Kiedy kobieta kocha kobietę

Geje w Polsce mają swoje kluby i czynnie działają na forum publicznym. Lesbijki wciąż jednak wolą siedzieć w zaciszu domu, nie ujawniają się, a jeśli wyjdą do klubów gejowskich, jest ich zwykle garstka.

Mimo że temat homoseksualistów jest podnoszony od lat i wiele udało się już zrobić na rzecz tolerancji, to oni sami przyznają, że w Polsce nie mają łatwego życia, zwłaszcza ci, którzy żyją w małych miastach i wsiach. Regularnie organizowane marsze równości nie zmienią faktu, że wyznanie: „jestem lesbijką”, wciąż może wiązać się z szykanami rodziny i współpracowników. Dlatego dziewczyny rzadko decydują się na „coming out” (ujawnienie się).

Asia urodziła się i wychowała w dużym mieście na wschodzie Polski. Na studiach ukończyła dwa fakultety. W liceum miała chłopka, tak jak wiele jej koleżanek. Wtedy sądziła, że go kocha. Dziś wie, że była to tylko przyjaźń połączona z niezdarnymi pieszczotami. Magdę poznała na studiach, były koleżanką z roku. Coś między nimi „zaiskrzyło” od pierwszego spotkania. Świetnie się dogadywały i lubiły wspólnie spędzać czas. Na jednej z imprez zaczęły żartować, że są parą i pocałowały się.

- Poczułam jak robi mi się ciepło. Wciąż chciałam ją całować. Potem rozmawiałyśmy i ona powiedziała mi, że już wcześniej uświadomiła sobie, że jest lesbijką. Kiedy zakochała się we mnie, bała się o tym mówić, żeby mnie nie przestraszyć - wspomina Asia.

Wyprowadziły się z akademika i zamieszkały razem. Nikogo nie dziwiło, że dwie przyjaciółki wspólnie wynajmują mieszkanie. A one w domowym zaciszu prowadziły życie „normalnej” pary. Podział z tamtego okresu obowiązuje do dziś. Asia chętniej zajmuje się domem, Magda woli robić zakupy – sprzątają obie. Twierdzą, że nie muszą sobie zbyt wiele tłumaczyć. Wiele spraw po prostu rozumieją, bo nie mają w głowie stereotypów na temat podziału męsko-damskich obowiązków.

- Kochamy się i przyjaźnimy. Oczywiście fałszem byłoby mówienie, że chodzi tu wyłącznie o przyjaźń. To z Magdą dowiedziałam się, czym jest orgazm. Nigdy wcześniej nie doświadczyłam takiej czułości - mówi Asia. Na studiach ukrywały, że są lesbijkami. Znajomi i tak snuli domysły i niby w żartach mówili, że dziewczyny mają się ku sobie. One nie podrywały facetów na imprezach, wciąż były razem. Dlaczego nie zdecydowały się ujawnić?

- Bałyśmy się, to jednak było kilka lat temu. Nie miałyśmy oparcia w środowisku, bo naszym mieście takowe nie istniało. Gadałyśmy czasami na formach. Chciałyśmy studiować i być razem, a problemy i wytykanie palcami nie było nam potrzebne - mówi Asia. Po studiach wyjechały do Warszawy. Nie wyobrażały sobie, że miałaby spacerować „pod rękę” po swoim mieście. W stolicy jest więcej swobody. Nie chodzą jednak do gejowskich klubów. Jak mówi Asia, nie mają ani czasu, ani potrzeby. Obie pracują, Magda zaczęła studia podyplomowe. W domu spotykają się dopiero wieczorami. Marzą o dziecku i rozważają możliwości. Są przekonane, że będą świetnymi matkami.

Dziś tylko najbliżsi znajomi wiedzą, że Asia i Magda są parą. - Ci którzy tego nie doświadczyli, nie zdają sobie sprawy, jaką czułybyśmy ulgę, gdyby można było przestać się ukrywać - mówi Asia. Rodziny Asi i Magdy wciąż jeszcze nie wiedzą o ich preferencjach seksualnych i lesbijskim związku. Do publicznego „coming out” też mi daleko. Lesbijki coraz częściej mówią jednak, że już dość chowania się w szafie. Dlatego wiele z nich decyduje się pokazać swoje twarze w magazynie „Dlaczego”.

Trudno się dziwić ich konspiracji. Badania CBOS-u pokazały, że lesbijki mają powody do obaw. Prawie 64 procent zapytanych Polaków stwierdziło, że związki między dwiema osobami tej samej płci są niewłaściwe. W niektórych środowiskach modnie jest posiadać przyjaciela o odmiennej orientacji, np. fryzjera-geja, ale lesbijka budzi częściej litość, bo w opinii wielu nie zrealizuje się jako matka i żona więc nie może być spełnioną kobietą.

Z drugiej strony tylko ujawnienie się i głośne mówienie: jesteśmy szczęśliwe, choć mamy jak wszyscy dobre i złe dni; tworzymy związki udane i mniej idealne, pracujemy w bankach, szkołach, szpitalach i urzędach. Może głośne przypominanie, że „wszyscy mają prawo do szczęścia” doprowadzi do wzrostu tolerancji w naszym kraju.

Tekst: Monika Doroszkiewicz