Wallis Simpson - kobieta, dla której abdykował król Anglii

Bohaterka jednego z najgłośniejszych skandali miłosnych XX wieku. Anglicy nazywali ją czarownicą i ladacznicą, a nawet oskarżali o szpiegostwo na rzecz hitlerowskich Niemiec. Nie mogli zrozumieć, jak niezbyt urodziwa Amerykanka mogła zawrócić w głowie ich monarsze do tego stopnia, że ten zrzekł się tronu. Kim tak naprawdę była Wallis Simpson?

Na początku lat 30. XX wieku Edward, najstarszy syn brytyjskiego króla Jerzego V, uchodził za najbardziej pożądanego kawalera w Europie, a wiele kobiet wzdychało na myśl o ewentualnym romansie z przystojnym i wysportowanym następcą tronu, który zresztą nie stronił od kontaktów z płcią przeciwną.

W otrzymanej od ojca rezydencji w Fort Belvedere w hrabstwie Berkshire urządzał przyjęcia i nawiązywał bliskie znajomości z kolejnymi damami, m.in. żoną znanego parlamentarzysty Fredą Dudley Ward, amerykańską aktorką Mildred Harris czy arystokratką Thelmą Furness.

Zobacz także: Królowa pokazała się na zielono

Get the look

Ostatnia z nich w 1931 roku poznała Edwarda z pewną Amerykanką. Dwa lata później książę Walii i Wallis Simpson stali się nierozłączni. „Była jedną z najdziwniejszych kobiet, jakie kiedykolwiek widziałem. Gdy się na nią spojrzy, wygląda fenomenalnie. Ma płaską i kanciastą sylwetkę, zaprojektowaną jak średniowieczna karta do gry (…). Byłbym skłonny zaklasyfikować ją jako amerykańską kobietę par excellence (…), gdybym nie podejrzewał, że w ogóle nie jest kobietą” – pisał złośliwie James Pope-Henessy, biograf rodziny królewskiej, wyrażając powszechną na Wyspach Brytyjskich opinię. Choć wiele osób poddawało w wątpliwość kobiecość Simpson, Edward całkowicie stracił dla niej głowę.

Bessie Wallis Warfield urodziła się 19 czerwca 1896 roku w Baltimore. Pochodziła z szacownej rodziny, która jednak straciła majątek, dlatego dziewczynkę od najmłodszych lat przygotowywano do bogatego zamążpójścia. Zadanie nie należało do najłatwiejszych, ponieważ Wallis była trochę inna niż rówieśniczki. Zdaniem biografów przyszła na świat z tzw. zaburzeniem różnicowania narządów płciowych, zwanym też interseksualizmem, wskutek którego występowały u niej jednocześnie cechy obu płci. Simpson wspominała po latach, że nigdy nie pokazywała się mężczyznom całkiem naga. Interseksualizm tłumaczy też jej dość męski wygląd, z którego drwili Brytyjczycy.

To nie przeszkadzało jednak Wallis łamać kolejne męskie serca. Miała 20 lat, gdy po raz pierwszy wyszła za mąż. Wybrankiem był Winfield Spencer, lotnik amerykańskiej marynarki o aparycji amanta filmowego. Mężczyzna okazał się także gwałtownikiem i sadystą, który miał słabość do alkoholu, a w dodatku oglądał się za innymi kobietami. Podczas pobytu na Dalekim Wschodzie podobno razem bywali w lokalnych domach publicznych, a Wallis miała wówczas nauczyć się od chińskich prostytutek starożytnych technik zaspokajania mężczyzn, co wykorzystała później do usidlenia Edwarda (taką teorię głosili zwłaszcza nieprzychylni jej Brytyjczycy).

Odeszła od Spencera po pięciu latach małżeństwa, ale niedługo później znów stanęła na ślubnym kobiercu. Przyjęła oświadczyny Ernesta Simpsona, statecznego i dobrze sytuowanego brytyjskiego biznesmena. Przez kolejne sześć lat żyła komfortowo w Londynie przy wiernym, jednak dość nudnym mężu. Nic dziwnego, że w 1931 roku tak ochoczo nawiązała romans z angielskim następcą tronu…

Wystarczyły trzy lata, by Amerykanka skutecznie usunęła z życia Edwarda inne kobiety, w tym Thelmę Furness. Zakochany książę obsypywał ją prezentami, w tym drogocenną biżuterią. Choć formalnie była mężatką, nie przeszkadzało jej to w spędzaniu niemal wszystkich wieczorów w Fort Belvedere.
Nie uchodziła za piękność, ale wyróżniała się świetnym wyczuciem stylu, dlatego sprawiała wrażenie modelki wyciętej z żurnala. Najsłynniejsi ówcześni projektanci: Schiaparelli, Mainbocher, Molyneux czy Paquini przygotowywali dla niej kreacje, które podkreślały szczupłą sylwetkę książęcej kochanki. Żadna z przedstawicielek rodziny królewskiej nie ubierała się tak dobrze.

