Legenda ubrana w światło – pełna blasku historia "naked dress"

Historia "naked dress" zaczyna się znacznie wcześniej, niż mogłoby się wydawać. Zanim Marilyn Monroe podniosła ją do rangi legendy, zanim Kim Kardashian powtórzyła ten efekt na MET Gali, zanim internet nazwał ją "najbardziej ryzykowną suknią świata", była przede wszystkim symbolem sprzeciwu wobec konwenansów i tęsknotą za kobiecą wolnością.

Pierwsze "nagie" suknie pojawiały się jeszcze w latach 20. i 30., w czasach, gdy Hollywood dopiero uczyło się flirtować z kamerą. Na ekranie królowały cieniutkie jedwabie, satyny, transparentne tiule i kryształowe zdobienia, które miały sprawiać, że skóra aktorki tylko wydaje się obnażona. To był czas, kiedy gwiazdy, na czele z Jean Harlow czy Carole Lombard, wyprzedzały modę o dekady. Wiedziały, że siła kobiety nie tkwi w brutalnym odsłonięciu ciała, lecz w inteligentnej grze z wyobraźnią.

Jean Harlow była jedną z pierwszych aktorek, które zrozumiały, że kamera kocha światło. Reżyserzy nazywali ją "Platynową Bombą". W rzeczywistości była kimś więcej, ikoną, która wręcz wynalazła styl pełen błysku, prześwitów i miękkiej, zmysłowej draperii.

W latach 30. nosiła suknie z jedwabnych kreponów i satyn tak cienkich, że pracownicy garderoby żartowali, iż mogą prześlizgnąć się przez obrączkę. Harlow nie odsłaniała ciała wprost, ona je podświetlała. Każda jej suknia była jak mgiełka – opalizująca, płynąca, niemal eteryczna, a jednocześnie odważna w czasach, gdy Hollywood musiało przestrzegać Kodeksu Haysa, surowo regulującego obyczajowość na ekranie.

To właśnie przez nią szeroka publiczność po raz pierwszy zaczęła mówić o "nagich" sukniach — choć bez dosłowności. Gwiazda udowodniła, że nagość może być metaforą światła, a nie ciała. Jej kreacje projektowane przez legendarnego Adriana stały się blueprintem (planem, szkicem – przyp.red.) dla późniejszych "naked dresses".

Sekretne życie Marilyn Monroe

Jeśli Jean Harlow była płynącym światłem, Carole Lombard była iskrą. Błyskotliwą, odważną i przewrotną. Jej styl balansował między glamour a humorem i właśnie w tej mieszance kryła się jej fenomenalna siła. Lombard nosiła suknie, które odsłaniały tyle, ile chciała, a nie tyle, ile wypadało.Potrafiła żartować z kostiumografami, prosząc o "coś, co wygląda jak skóra, ale jest bardziej seksowne". To ona wprowadziła do "nagiej" sukni element zabawy, flirtu z konwencją i oczekiwaniami widzów. Nie chciała wyglądać prowokacyjnie. Chciała być niezapomniana.

Po II wojnie światowej świat pragnął piękna, blasku, oddechu po latach napięcia. Wtedy na scenę wkroczyła ona. Marilyn Monroe. Ikona, która potrafiła zamienić każdy element garderoby w legendę.

Był 19 maja 1962 roku. Madison Square Garden wypełniło się elitą polityczną i artystyczną w związku ze zbliżającymi się czterdziestymi piątymi urodzinami prezydenta Johna F. Kennedy’ego. Nikt nie spodziewał się jednak, że tego wieczoru wydarzy się coś, co przejdzie do historii mody w większej skali niż niejeden pokaz haute couture.

Marilyn Monroe pojawiła się na scenie w sukni, która dosłownie nie mogła przyjąć formy na żadnym innym ciele. Zaprojektował ją Jean Louis, hollywoodzki kostiumograf i mistrz iluzji optycznych. Suknia była zrobiona z "nude mesh", materiału tak cienkiego i przezroczystego, że wyglądało, jakby Monroe była owiana jedynie światłem. Na tę siateczkę ręcznie naszyto około 2500 lśniących kryształków. Aby suknia układała się idealnie, została dosłownie naszyta na jej ciało tuż przed wystąpieniem.

