Nie potrafię być blisko!

Bycie singielką jest coraz bardziej popularne w społeczeństwie i nie jest już tak wstydliwe jak kiedyś. Taka postawa staje się niemal trendem. Ale dlaczego właściwie singielki nie decydują się na stałe związki? Czy rzeczywiście to im bardziej pasuje, a może tylko same siebie tłumaczą i oszukują? Czy są samotne z wyboru, czy dlatego, że nie są gotowe, nie potrafią żyć w związku z inną osobą? Czemu boją się przekroczyć granicę intymności? Skąd biorą się ich lęki?

Smutna historia domowa
Lęk przed bliskością jest szczególnie silny w wypadku osób, które dorastały w domach dysfunkcjonalnych, gdzie np. nadużywano alkoholu. Intymność, bliskość, wrażliwość to cechy zupełnie obce dorosłym dzieciom alkoholików czy dorosłym z rodzin dysfunkcyjnych. Brakowało im dobrego wzorca zachowania w związku opartym na miłości. Często obserwowali kłócących się rodziców, wspierali zdradzaną mamę lub pomagali jej w prowadzeniu domu i utrzymywaniu tabu o alkoholu. Dorastali w atmosferze pełnej napięcia, nieporozumień, pretensji i złości.

Zachowanie tych osób w ich dorosłych związkach w dużej mierze wynika z tamtych doświadczeń i jest reakcją na tamte przeżycia.

Sprzeczne komunikaty od rodziców, ich nieprzewidywalność i życie w ciągłym napięciu spowodowały, że tacy dorośli nie otrzymali w dzieciństwie jasnych informacji o sobie, o świecie, systemu wartości. Musieli radzić sobie sami, ale nigdy nie są pewni, jak jest naprawdę. Nie wiedzą, kim są, czego w życiu pragną, uzależniają się od opinii innych, nie ufają nawet sami sobie, mają niskie poczucie własnej wartości.

Dlatego często może przerażać ich perspektywa związku. Boją się, że jeśli przywiążą się do kogoś, kogo poglądy i opinie będą dla nich bardzo ważne, mogą w rezultacie utracić siebie, własne „ja”.

* Jak poradzić sobie z życiem po zdradzie?*

Singielki obawiające się związków, boją się, że zostaną zdemaskowane. Czują się osobami mało wartościowymi, starają się sprawiać wrażenie osoby silnej, poukładanej, wręcz idealnej, bez żadnych słabości, radzącej sobie z problemami, nie potrzebującej pomocy… Sądzą, że taka postawa jest pożądana przez innych, tego się nauczyły w dysfunkcjonalnym domu: radzenia sobie ze wszystkim, bycia silną. Nie dają sobie prawa do gorszych dni w życiu, do chwili słabości, które ma każdy człowiek. Wszyscy przecież potrzebujemy wsparcia i tęsknimy za miłością i bliskością. Ale niektórzy nie potrafią się do tego przyznać nawet sami przed sobą, nie mogą więc też z tego czerpać i korzystać.

I tak w końcu odejdziesz
Osoby, które myślą w ten sposób, odczuwają ogromny lęk przed porzuceniem. Takie osoby są niepewne siebie, nie dostały w dzieciństwie bazy emocjonalnej, więzi, bliskości i poczucia absolutnej, bezwarunkowej akceptacji i bezpieczeństwa. Rodzice często w ogóle nie zwracali na dziecko uwagi, więc ono nie czuło się ważne, nie interesowano się jego potrzebami. Nie mogło liczyć na wsparcie, przytulenie w trudnych chwilach, na zaspokajanie potrzeb.

Trudno po takich doświadczeniach zaangażować się znowu, wejść z kimś w głęboką relację. Przeszkadza wielki lęk przed ponownym zranieniem, bólem, rozczarowaniem.

Dorośli z rodzin dysfunkcyjnych często nie zdają sobie z tego sprawy. Z jednej strony pragną bliskości, ale z drugiej ten lęk przed doznaniem porażki, ponownej krzywdy, doznanej od kogoś ważnego, wydaje się dla nich nie do zniesienia. Dochodzą do tego wyparte uczucia, np. gniewu, poczucia krzywdy, żalu, które nieuświadomione i niewyrażone blokują wejście w nową relację.

Trudno jest żyć samemu. Człowiek jest zwierzęciem stadnym i samotność mu doskwiera. Odgradzając się od innych, unikamy ryzyka zranienia i bólu, ale tracimy także pozytywne przeżycia. Mur dystansu pozbawia nas również dobrych emocji, bo nie da się ich oddzielić. Uodparniamy się także na przyjemność i radość.

Najważniejsze to wiedzieć kim się jest, być świadomym tego, co nas ukształtowało, jaki jest ten nasz emocjonalny bagaż wyniesiony z dzieciństwa, z domu rodzinnego. Warto uświadomić sobie nasze urazy, ukryte uczucia i potrzeby. Wtedy wiemy czego pragniemy i co nas w tym ogranicza, a to już połowa drogi do dobrego, wzbogacającego związku.

Adriana Klos - psycholog i psychoterapeuta warszawskiego Ośrodka Rozwoju i Psychoterapii "Strefa Zmiany". Pomaga ludziom borykającym się z problemami depresji, lęków, z kryzysami w związkach, w relacjach z ludźmi, z syndromem DDA.

(akl/sr)

* Jak poradzić sobie z życiem po zdradzie?*