"Mam kłopot z tą wiarą". Poruszyła temat śmierci

Irena Santor – ikona polskiej sceny muzycznej, artystka, której głos koił i wzruszał pokolenia, zawsze wydawała się ostoją spokoju i siły. Jednak nawet w życiu tak charyzmatycznej postaci pojawiają się momenty, które potrafią zachwiać posadami świata. W szczerej rozmowie, ujawnionej na kartach książki "Kobiece gadanie", Irena Santor otwiera się na temat jednej z najtrudniejszych bitew, jaką przyszło jej stoczyć – walki z rakiem piersi w 2000 roku. To opowieść o strachu, panice, ale przede wszystkim o niezłomnej woli życia i pragnieniu, by każda chwila była świadomie przeżywana.

Irena Santor, mimo swojej siły scenicznej i ogromnego dorobku artystycznego, w chwili diagnozy stała się po prostu kobietą, którą ogarnęła panika. Wszystko zaczęło się od rutynowego badania w 2000 roku.

"Zrobiłam mammografię i okazało się, że w jednej piersi jest jakiś mały guzek. Pamiętam, to był Wielki Czwartek" – wspomina artystka.

Zaraz po otrzymaniu wyników badania, nie czekała ani chwili. Udała się do Centrum Onkologii na warszawskim Ursynowie. Tam, w niemal pustym szpitalu, przeżyła chwile, które trudno zapomnieć.

"Zrobiłam raban: ‘Gdzie jest lekarz? Proszę lekarza!’. Pielęgniarka pytała, o co chodzi, chciała mnie uspokoić. ‘Ja mam raka! Natychmiast trzeba mnie operować!’ – krzyczałam" – relacjonuje.

Choć panika była zrozumiała, lekarze wykazali się opanowaniem i empatią. Trafiła na specjalistkę, która nie tylko pomogła zrozumieć sytuację, ale też przywróciła nieco spokoju.

Czytaj też: Drugie życie Michała Figurskiego. Jak udar zmienił jego spojrzenie na świat?

"Lekarka, do której trafiłam, ukołysała mnie, pogłaskała, wysłuchała. Pokazałam wynik mammografii. ‘Ale to jeszcze nic nie jest’ – powiedziała spokojnie. A ja znów wpadłam w ton paniki: ‘Proszę to wyciąć. Jeśli trzeba, proszę amputować pierś’. Histeria pełna. I to wszystko w ten Wielki Czwartek. ‘Święta jeszcze pani przeżyje’ – powiedziała, żeby mnie rozśmieszyć".

Dla wielu osób diagnoza raka to punkt zwrotny. Nie inaczej było u Ireny Santor. Choć czekała ją operacja i niepewność, nie traciła z oczu tego, co w życiu naprawdę ważne – codzienności, natury, śpiewu ptaków.

"Czekanie na wyniki to jest piekło. Ale to piekło, z którego muszę wyjść" – mówi w książce. Jak sama przyznaje, nie bała się śmierci jako takiej, lecz utraty samej siebie. "Tego, że przestanę być. Że już nie zobaczę tylu rzeczy – jak zakwitnie łąka, nie usłyszę, jak śpiewają ptaki… Bo ja mam kłopot z tą wiarą, że będzie mi lepiej w raju, po śmierci. Dlatego jestem zdania, że powinnam być jak najdłużej tu, na ziemi. Istnieć i cieszyć się życiem. Doświadczać. Doznawać".

Czytaj też: "Nie mam nad tym kontroli". Mówi, co choroba robi z jej ciałem

Największy lęk artystki to jednak nie odejście, ale stan, w którym przestaje być sobą.

"W chorobie boję się tylko tego, że stanę się rośliną i nie będę wiedziała, kim jestem, przestanę rozumieć" – wyznaje szczerze.

Zapraszamy na grupę FB - #Wszechmocne. To tu będziemy informować na bieżąco o terminach webinarów, wywiadach, nowych historiach. Dołączcie do nas i zaproście wszystkie znajome. Czekamy na was!

Masz newsa, zdjęcie lub filmik? Prześlij nam przez dziejesie.wp.pl.