Gdy Marilyn stanęła na scenie i powoli zdjęła białe futro, publiczność oniemiała. Wyglądała, jakby była naga. Ale nie była. Suknia udawała nagość, stając się najbardziej ikoniczną grą pozorów w historii mody. Jej głos, przeciągłe "Happy Birthday…" i błysk kryształów odbijający światło reflektorów stworzyły chwilę, która natychmiast obiegła świat. Media pisały, że "nikt wcześniej nie był tak ubrany i tak rozebrany jednocześnie". To nie był tylko strój. To była deklaracja i zjawisko kulturowe.

I choć później "naked dress" nosiły największe gwiazdy świata, to właśnie ta noc nadała sukni jej współczesne znaczenie. Odważne, sensualne, spektakularne, ale wciąż eleganckie. Marilyn nie tylko założyła suknię. Ona zdefiniowała całą kategorię.

Ale "naked dress" to nie tylko Marilyn Monroe. To również opowieść o kobietach, które przez dziesięciolecia miały odwagę mówić poprzez modę. W latach 70. i 80. projektanci zaczęli eksperymentować z przeźroczystościami, odkrywając magię tkanin tak cienkich, że efektownie igrały ze światłem. W latach 90. Kate Moss przeszła do historii dzięki przezroczystej "slip dress", udowadniając, że "nagość" może być zupełnie naturalna, niewymuszona, a wręcz dziewczęca.

Zobacz też: Sokołowska postawiła na "naked look". Internauci są zgodni. "Boska jak zawsze"

Dziś naked dress jest jednym z filarów czerwonego dywanu. Od Beyoncé, przez Rihannę, aż po współczesne interpretacje młodych gwiazd, dla których granica między sztuką a modą zaciera się coraz bardziej.

Choć fundament "naked dress" stworzyły gwiazdy Hollywood sprzed dekad, to dopiero współczesne diwy przeniosły ten trend na poziom kulturowego zjawiska. Każda z nich interpretuje "nagą" suknię inaczej. Jedne podkreślają siłę i władczość kobiecej sylwetki, inne delikatność lub futurystyczną lekkość. A jednak wszystkie zgodnie udowadniają, że "naked dress" to dziś manifest. O wolności, pewności siebie i kontroli nad własnym wizerunkiem.

Beyoncé nie traktuje "naked dress" jako prowokacji. Dla niej to symbol władzy. Jej kreacje z czerwonych dywanów, wysadzane kryształami i koralikami, układają się na skórze jak biżuteryjna mapa królowej, zaplanowana z precyzją scenicznego spektaklu. Najgłośniejszą odsłoną była suknia Givenchy z MET Gali 2015 – transparentna, obsypana kamieniami tak gęsto, że wyglądała jak zbroja utkana z blasku.

Z kolei Rihanna nigdy nie zakłada takich kreacji "przy okazji". Ona tworzy nimi wydarzenia. Jej kultowa suknia Adama Selmana z CFDAs 2014, całkowicie transparentna, wyszyta ponad 230 tysiącami kryształów, stała się jednym z najważniejszych momentów współczesnej mody. Rihanna wyglądała jak żywe arcydzieło Art Deco, dowodząc, że "naked dress" może być jednocześnie haute couture, manifestem i sensualną deklaracją wolności.

Po tamtej nocy świat mody oszalał na punkcie prześwitów i biżuteryjnych zdobień. Sprzedaż siateczkowych materiałów i ozdobnych kryształków wzrosła globalnie, a Rihanna weszła do historii mody jako osoba, która zaktualizowała mit Monroe dla pokolenia social mediów.

