Kung fu - historia, filozofia i style walki

Z języka chińskiego kung fu oznacza osiągnięcie wysokiego poziomu w jakiejś dziedzinie. Zbiorowym określeniem wszystkich chińskich sztuk walki jest wushu. Mass-media doprowadziły do pewnego zniekształcenia w rozumieniu pojęcia kung fu i obecnie właśnie to słowo oznacza chińskie sztuki walki.

Charakterystyczną cechą chińskich sztuk walki jest mnogość technik walki z bronią białą oraz broni przy wykorzystaniu kopnięć, ciosów, dźwigni, rzutów i podcięć. Wojownik kung fu to nie tylko osoba, która potrafi walczyć, to także ktoś, kto posiada szeroką wiedzę oraz bogate życie wewnętrzne.

Kung fu zostało spopularyzowane w latach 70. ubiegłego stulecia w USA, dzięki takim filmom jak “Droga Smoka”, "Wejście Smoka" czy “Wściekłe pięści”. Niewątpliwą gwiazdą tych filmów był Bruce Lee, amerykański aktor i mistrz chińskich sztuk walki.

Chińskie kung fu jest jest jednym z najstarszych i najbardziej znanych elementów azjatyckiego dziedzictwa kulturowego. Początkowo techniki walki służyły do obrony przed dzikimi zwierzętami i zdobywania pożywienia. Z biegiem lat natomiast znaczenie zdobywały techniki obrony przed drugim człowiekiem.

Wiedza o anatomii człowieka, władaniu bronią czy taktykach walki stały się podstawą ukształtowania współcześnie znanych nam stylów walki. Wiedza i doświadczenie mistrzów sztuk walki były wykorzystywane przez władców w celach politycznych.

Przez długie lata mistrzowie byli bezkonkurencyjni. Dopiero później zaczęto dostrzegać potencjał w zarządzaniu całą armią wojowników. Wyszkolenie pojedynczego wojownika stało się sprawą drugorzędną. Takie nastawienie elit rządzących niemal doprowadziło do zaniku chińskich sztuk walki.

Chińskie sztuki walki rozwijały się w różnych ośrodkach, wśród najważniejszych wymienia się Klasztor Shaolin, Klasztor Wudang oraz ośrodek Emei w prowincji Sichuan.

• Klasztor Shaolin - założony przez cesarza Su Wen dla mistrza Bhadry. Mistrz szkolił w praktyce Buddy, dlatego nazwał klasztor Młodym Lasem (Shaolin Si). Shaolin od wieków określane jest jako symbol kung fu. Było to miejsce wymiany doświadczeń, które stało się akademią treningową. W XVI wieku w Shaolin rozwinięto 172 techniki kung fu.
• Klasztor Wudang - to taoistyczny klasztor, w którym powstały trzy style: Hsing I, Bagua Zhang oraz Tai Chi Chuan. Mistrz klasztoru stworzył system walki oparty na zasadach filozoficzno-etycznych taoizmu.
• Ośrodek Emei w prowincji Sichuan - sztuki walki z Emei to połączenie elementów buddyjskich i taoistycznych. W walce preferowane są techniki ręczne, przechwyty, dźwignie oraz walka na krótkim dystansie.

Słowo kung fu składa się z dwóch znaków Gong i Fu. Gong (kung) oznacza osiągnięcie, dorobek. Natomiast znak Fu oznacza człowieka. Oba połączone znaki w filozofii chińskiej mają dużo głębsze znaczenie. W dużym skrócie i uproszczeniu kung fu możemy określać jako kulturę człowieka.

Trzy odmienne szkoły walki wypracowały najbardziej liczące się w Chinach style walki kung fu. Wśród stylów walki można wymienić m.in.: Styl Białego Żurawia, Pięść Wielkiego Szczytu, Dłoń Ośmiu Trygramów, Styl Modlącej się Modliszki, Styl Tygrysa,Styl Leoparda czy Styl Płonącego Smoka.