wołyń

"Pod Twoją obronę uciekamy się, święta Boża Rodzicielko... Pod Twoją obronę uciekamy się, święta Boża Rodzicielko..." - powtarzała w myślach mała Józia, leżąc na łące w Palikrowach. Na sobie dziewczynka czuła ciężar ciała własnej matki, a w sercu przerażający strach. Był 12 marca 1944 roku. Dzień, który na zawsze zmienił jej życie.

Tragedia Wołynia jest wprost niewyobrażalna. Polacy ginęli pod ciosami oprawców bez względu na wiek – starcy, dorośli, a nawet niemowlęta. Czasem jedynymi ocalałymi członkami rodziny były dzieci. Jaki los spotykał polskie sieroty ocalone z rzezi wołyńskiej 1943 roku?

Latem 1943 roku Janina Kalinowska z domu Sokół miała być może trzy latka (trudno to dziś ustalić).
- Pamiętam olbrzymią łunę na niebie. Ubranko na mnie się paliło, strasznie mnie piekło. Bardzo się bałam. Ale gdyby mnie ten strach trzymał, to ja bym w tym ogniu została. Bo oni, jak już zamordowali rodziców, to dom najpierw okradli, a później podpalili, taka była ich rutyna - opowiada dziś pani Janina.