A Zendaya? W duecie ze stylistą Lawem Roachem, stworzyła nowy, elegancki i futurystyczny język tej sukni. Kreacje z metalicznej siateczki, elastycznych konstrukcji i transparentnych paneli przypominają ruchome rzeźby. Zendaya udowadnia, że "naked dress" może być nie tylko zmysłowa, lecz także intelektualna. W jej wydaniu "naga" suknia jest czymś na kształt kodu, algorytmu nowych idei o ciele i technologii.

Bella Hadid natomiast kontynuuje tradycję zapoczątkowaną przez Jean Harlow. Jej interpretacja nagości jest świetlista, miękka, pełna złocistych refleksów, jakby lata 30. przeniesiono do współczesności. Jej kreacja Schiaparelli z Cannes 2021 – czarna, minimalistyczna, z monumentalną złotą aplikacją na dekolcie – była jednocześnie odważna i wyrafinowana. Modelka uniosła ją świadomie, teatralnie, z doskonałą elegancją.

To właśnie Bella Hadid pokazała, że "naga" sukienka może być również nad wyraz futurystyczna. Na pokazie Coperni Femme SS23, gdy projektanci stworzyli na jej ciele suknię ze sprayu, obserwowaliśmy narodziny najodważniejszej, najbardziej awangardowej wersji "naked dress". Materiał powstający na oczach publiczności, rzeźbiony na ciele, łączył technologię i modę. Był to moment, w którym "naked dress" przekroczyła granice epoki i stała się czystą innowacją.

Nie zapominajmy jednak o Paris Hilton. To ona jest najważniejszą współczesną ambasadorką "naked dress". Nieczęsto wymienia się tę celebrytkę w jednym zdaniu z gwiazdami wysokiej mody. A niesłusznie. To ona wprowadziła "naked dress" do XXI wieku, zanim stało się to modne.

Mowa oczywiście o urodzinowej sukience z 2002 roku – srebrnej, transparentnej, obsypanej kryształami, na cienkich ramiączkach i z błyszczącym chokerem. Paris Hilton pokazała, że "naked dress" nie należy wyłącznie do gwiazd wybiegu i czerwonego dywanu. Należy do kultury popkultury, imprez i świata mediów.

Suknia z jej 21. urodzin stała się tak kultowa, że kopiowano ją na milionach zdjęć na MySpace, Tumblrze i wczesnym Instagramie, a dekadę później wróciła jako jedna z najbardziej pożądanych kreacji "Y2K revival".To właśnie Paris Hilton, bardziej niż jakakolwiek inna gwiazda, odświeżyła "naked dress" dla nowych pokoleń. A kiedy w 2021 roku włożyła jej replikę na 40. urodziny, historia zatoczyła koło.

Dlaczego współczesne gwiazdy wciąż wybierają "naked dress"? Bo dzisiejsza nagość nie ma nic wspólnego ze skandalem. Dziś, gdy Beyoncé wchodzi na scenę w kryształowej zbroi, Rihanna tworzy swoje manifesty z przezroczystych siatek, Zendaya zamienia ciało w rzeźbę, a Paris Hilton przywraca blask lat 2000., "naked" dress nie jest już ekstrawagancją. Jest językiem. Jest spektaklem. Jest kodem kultury, który rozumie cały świat.

Może właśnie dlatego "naked dress" nie przestaje fascynować. Zmienia epoki, przemierza pokolenia, wraca w nowych odsłonach, ale wciąż mówi to samo "Widzę siebie. Czuję się silna. Wybieram, jak chcę wyglądać". Prawdziwy fenomen tej sukni tkwi nie w jej transparentności, lecz w emocji, którą niesie. Być może dlatego nigdy się nie starzeje. Bo kobieca potrzeba wyrażania siebie jest ponadczasowa.

Zobacz też: Ma słabość do "nagich" sukienek. "Czuję się w nich pięknie"

Zapraszamy na grupę na Facebooku - #Samodbałość. To tu będziemy informować na bieżąco o wywiadach, nowych historiach. Dołączcie do nas i zaproście wszystkie znajome. Czekamy na was!

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl.