mieszkają nad morzem, więc nie miałam żadnej tradycji chodzenia po górach. Jestem rodowitą Kaszubką. Pierwszy raz trafiłam właśnie w Tatry. Ale kiedy tam się znalazłam, to już na dobre. Można powiedzieć: „strzeliło mnie piorunem”. Zaczęłam coraz bardziej zagłębiać się w sztukę chodzenia po górach – najpierw turystycznie, potem wspinaczkowo. Tak to poszło…

K.B.: To była dla mnie niezwykle ważna wyprawa. Przygotowywałam się do niej bardzo długo. W czasie, kiedy myślałam o wejściu na Kanczendzongę, na jej szczycie stanęły zaledwie dwie kobiety, a dużo, gdzieś tam po drodze, poginęło. Kanczendzonga miała więc bardzo niefajną opinię: góry, która nie lubi kobiet. Kiedy nawet wspominałam komuś o tej Kanczendzondze, to patrzono na mnie z lekkim przerażeniem. Do tej wyprawy przygotowywałam się więc również mentalnie. Obiecałam sobie, że jeśli zdobędę tę górę, to przypomnę o Wandzie, bo na to zasługuje.

K.B.: Nie, nigdy jej nie poznałam. Uważam natomiast, że – jak na tamte czasy – była ona naprawdę wybitną himalaistką. O takich osobach należy przypominać. Wanda Rutkiewicz zasłynęła w himalaizmie na całym świecie.

K.B.: Uważam, że człowiek nigdy nie jest silniejszy od góry. Nie należy chyba rozpatrywać tego w takich kategoriach. Nie da się walczyć z naturą. Oczywiście możemy być świetnie przygotowani do danej wyprawy, ale – czy chcemy tego, czy nie – musimy podporządkować się występującym tam warunkom. Dopiero wtedy możemy się wspinać. Jeśli robimy coś wbrew temu, nie kończy się to dobrze.

* POLECAMY W SERWISIE AGATY MŁYNARSKIEJ*

* onaonaona.com*Rak szyjki – potrzebna skuteczność

K.B.: Muszę przyznać, że takie sytuacje przytrafiły się mi kilka razy. Pierwszy raz na Dhaulagiri, sto metrów przed szczytem. Była to dla mnie wtedy najtrudniejsza decyzja w życiu. Ale jedyna słuszna. I właśnie w takich sytuacjach, kiedy trzeba zawrócić, gdy szczyt jest już niemal na wyciągnięcie ręki, odczuwa się jedynie słuszność podjętej decyzji. Dojrzałym alpinistą jest się wówczas, kiedy, w odpowiednim momencie, umie się zawracać. Trzeba na tyle siebie poznać, by rozumieć, że nie należy robić ani jednego kroku dalej. Potrafię zawrócić przed szczytem, ponieważ są niesprzyjające warunki pogodowe albo mój partner źle się czuje – to jest przejaw dojrzałości i odpowiedzialności wspinacza.

K.B.: Piękne jest to, kiedy doświadczenia z gór potrafimy przenosić tutaj, na niziny.

K.B.: Sądzę, że swoją psychikę poznawałam przez wiele lat. Pierwsze wyprawy na ośmiotysięczniki dawały mi możliwość spojrzenia w siebie, zrozumienia tego, kim jestem i jak się zachowuję w rozmaitych sytuacjach, również w tych ekstremalnych. Miałam okazję poznać siebie od dobrej i niedobrej strony. A jaka jest moja psycha? Trudno mówić o sobie… Myślę, że nie poddaję się tak łatwo. Z tego, co mówią inni wspinacze, wynika, że jestem osobą, która do końca stara się wykorzystać możliwości. Oczywiście robiąc to w granicach rozsądku. W naszym środowisku mówimy też, że ktoś „ma spręża”, czyli nie odpuszcza łatwo. Jestem cierpliwa, ale to absolutnie nie jest cecha wrodzona. Góry nauczyły mnie cierpliwości.

K.B.: W górach nie jest dla mnie ważne, czy obok mnie idzie kobieta, czy mężczyzna. Bardziej istotne są cechy charakteru partnera, z którym się wspinam. Zależy mi na tym, żebyśmy dobrze z sobą współpracowali. Nawet jeśli ten wspinacz będzie mistrzem świata, ale już pierwszego dnia nie będę potrafiła się z nim dogadać, to wyprawa się nie uda.

*A.M.: Brzmi to trochę jak przepis na dobre małżeństwo. * K.B.: Trochę tak. W życiu na nizinach jest podobnie.

K.B.: Z tego, co sobie przypominam, raz przeżyłam coś podobnego. Ale nie potrafię tego zwerbalizować.

* POLECAMY W SERWISIE AGATY MŁYNARSKIEJ*

* onaonaona.com*Rak szyjki – potrzebna skuteczność

K.B.: Kiedy lubimy być sami z sobą, zupełnie nam to nie przeszkadza.

K.B.: Musiałam się tego nauczyć.

K.B.: Jest taki najfajniejszy rodzaj samotności, w którym nie potrzebujesz żadnego wypełniacza, ani książki, ani muzyki. Możesz cieszyć się byciem sama ze sobą, patrzeć w górę na tropik namiotu i myśleć: „To jest część wspinaczki” – delektować się taką chwilą. Ważne jest tylko „tu i teraz”. Ale, nie ukrywam, trzeba w sobie wypracować taki stan, nauczyć się go po prostu.

K.B.: Dużo książek. Kiedyś zabierałam w góry Kapuścińskiego. Mimo że wiele razy czytałam już „Cesarza” czy „Heban”, to zawsze z wielką ochotą wracałam do jego mistrzowskiego pióra. Teraz biorę różne książki, nawet czytadła historyczne, psychologiczne czy filozoficzne, takie, żeby pogłębiać swoją wiedzę. Zabieram też literaturę lekką. Wszystko zależy od tego, w jakim jestem nastroju.

K.B.: Dobra muzyka zawsze jest wskazana. Uwielbiam wariacje jazzowe i wszystko, co z jazzem związane. To jest taka nagroda. Idziesz przez ileś tam godzin i myślisz sobie z radością: „Kiedy dojdę do celu, to posłucham sobie tego i tego utworu”. „Nakręcam się” taką nagrodą.

K.B.: Zastanawiałam się nad znaczeniem takich nagrań. Doszłam do wniosku, że chcę trochę odbrązowić te góry i pokazać, że himalaiści też nie są ludźmi z żelaza, robotami. To po pierwsze. Po drugie – takie nagranie może komuś pomóc, zmotywować go do osiągania rozmaitych celów. Nawet jeśli nasze marzenia wydają się być kompletnie z kosmosu, nieosiągalne, to jednak, przy odpowiednim nakładzie pracy i dobrej woli, mogą stać się realnością. Nieważne, czy będzie to zdobycie góry, czy zupełnie inna dziedzina życia…

K.B.: Dokładnie. Dlatego postanowiłam dzielić się swoimi dokonaniami, bo może to komuś być pomocne.

K.B.: Przy realizowaniu zamierzeń najważniejsze jest skupianie się na każdym kolejnym kroku. Kiedy po raz pierwszy wyobrażałam sobie wejście na ośmiotysięcznik, jego zdobycie wydawało mi się kompletnie nierealne. Nie miałam żadnych podstaw do tego, żeby wierzyć w powodzenie takiej wyprawy, chociażby dlatego, że wychowałam się na Kaszubach, z dala od gór. Teraz myślę, iż najważniejsze jest skupianie się na dniu dzisiejszym i zadawanie sobie pytania, co mogę zrobić „tu i teraz”, by przybliżyć się do realizacji upragnionego celu. Nie należy wybiegać myślą zbyt daleko, myśleć o tym, że nasz cel jest niesłychanie trudny i że nie da się go osiągnąć. Niesłychanie istotny jest każdy krok i dzień w drodze do osiągnięcia takiego celu. Należy w to wierzyć, a wtedy małymi krokami zrealizujemy nasze marzenia.

K.B.: Chyba oboje na niego wpłynęli. Ojca mam wymagającego, a moja mama jest osobą bardzo ciepłą.

K.B.: Na początku im tego nie mówiłam. Pierwsze moje wyjazdy były trochę takie ukryte. Mama była na mnie wściekła, kiedy na przykład przeczytała w gazecie, że szczyt na który się wybrałam, nie miał – jak mówiłam rodzicom – pięciu tysięcy metrów, lecz siedem. Potem w domu mówiłam już wszystko. Wiem, że to jest potworny strach o dziecko, troska o nie. Rzeczywistość jednak jest taka, że jedyne, co rodzice mogą robić, to nas wspierać. Powiedziałam o tym swojemu tacie i swojej mamie. Od tamtego momentu wspierają mnie. Ogromnie sobie cenię fakt, że mam z ich strony taką akceptację.

K.B.: Myślę, że od takiej osoby nigdy podobnych rzeczy bym nie usłyszała. Wiedziałaby przecież, jakie jest to dla mnie ważne. Choć z drugiej strony, może sama chciałabym coś dla tej osoby zmienić w swoim życiu.

K.B.: Kiedy wychodzimy z bazy i zaczynamy się wspinać, rzeczywiście zaciera się płeć. Nie ma ona żadnego znaczenia, bo w tym momencie inne rzeczy są ważne. Nie ma też znaczenia to, czy ktoś przez dwa albo trzy dni nie mył włosów.

K.B.: Nie aż tak wielkie jak na nizinach. Pamiętaj, że tutaj staramy się zazwyczaj podobać komuś. Tam, w górach, chcę się czuć przede wszystkim dobrze sama z sobą. Jeśli więc biorę w bazie prysznic, nie robię tego dlatego, żeby się komuś podobać, lecz wyłącznie po to, by dobrze się czuć.

K.B.: Widziałam bardzo mało kobiet jako liderów wypraw. Jeżeli nimi się stają, to chyba bardzo muszą uważać na emocje w trakcie podejmowania decyzji. Natomiast te liderki, które widziałam, były bardzo dobre w tym, co robiły. Oprócz siły, wnosiły dużo ciepła.

K.B.: Na dole czuję się dobrze, lubię tu być. Nie jest więc tak, że coś mnie dopada i chcę uciekać w góry. Gdyby nie było Himalajów, to chodziłabym w Tatry albo Alpy. Po prostu lubię przebywać w górach. Jeśli za dziesięć lat stwierdzę, że na Himalaje nie mam już sił, to zacznę wspinać się w Tatrach. Wtedy też będę szczęśliwa.

K.B.: Myślę, że pod koniec marca. Celu nie chcę jednak jeszcze zdradzać. Przymierzam się do niego w duchu.

K.B.: Zapewne moim przyjaciołom, którzy niesamowicie mnie wspierają i bez których „zginęłabym w butach”. To są osoby, które są zawsze przy mnie. Nawet gdy są niewidoczne podczas moich wypraw, to pozostają niesamowicie ważne.

K.B.: Tak, Dziękuję bardzo.

* POLECAMY W SERWISIE AGATY MŁYNARSKIEJ*

* onaonaona.com*Rak szyjki – potrzebna skuteczność