Krótka historia mody: spódniczka mini

Noszono ją już w średniowieczu, ale upowszechniła się dopiero w latach 50. XX wieku. Pierwszą spódniczkę mini zaprojektowała Brytyjka Mary Quant w 1958 roku. Od tamtej pory charakterystyczny model damskiej spódnicy, mimo wzlotów i upadków, przewija się przez kobiecą modę. Dzisiaj przeżywa renesans i na stale zagościł w naszych szafach. Jakie były początki minispódniczki?

Zabójcze piękno
Minikosmetyczka na maxiwakacje, czyli dobre produkty, które można zabrać na pokład samolotu
Krótka historia mody: koronka

Z niewygodnych gorsetów i długich, plączących się sukien wyswobodziła kobiety Coco Chanel. Jednak wyjątkowo krótkie spódniczki już w średniowieczu nosiły kobiety z azjatyckiego ludu Miao. Minispódniczkę wymyślił francuski projektant André Courreges, a w 1958 roku rozpowszechniła ją brytyjska projektantka Mary Quant. Kobietę zainspirowała angielska modelka Twiggy Lawson – uosobienie kultu szczupłego ciała, młodości i wolności. Rewolucja seksualna przyczyniła się do tego, że minispódniczka szybko podbiła serca kobiet.

Kim była Mary Quant, którą pokochały kobiety w Wielkiej Brytanii, następnie w Stanach Zjednoczonych i w końcu na całym świecie? Urodziła się w 1934 roku w Londynie i tak naprawdę nigdy nie uczyła się szycia. Była samoukiem, który w wieku zaledwie dwudziestu lat postanowił spróbować swoich krawieckich sił, otwierając butik Bazzar przy King’s Road w luksusowej dzielnicy Londynu, Chelsea. Z racji młodego wieku Mary doskonale wiedziała, czego oczekują jej rówieśnice i właśnie to postanowiła im dać – proponowała proste, ale oryginalne formy.

Kontrowersyjny wygląd spódniczki mini sprawił, że znalazła się ona na celowniku nieco bardziej konserwatywnej części społeczeństwa. Kierownictwo college’u Świętej Hildy w Oksfordzie nazwało ją ubraniem dla prostytutek. Nie przeszkodziło to królowej Elżbiecie II w 1966 roku odznaczyć Mary Quant Orderem Imperium Brytyjskiego – oczywiście projektantka stawiła się na ceremonii w spódniczce mini.

W 1965 roku spódniczka robiła się coraz krótsza – sięgała już połowy uda. Także ten okres był przełomem w karierze Mary – pojechała ze swoimi projektami do USA, gdzie zaprezentowała 30 modeli w 12 amerykańskich miastach. Jej pomysły przyjęły się za oceanem błyskawicznie z bardzo prostego powodu – Amerykanie chcieli naśladować styl Brytyjczyków – uwielbiali London Look. Jej minispódniczki wykonywane były z nylonu, PCV, były też zdobione metalicznymi elementami. Mary dostosowywała swoje projekty do zmieniającego się świata.

W latach 70. i 80. kobiety odwiesiły krótkie spódniczki do szafy. Z minispódniczką zaczęły walczyć feministki – próbowały one przekonać kobiety do noszenia spodni i innych elementów męskiej garderoby. Mini powróciła w latach 90. i do dzisiaj z nami pozostała. Jest ponadczasowa i znajduje nowe zastosowania, w tym także w sporcie - kobiety chętnie wkładają minispódniczkę na kort tenisowy, a cheerleaderki uczyniły z niej nieodłączny element swojego roboczego stroju.

Wyraźny sprzeciw wobec noszenia spódniczek mini wyraził w latach 60. parlament holenderski. Natomiast na Madagaskarze za zakładanie tego elementu garderoby można było trafić do aresztu i spędzić tam od 5 do nawet 10 dni!

Istnieje jeszcze krótsza wersja spódniczki mini. Jest to tzw. mikrospódniczka, której długość waha się od 13 do 20 cm. Odkrywa ona uda i część pośladków - swoją szerokością bardziej przypomina pasek do spodni niż spódnicę.