Rosiczka zawdzięcza swą nazwę kropelkom słodkiego, lepkiego wabika, znajdującym się na końcach włosków porastających wierzchnią stronę liści. Z greckiego „ros solis” oznacza „słoneczną rosę”, a „droserós” można tłumaczyć jako „zwilżony rosą”.
Rosiczka zawdzięcza swą nazwę kropelkom słodkiego, lepkiego wabika, znajdującym się na końcach włosków porastających wierzchnią stronę liści. Z greckiego „ros solis” oznacza „słoneczną rosę”, a „droserós” można tłumaczyć jako „zwilżony rosą”.
`
Możemy ją spotkać na wszystkich kontynentach, z wyjątkiem Antarktydy. Doskonałym siedliskiem są tereny bardzo wilgotne, torfowe, obfite w roślinność, ale o niskiej wilgotności powietrza. W Polsce występują w naturze tylko cztery gatunki: rosiczka okrągłolistna (Drosera rotundifolia), rosiczka długolistna (Drosera anglica), rosiczka pośrednia (Drosera intermedia) i rosiczka owalna (Drosera obovata), będąca mieszańcem dwóch pierwszych.
Podobnie jak inne rośliny owadożerne, występuje na terenach bardzo ubogich w substancje odżywcze, a szczególnie w azot, niezbędny do prawidłowego rozwoju roślin. Jej zielone liście mają zdolność do fotosyntezy - wykorzystują energię słoneczną do pozyskiwania węgla z dwutlenku węgla zawartego w powietrzu. Niedobory azotu rosiczki uzupełniają wykorzystując substancje pozostałe po rozkładzie złapanych owadów. Błyszczące, słodkie krople, znajdujące się na szczytach włosków czuciowych, licznie porastających powierzchnie liści wabią i oblepiają ofiarę. Próbując się uwolnić, owad pobudza roślinę do wydłużenia i zaginania włosków w jego kierunku oraz do zalewania ofiary dodatkowymi porcjami gęstej cieczy. Równocześnie liść staje się nieco wklęsły i zawija się wokół zdobyczy. Wydzielany przez główkę włoska kwas mrówkowy rozpuszcza ciało owada. Miękkie części ciała ofiary zostają strawione i wchłonięte przez roślinę. Włoski przestają wytwarzać lepką ciecz, liść otwiera się ponownie po ok. 24 h, a nie strawione resztki
wypadają lub są wywiewane przez wiatr.
Rosiczki potrzebują dużo światła (co najmniej 10 h dziennie), aby nabrać jaskrawej barwy i dużych kropel na liściach (zwłaszcza czerwona odmiana rosiczki przylądkowej - d.capensis). Do uprawy w domu najlepszy będzie parapet południowego okna.
Dobrze rosną w temperaturach 15-30°C i wilgotności powietrza nie przekraczającej 85%, gdyż w wyższej rośliny przestaną produkować kleisty wabik.
Podlewamy je przez podsiąkanie - wodę lejemy do podstawki i utrzymujemy na stałym poziomie, nie przekraczającym 2,5 cm. Do podlewania stosujemy wodę destylowaną, wodę z filtra odwrotnej osmozy (RO) lub wodę przegotowaną i ostudzoną.
Roślinę przesadzamy dopiero wtedy, gdy nie mieści się już w doniczce, a raz na 2-3 lata wiosną wymieniamy podłoże na świeże - bardzo dobrze rośnie w kwaśnym torfie lub w mieszance torfu i gruboziarnistego piasku w proporcji 3:1. Usychające liście odcinamy od miejsca, w którym zżółkły.
Rosiczek nie nawozimy, najlepszym nawozem jest zdobywane pożywienie. W czasie braku owadów roślina będzie żyła bez problemu poprzez wykorzystanie fotosyntezy.
Rosiczki rozmnażają się najczęściej z nasion. Od maja do czerwca wytwarzają bezlistne łodyżki kwiatostanowe zwieńczone kilkoma białymi kwiatkami. Po zapyleniu przez owady powstają niewielkie torebki zawierające bardzo liczne i lekkie nasiona. Wysiewamy je na wilgotnym torfie i traktujemy tak, jak roślinę dorosłą. Już po kilkunastu dniach zauważamy kiełkowanie.
Starsze rośliny produkują u swych podstaw młode sadzonki – kiedy posiadają co najmniej trzy zdrowe liście, można je przesadzić.
Rosiczki są roślinami prostymi w uprawie. Bardzo polecane początkującym, szczególnie te, pochodzące z południowej Afryki:
Drosera capensis - Rosiczka przylądkowa – w naturze występuje w RPA w pobliżu Przylądka Dobrej Nadziei (stąd nazwa). Dorasta do 30 cm. Liście długie (do 12 cm), wąskie (0,5 cm na całej długości) z włoskami czuciowymi na wierzchniej stronie i po bokach liści. Kwiaty różowe lub białe, zebrane w grono, na łodydze do , samopylne.
Drosera aliciae - Rosiczka Alicji – występuje w Afryce Pd. Liście różyczkowe o długości do 3 cm tworzą rozetę o średnicy do 6 cm, przy dużym nasłonecznieniu włoski wybarwiają się na czerwono. Kwiaty różowe, do 12 szt, zebrane w grono, na łodyżce do 40 cm, kwitną kolejno.
Drosera spatulata - Rosiczka łyżeczkowata - Licznie występuje na obszarze Azji, Nowej Zelandii, Japonii I Australii. Przy dużej ilości światła przybiera piękny czerwonawo - pomarańczowy kolor i masowo kwitnie. Roślina wieloletnia dożywająca nawet 7 lat, starsze egzemplarze tworzą "kolumnę" z obumarłych liści.
Drosera anglica - Rosiczka długolistna – występuje w Polsce. Liście w kształcie wąskiej łopatki o długości 1-4 cm i szerokości 0,3-0,7 cm o długich włoskach czuciowych. Kwiaty białe, owadopylne.
Drosera pygmaea – Rosiczka pigmejska – występuje wyłącznie w Australii i na Nowej Zelandii. Latem przechodzi okres spoczynku, a rośnie zimą. Najdogodniejsze warunki zimą: temperatura 15-20°C, wilgotność 40-80%. Nie lubi przesadzania, zalewania latem i przesuszenia zimą. Rozmnaża się poprzez gemmy – liście w środku rośliny, oddzielające się od rośliny macierzystej – ułożone na wilgotnym podłożu wypuszczą korzenie i nowe liście. Rośnie w mieszance torfu i gruboziarnistego piasku w proporcji 1:2.
