Życie kobiety ważącej 254 kg. Jedzenie to uzależnienie

Brenda Flanagan – Davies waży 254 kilogramy. Z powodu swojej otyłości nie wychodziła z domu przez ostatnie 4 lata. 43-latka nie pracuje, utrzymuje się z pieniędzy otrzymywanych z opieki społecznej. Nic dziwnego, nawet przejście sześciu metrów do łazienki powoduje u niej zadyszkę.

Jak żyje najgrubsza kobieta w Wielkiej Brytanii? – Jedzenie to moje uzależnienie – tłumaczy. – Nie mogę przestać. Jeżeli odmawiam sobie czekolady, czuję się przygnębiona i traktuję to jako karę.

Mimo narastających problemów zdrowotnych Brenda spożywa dziennie ponad 6000 kalorii, podczas gdy rekomendowana ilość dla kobiety to 2000.

(sr/pho)

W najgorszym momencie Brenda ważyła aż 286 kg. Kobieta spędza większość dnia w łóżku. Jest do tego stopnia uzależniona od jedzenia, że ma nawet lodówkę przy swoim posłaniu. Dziennie spożywa co najmniej 9 czekolad i pije 3 litry słodzonych napojów gazowanych.

- Nienawidzę takiego życia – mówi Brenda. – Tusza obciąża moje organy wewnętrzne i lekarze ostrzegają mnie, że mogę umrzeć. Jednak jedzenie to uzależnienie, z którym wyraźnie przegrywam. Potrzebuję pomocy.

Brenda nie może liczyć na operację zmniejszenia żołądka. Lekarze stwierdzili, że jest zbyt otyła, żeby ryzykować. Aby móc w ogóle liczyć na zabieg, powinna schudnąć co najmniej 127 kg.

Kobieta boi się, że gdyby wyszła z domu, mogłaby upaść, a wtedy nie będzie w stanie się podnieść. Ostatni raz opuściła mieszkanie 4 lata temu. – Udałam się do doktora. Z wielkim trudem wsiadłam i wysiadłam z samochodu. W poczekalni stałam, bo bałam się, że jeśli usiądę, to złamię krzesło. Wszyscy się na mnie patrzyli, czułam się upokorzona – wspomina.

Od tej pory Brenda unika kontaktu z ludźmi. – Przez lata wszyscy wyzywali mnie – wyznaje. – Patrzyli na mnie jak na dziwaka. Nie widzieli osoby, tylko wielką masę tłuszczu. Tak jakbym nie miała uczuć. Wielokrotnie chciałam wykrzyczeć im, że nadal jestem żyjącą osobą, a nie eksponatem. Każdy ma jakieś słabości, ale moje uzależnienie widać jak na dłoni.

Nic więc dziwnego, że kobieta postanowiła nie opuszczać domu. – Spędzam dni surfując po internecie, oglądając telewizję i oczywiście jedząc – mówi.

Co ciekawe, Brenda mówi, że obecnie czuje się lepiej niż kiedyś. W 2006 roku ważyła aż 286 kilogramów. – Jadłam zapiekanki z bekonem i dużo przekąsek – wspomina. – Udało mi się to ograniczyć, jednak nie potrafię zrezygnować z czekolady i słodyczy. Szybko się męczę, więc codziennie piję trzy litry dietetycznych napojów.

Brenda opowiada, że miała nadwagę, odkąd pamięta. Dorastała z dwójką szczupłego rodzeństwa, jej rodzice byli przeciętnych rozmiarów. Zawsze czuła się jak czarna owca. – Mama gotowała zupełnie normalnie. Jednak zawsze, kiedy tylko mogłam, prosiłam o dokładkę – wspomina.

W wieku 8 lat ważyła już 45 kilogramów, tyle co przeciętny 13-latek. – Nikt inny z rodziny nie miał nadwagi. Mama wzięła mnie nawet do specjalisty, jednak nic z tego nie wyniknęło.

- Od najmłodszych lat kochałam słodycze. Wydawałam wszystkie kieszonkowe na cukierki. Nie lubiłam sportu, nie robiłam niczego, co wymagało większej aktywności fizycznej – opowiada Brenda.

Rodzina kobiety zaczęła martwić się jej wagą, jednak nie obchodziło jej to. – Mój starszy brat zaoferował mi nawet kiedyś, że jeżeli zejdę do rozmiaru 38, kupi mi skórzaną kurtkę. Wyśmiałam go. Powiedziałam, że nigdy nie będę tak szczupła, bo jestem dużą dziewczynką.

W wieku 18 lat Brenda ważyła już 127 kilogramów. Zaczęła pracować jako sprzedawczyni, jednak po roku musiała zrezygnować. – Byłam zbyt zmęczona staniem przez cały dzień – wspomina. – W dodatku otaczały mnie same szczupłe, ładne dziewczyny, które przychodziły na zakupy ze swoimi chłopakami. To było straszne!

Brenda podjęła kolejną próbę zatrudnienia kilka lat później. Pracowała jako sprzedawczyni zaledwie 4 miesiące, ponieważ czuła się znudzona.

Brenda wielokrotnie próbowała zrzucić zbędne kilogramy. – Kiedyś lekarz przepisał mi specjalne pigułki, które miały pomóc w utracie wagi. Szybko schudłam 25 kilogramów, jednak później przybrałam dwa razy tyle – wspomina.

- Próbowałam wielu programów dietetycznych, jednak nigdy nie wytrwałam do końca. Kiedy nie mogę zjeść czekolady, czuję się tak, jakbym odbywała karę.

- O dziwo, miewałam chłopaków, umawiałam się na randki – mówi Brenda. – Niestety zawsze czułam, że nie jestem ich partnerką ze snów. Kiedyś byłam na obiedzie u rodziców jednego z nich. Wszystko przebiegało dobrze, jednak kiedy wychodziłam stamtąd, ktoś nazwał mnie krową. To zabiło moją pewność siebie.

Szczęście uśmiechnęło się do kobiety sześć lat temu. Poznała Ronniego, 65-letniego emerytowanego robotnika. Mężczyzna oświadczył się jej w 2010 roku. – Wzięliśmy ślub w moim domu. To było wspaniałe wydarzenie – wspomina.

Para wciąż nie mieszka ze sobą, jednak Ronnie planuje zakup większego domu dla obojga.

Jak wygląda ich pożycie? – To nie takie proste, ale uprawiamy seks – mówi Brenda. – Chciałabym jednak mieć większe łóżko, w którym moglibyśmy spać we dwoje.

- Zamierzam schudnąć dla mojego męża. Jeżeli zejdę do 120 kilogramów, lekarze założą mi opaskę na żołądek. To mój cel! Stawię czoła całemu światu i osiągnę sukces.

Życzymy powodzenia!

(sr/pho)