Wyścig brzuchów

Bycie mamą to wyzwanie. Ale bycie Mamą Sławną to już trud porównywalny z maratonem, rajdem Paryż Dakar, biegiem na nartach pod stromą górkę z oddechem Justyny Kowalczyk na plecach. To trud kolosalny, wysiłek nadludzki, harówa w pocie czoła, bo oczy całego świata skierowane są najpierw na napięte do granic wytrzymałości ciało, a potem jego oklapniętą wersję.

Bycie mamą to wyzwanie. Ale bycie Mamą Sławną to już trud porównywalny z maratonem, rajdem Paryż Dakar, biegiem na nartach pod stromą górkę z oddechem Justyny Kowalczyk na plecach. To trud kolosalny, wysiłek nadludzki, harówa w pocie czoła, bo oczy całego świata skierowane są najpierw na napięte do granic wytrzymałości ciało, a potem jego oklapniętą wersję, która już w kilka tygodni po porodzie zamienić się musi w coś ładnego, płaskiego, jędrnego i fotogenicznego.

Każda wypukłość musi zniknąć, każdy gram tłuszczu wyciśnięty musi zostać podczas sesji treningowych, ze spoconej mamy niczym pasta z tubki wypływają kalorie pochłonięte podczas zabójczych dla talii seansów zachciewajek. Bohaterki tych fitnessowych egzorcyzmów chętnie zdają relację ze swoich sukcesów. Tu jakaś sesja z ciężarkami, tu kolejna podczas joggingu, a na koniec grand finale – okładka w bikini. Czy czymś równie odkrytym. Ważne, żeby było widać, że po ciąży ani śladu. Jedynym śladem, jaki ma zostać po tym dziewięciomiesięcznym okresie (także często skrupulatnie relacjonowanym w magazynach, które udają, że są do czytania) ma być przesłodkie dziecię o wybitnie oryginalnym imieniu. Najlepiej, żeby nikt go wcześniej nie słyszał i żeby był wyraźny rozdźwięk między wymową a pisownią. Tak więc Kasia czy Krysia odpada, ale Xena już może być.

Skąd ta żółć? Od razu wyręczę kilku zdolnych komentatorów – pewnie dlatego, że jestem gruba, nieszczęśliwa, gruba, samotna, gruba, niespełniona. Jakoś z reguły w tym kierunku podąża potok spostrzegawczych i odkrywczych wniosków niektórych domorosłych internetowych psychologów. Mam nadzieję, że są usatysfakcjonowani. A dlaczego tak naprawdę wspominam o tych kuriozalnych wyścigach po płaski brzuch i jędrny tyłek? Bo mnie wkurzają, po prostu. Takie mamy robią nam wszystkim pod górę. Jak tamta wbiła się w kostium dwuczęściowy w dwa miesiące po porodzie, to ja też powinnam! Jeśli ona wygląda w ósmym miesiącu jak strach na wróble z piłką zamiast brzucha, to i ja mogę zachować nienaganną figurę aż do końca, a po porodzie szybko wskoczyć w pamiętające czasy liceum dżinsy.

Magazyny i tabloidy, a w nich pożenione z „fotoszopem” mamy-celebrytki robią nam kaszkę z mózgu pokazując jakąś wypieszczoną rzeczywistość, w której ciąża jest jak dyscyplina olimpijska, gdzie za podium robi waga. Z dumą prężą potem jędrne ciała i pokazują „zobaczcie, przeżyłam!”

Tylko że przeciętna Matka Polka, czy nawet Niemka, Angielka czy dajmy na to Bułgarka, nie ma czasu ani kasy, a w pierwszych miesiącach po porodzie często nawet i chęci na treningi, joggingi i inne pilatesy. Niekoniecznie w głowie im szóstka Weidera, marzy im się raczej odrobina spokoju, chwila oddechu od pieluch i kilka godzin nieprzerwanego snu. Jeśli robi im się pranie mózgu w tak trudnym okresie i bombarduje wizerunkami odchudzonych mam z brzuchem jak kaloryfer, do których dołączone są opowieści jakby rodem z poligonu (ćwiczyłam, pociłam się, wygrałam!) lub z bajki (waga jakoś sama spadła), to trudno nie oszaleć.

I tylko proszę mi tu nie opowiadać banałów, że kobiety same dają się wkręcić w ten wyścig – może i tak, ale te kolorowe, podrasowane przez speców od grafiki foty przedstawiające jakieś manekiny, a nie kobiety z krwi i kości, bardzo w tym pomagają.

Z niecierpliwością czekam na wyznanie jakiejś gwiazdy, która pokaże się na zdjęciu bez poprawek, pokaże trochę większą talię, grubsze udo i ze stoickim spokojem oznajmi: „Nie schudłam po ciąży. I co z tego?”