Związek Edwarda i Wallis nie wywoływał jednak entuzjazmu na angielskim dworze, a król Jerzy V zabronił nawet zapraszania Simpson na uroczystości odbywające się w Londynie.

Monarcha zmarł w styczniu 1936 roku. Po jego śmierci Edward objął tron jako Edward VIII i od razu zapowiedział poślubienie ukochanej. Najpierw Wallis musiała jednak rozwieść się z Simpsonem, który też nie był zbyt wierny i romansował z Mary Raffray. Król spotkał się z biznesmenem i namówił go do „uwolnienia” żony. Według ówczesnego prawa najłatwiej było uzyskać rozwód na podstawie niezbitego dowodu cudzołóstwa. Ernest i Mary wyjechali do nadmorskiego kurortu, zamieszkali w hotelu, a po wspólnie spędzonej nocy zamówili śniadanie do pokoju, by jak najwięcej osób zobaczyło ich razem w łóżku i mogło zeznawać, ze Simpson zdradza żonę.

Niedługo później Wallis znów była wolna, ale to nie przekonało brytyjskich posłów i premiera Stanleya Baldwina, którzy nie zgodzili się na małżeństwo monarchy z Amerykanką, a do tego „podwójną rozwódką”. Nie chciała o nim słyszeć także rodzina królewska.

Wallis Simpson, która miała przemożny wpływ na króla oraz niemal nieograniczony dostęp do jego tajnych dokumentów, została również oskarżona o szpiegowanie na rzecz Niemiec. Według niektórych relacji Amerykankę bardzo często odwiedzali nazistowscy notable, m.in. Joachim von Ribbentrop, ówczesny ambasador III Rzeszy w Londynie.

Czy kobieta współpracowała z niemieckim wywiadem? Dowodów na to nie ma, ale Brytyjczycy nigdy nie zaakceptowali ukochanej króla. Do rozstania z Wallis i podjęcia monarszych obowiązków przekonywał Edwarda nawet arcybiskup Canterbury, najwyższy rangą duchowny w Kościele anglikańskim. Bezskutecznie. Rodzina królewska groziła, że nawet nie poda ręki Simpson, a jej koronacja byłaby największą zniewagą.

Urażony Edward abdykował 10 grudnia 1936 roku. Był to pierwszy i jak dotychczas ostatni taki przypadek w dziejach brytyjskiej monarchii. „Uwierzcie mi, gdy mówię do was, że uznałem za niemożliwe dźwiganie wielkiego ciężaru odpowiedzialności bez pomocy i wsparcia kobiety, którą kocham” – tłumaczył rodakom ustępujący monarcha w przemówieniu transmitowanym przez radio BBC. Na tron wstąpił młodszy brat Edwarda, Albert, który przyjął imię Jerzy VI.

Edward otrzymał tytuł księcia Windsoru, ale musiał opuścić Anglię. 3 czerwca 1937 roku poślubił Wallis na zamku Chateau de Candé, posiadłości należącej do francuskiego arystokraty o faszystowskich skłonnościach. Uroczystość była bardzo skromna, nie pojawił się na niej żaden członek brytyjskiej rodziny królewskiej. Rozżalony Edward odesłał podarunek od brata – drogocenną szkatułkę Fabergé.

Wallis używała odtąd tytułu księżnej Windsoru. Jako pierwsza kobieta w historii została wówczas uhonorowana tytułem „Człowieka roku” tygodnika „Time”.
Po wybuchu wojny brytyjski rząd obawiał się, że Edward i jego żona mogą zostać wykorzystani propagandowo przez Hitlera, dlatego wysłał kłopotliwą parę na wyspy Bahama. „Nienawidzę tego kraju. Będę go nienawidzić do samej śmierci” - miała wówczas powiedzieć o ojczyźnie męża Wallis.

Gdy wojna dobiegła końca, wrócili do Europy. Edward chciał zamieszkać w Londynie, ale król Jerzy VI zdecydowanie odmówił księżnej Windsoru wstępu na dwór. Osiedlili się Paryżu. Edward zaczął pisać pamiętniki, które zostały wydane w 1951 roku pod tytułem „Wspomnienia pewnego króla”. Rok później uczestniczył w pogrzebie brata, ale na koronację bratanicy Elżbiety II nie został już zaproszony.

W 1964 roku „The Sunday Times” rozpoczął kampanię na rzecz powrotu książęcej pary do Wielkiej Brytanii, potępiając anachroniczne postępowanie pałacu Buckingham wobec byłego króla „skazanego za zbrodnię miłości”. Królowa Elżbieta II pozostała jednak nieugięta.

Edward zmarł na raka krtani 29 maja 1972 roku w paryskim szpitalu. „Nie widzę w niej absolutnie żadnych wad, była to doskonała kobieta” – mówił o żonie przyjacielowi, będąc już na łożu śmierci. Elżbieta II oficjalnie przyjęła Wallis w Pałacu Buckingham dopiero na pogrzebie Edwarda.
Księżna Windsoru zmarła 24 kwietnia 1986 roku. Została pochowana u boku męża, we Frogmore niedaleko Windsoru.